Usta-usta

Siedziałem przy bramce na JFK po nocnym locie z Los Angeles, wyczerpany, zajęty własnymi sprawami, rozmyślając o czymś, co zobaczyłem poprzedniego wieczoru, chwilę po starcie, krótko przed zaśnięciem, coś, czego nigdy przedtem nie widziałem z samolotu.

Moje miejsce było po lewej stronie, a ponieważ maszyna przez chwilę leciała na południe, nad oceanem, zrządzenie losu pozwoliło mi podziwiać nocną panoramę miasta: dzielnice usiane bursztynowymi kropkami latarń, czerwono-białe girlandy samochodów na obwodnicy, tajemnicze czarne plamy kanałów i parków. A potem zobaczyłem niewielką eksplozję światła, nie na ziemi, lecz ponad nią. I kolejną, jasne smużki otwierające się niczym kwiat w animacji poklatkowej. Pokaz fajerwerków. Przyglądałem się tym wybuchom, dopóki samolot nie zanurzył się w chmurach.

Tego dnia nie było żadnego święta.

Myślałem o tym, że widok, który na ziemi mógłby całkiem zawładnąć naszą uwagą, widziany z innej perspektywy zdawał się jedynie punktowym błyskiem na ogromnej przestrzeni, gdy nagle z głośników rozległ się komunikat.

– Pan Jeff Cook proszony jest o zgłoszenie się do bramki numer jedenaście.

Nazwisko, choć pospolite, mimo wszystko zwróciło moją uwagę. Znałem kiedyś jednego Jeffa Cooka, na studiach na UCLA, prawie dwadzieścia lat wcześniej. Podniosłem wzrok i zobaczyłem zmierzającego w stronę bramki przystojnego mężczyznę po czterdziestce. Elegancki niebieski garnitur bez krawata, okulary w pleksiglasowych oprawkach. Drogie skórzane loafersy. Przedstawił się kobiecie z obsługi i położył przed sobą kartę pokładową oraz dokument tożsamości. Czekając, aż pracownica lotniska wstuka jego dane na hałaśliwej klawiaturze, oparł się lekko o uchwyt stylowej twardej walizki.

Ze swojego miejsca niedaleko bramki mogłem mu się dobrze przyjrzeć z profilu. Byłem niemal pewien, że to nie ten Jeff Cook, i już miałem skierować uwagę gdzie indziej, gdy nagle spojrzał w moją stronę. Znałem te wydatne kości policzkowe, to przenikliwe spojrzenie.

To był on. Tylko że tamten Jeff, którego pamiętałem, miał charakterystyczne długie, ciemne włosy, a nie krótkie szpakowate. No i najwyraźniej przybyło mu kilogramów, jak wielu z nas nabierał krzepy jeszcze długo po studiach, kiedy już nam się wydawało, że osiągnęliśmy wiek męski.

On i ja nigdy nie byliśmy przyjaciółmi, co najwyżej znajomymi, ale Jeff zaliczał się do tych drugoplanowych postaci z przeszłości, które w moich wspomnieniach urastają do niewspółmiernych rozmiarów.

Na pierwszym roku kilka razy w różnych miejscach na kampusie i poza nim wpadałem na pewnego studenta, który z jakiegoś powodu przykuwał moją uwagę. Trudno go było przeoczyć, miał kaskadę włosów i charakterystyczne rysy. Lumpeksowy Adonis, poruszał się z pewnością studenta ostatniego roku. Nasze drogi nie przecinały się zbyt często, ale zdarzało mi się go zobaczyć a to przy stoliku w rogu kawiarni, a to na demonstracji przeciwko pierwszej wojnie w Zatoce Perskiej, a to – czego chyba najmniej się spodziewałem – w blasku świateł cofania, gdy wyjeżdżałem tyłem z pojazdu przed domem kolegi. Każde zetknięcie z tym człowiekiem zagadką przyprawiało mnie o lekki dreszczyk emocji, jakby to był mój anioł stróż, a chwilę później o ukłucie niepokoju, że może więcej go nie spotkam.

Pod koniec tamtego roku poszedłem z jednym kumplem po trawę do jego znajomego, który kupił trochę więcej, niż potrzebował, żeby obsłużyć kolegów i przy okazji zarobić parę dolarów. Mieszkał w brzydkim bloku przy Gayley Avenue, z obskurnego holu z portierką wchodziło się do windy śmierdzącej zjełczałym płynem hydraulicznym. Korytarz na górze był anonimowy i bez wyrazu, za to mieszkanie miało swój wyjątkowy klimat pieczary, okna były zasłonięte prześcieradłami, a na ścianach wisiało mnóstwo plakatów, wszystkie z nazwą tego samego zespołu, o którym nigdy wcześniej nie słyszałem: Marillion. Stanęliśmy niepewnie pośrodku dużego pokoju, przed nami wtapiał się w kanapę rządek zjaranych lokatorów. W ich spojrzeniach nie było przyjaźni, raczej podejrzliwość. Na końcu tej kanapy, nie mniej zjarany niż reszta, siedział mój długowłosy anioł stróż. Kumpel wziął trawę, a jego znajomy, może po to, by nadać tej wizycie trochę mniej transakcyjny charakter, zaczął wszystkich przedstawiać. To wtedy poznałem imię człowieka zagadki, zresztą o wiele mniej tajemnicze niż on sam. Nazywał się Jeff.

Jeżeli są Państwo zainteresowani przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji pod adresem: jakub.nowacki@czarne.com.pl