Pancake, uznawany przez krytyków za jednego z najważniejszych amerykańskich prozaików (mimo że jego twórczość obejmuje zaledwie ten zbiór opowiadań), miał świetny słuch i oko, ale też niezwykłe wyczucie proporcji między tym, czemu należy dać wybrzmieć, a tym, co warto pozostawić w zawieszeniu. Jego proste zdania, pisane zazwyczaj w pierwszej osobie, mają w sobie bezczelną szczerość, a dzięki temu wciągają w sam środek mikrokosmosów kolejnych bohaterów.
moodscentbar.com
- Dwanaście mistrzowskich opowiadań Breece’a D’J Pancake’a w przekładzie Macieja Świerkockiego, opublikowanych przez Wydawnictwo Czarne w jednej z moich najulubieńszych serii wydawniczych, pozostawiło mnie z niedosytem. Ale nie dlatego, że czegoś mi u Pancake’a brakuje. Przeciwnie, jeden z krytyków napisał, że są to teksty „twarde jak szyny kolejowe” i faktycznie jest w tym porównaniu esencja tego pisarstwa. Żal mi, że już niczego więcej Pancake’a nie przeczytam.Wchodzę w słowo, facebook.com
- Oszczędność zdań i słów, maksymalna kondensacja wątków i to doświadczanie świata poprzez cielesność, fizjologię, organiczność. Ernaux w tych obszarach testuje człowieczeństwo i rozkłada na łopatki głupie systemy. Wielka literatura.Katarzyna Kubisiowska, facebook.com
- Pancake […] unika ozdobników, jego fraza jest oszczędna, stonowana i w efekcie bardzo poetycka.Wojciech Szot, wyborcza.pl
- Zamknąć na kilku stronach pokrytych tekstem gotowe już światy i zrobić to tak, żeby w czytelniku nie było już miejsca na więcej, to jest talent, który należeć może wyłącznie do tych, którzy opanowali sztukę krótkiej narracji do perfekcji. Pancake bez wątpienia jest kimś takim. Miejscem tych opowiadań jest najwyższa półka. Tam ich szukajcie.Marcin Zegadło, Księgozbiry, facebook.com
- To lektura emocjonalnie wciągająca, ale zaskakująca przejrzystością i zwięzłością formy. […] Całość stanowi nie tylko wzruszającą opowieść o niewinnych dzieciach, którym zabrano dzieciństwo, ale też świadectwo ogromu dziennikarskiej pracy wykonanej przez Annę Bikont na przestrzeni wielu lat.Anna Skroś, „Nowy Folder”, Nr 46 z dn. 31.01.24
- To jedna z najlepszych i najważniejszych książek minionego roku. […] Porywający, wzruszający, zabawny zbiór dziesięciu opowiadań, z których cztery powiązane są poprzez tytułowego bohatera i jego bliskich, zaskakuje, myli tropy i prowokuje do własnych poszukiwań i interpretacji.Katarzyna Fortuna, radiokrakowkultura.pl
- radiokrakowkultura.pl
Grzegorz Bogdał, autor tomu opowiadań Idzie tu wielki chłopak, był gościem Radia Kraków, gdzie opowiedział Katarzynie Fortunie o pracy nad książką. Zachęcamy do wysłuchania rozmowy!
30% rabatu na małe prozy i opowiadania!
Tytuły objęte promocją:Z okazji premiery książki Breece'a D'J Pancake'a Trylobity (tł. Maciej Świerkocki) w dniach od 13 do 19 lutego kupicie małe prozy i opowiadania z 30% rabatem. Rabat dotyczy książek papierowych oraz e-booków.
Promocja obowiązuje na stronie internetowej i w warszawskiej Księgarni Czarnego w alei Jana Pawła II 45a/56 (pon. – pt. 11-19, sob. 10-15).
- Emil Marat bierze pod lupę życiorys autora „Kolumbów”, tyle że mit Bratnego – pisarza, który autor przez lata konsekwentnie kreował, zmienia w opowieść o losach Romana Jerzego Mularczyka, bo takie nazwisko widniało w dowodzie osobistym pisarza. Marat opisuje jego młodość, podążając tropami biograficznymi, które możemy odnaleźć także w „Kolumbach”.Basia Czyżewska, vogue.pl
- To przejmująca, osobista, mądra, niewygodna, czuła i szczera opowieść dla wszystkich, których także nieoficjalnie wychowywały babcie i którzy potrzebowali czasu, żeby zrozumieć swoje matki i ich położenie. I własny wstyd oraz złość. A do tego jest to naprawdę świetnie napisane!Anka Wandzel, facebook.com
- Ta książka utkana jest z kapitalnych wątków. […] losy dziennika Babla w grubym, gęsto zapisanym brulionie, i jego zaginionego dzieła dotyczącego czekistów. Podejście pisarza do języka ukraińskiego, tworzenia poza granicami Rosji, religii, dzieciństwa… Kaczorowski ponadto przypomina i pisarsko ocala też tych, którzy stanęli na drodze Babla, wpływali na jego życie mniej lub bardziej […].Rafał Kowalski, wkulturalnysposob.com
- Jak to jest opowiedziane! Każdy widok, każdy gest i zapach może przywołać obezwładniające wspomnienie – Pancake dobiera słowa w sposób tak wyrafinowany, żeby wywołać wrażenie, iż pamięć i rzeczywistość nakładają się na siebie. Jest to niepokojące i fascynujące jednocześnie, narracja staje się dialogiem między przeszłością a teraźniejszością, dialogiem powodującym w czytelniku ciągłe napięcie.Bartosz Hlebowicz, wyborcza.pl
- Jakubowiakowi udaje się coś niezwykłego, niełatwego i rzadkiego. Z jednej strony realizuje strategię ekstremalnej szczerości i zaangażowania, obnaża się przed czytelnikami ze swoimi słabościami, mówi o rzeczach, które mogą zostać uznane za wstydliwe, o różnych „brzydkich uczuciach", by użyć kategorii Sianne Ngai. Z drugiej pisanie to u niego stan wzmożonej intelektualnej czujności – wobec słów, kategorii, schematów, za pomocą których przywykliśmy interpretować rzeczywistość, w tym własne biografie.Katarzyna Sawicka-Mierzyńska , wyborcza.pl
- Opowiadania Breece’a Pancake’a to proza brutalna. Szczera do bólu, przejmująca. Opowiadająca o ludzkim strachu, nieumiejętności życia, poczuciu pustki i beznadziei. A zarazem – niesłychanie poetycka i liryczna. I choć bohaterowie Pancake’a upadają na samo dno, upadlają się, autor stoi za nimi murem, obdarzając ich swoją uwagą i empatią. Wielka, przenikliwa i poruszająca proza.Gosia Walendowska, hygge-blog.com
- mintmagazine.pl
Z Maciejem Jakubowiakiem, autorem książki Hanka, rozmawiał Piotr Sadzik: „Doświadczenie zmiany sprawia, że nie jesteś w stanie uwierzyć w żadne opowieści o naturalności, nie zasiedzisz się, nie zapomnisz, skąd się to wszystko bierze. Widzisz tę zmianę i na ludzi, z którymi spędziłeś dzieciństwo, spoglądasz – może nieuchronnie – z perspektywy ludzi, z którymi spędzasz dorosłość, ale też na odwrót. Nie przyszłoby mi do głowy, żeby w ogóle pisać książkę, gdybym nie doświadczył tej zmiany, ale to, że jej doświadczyłem, pozwoliło mi ją samą też zakwestionować, a przynajmniej skomplikować”.
- newsweek.pl
Ludzie z awansu żyją w ciągłej niepewności, bo skoro podnieśli swoją pozycję w hierarchii społecznej, to znaczy, że mogą też w niej spaść. Takie nieuświadamiane lęki napędzają nieustanną, kompulsywną pracowitość osób z awansu – Maciej Jakubowiak opowiada o kompleksach ludzi z awansu społecznego oraz swojej książce Hanka w najnowszym numerze Nesweeka.
- To praca rzetelna i solidnie udokumentowana publikacja - unikająca punktowania racji jej centralnych bohaterów, a nawet z finezją je kontrapunktująca.Readers Initiative, facebook.com
- Z czym mogą się kojarzyć lata 60.? W Polsce z Gomułką i małą stabilizacją? Na świecie z kryzysem kubańskim? Dla mnie ta wycieczka w inne regiony tych lat, w parapsychologię, kosmos i do szpitala psychiatrycznego była całkiem ciekawa.Kinga Dunin, krytykapolityczna.pl
- radiokapital.pl
W rozmowie w Radiu Kapitał Maciej Jakubowiak, autor Hanki, przybliżył źródła, które doprowadziły go do pisania o historii swojej mamy i babci. Opowiedział również o tym, dlaczego nie uważa tej publikacji za esej oraz jak wpisuje się ona w działania Édouarda Louisa, Didiera Eribona czy Annie Ernaux. Zachęcamy do wysłuchania rozmowy!
- W krwiobiegu literatury powszechnej Babel ma niepodważalne miejsce nie tyle ze względu na temat, jakiego opisu się podjął, ale niekwestionowany talent literacki, oryginalny, bogaty, wyjątkowy.Henryk Martenka, „Angora”, T./ Nr 7 z dn. 18.02.24
- Po prostu trzeba [tę] książkę przeczytać.nameste.litglog.org
- Styl opowiadań Pancake’a jest gęsty, nieprzezroczysty, pewnie stąd pośmiertnie zdobyte uznanie. A że tłumaczył Maciej Świerkocki, książeczka dostaje znak jakości.Piotr Kopka, literaturasautee.pl
- plus.dziennikpolski24.pl
„Myślałam, że będę pisać o zamierzchłych przypadkach, natomiast historie, na które trafiałam miały miejsce w latach 80. nawet 90. To mną wstrząsało, to już nie było łatwe do przełknięcia” – mówi Katarzyna Kobylarczyk, autorka reportażu Ciałko, w rozmowie z Katarzyną Kachel.
- Kilkadziesiąt lat temu do awansu społecznego wystarczył jeden duży krok, dziś coraz częściej drobimy w miejscu, bo furtka promocji się domyka. Maciej Jakubowiak, niczym „polski Didier Eribon”, wyjaśnia, co dziś znaczy kapitał kulturowy i czy znajomość „Pana Tadeusza” wystarczy by nie stać się cyfrową biomasą.Rafał Pikuła, spidersweb.pl
