Do perfekcji

Latronico otwarcie nazywa „Do perfekcji” hołdem dla „Rzeczy”. Łatwo się na takim hołdzie przejechać. Umieszczanie starej historii w nowych dekoracjach, choć efektowne, często okazuje się płytkie. Włoskiemu pisarzowi udaje się uniknąć tej pułapki, bo Pereca nie tyle przepisuje, ile updatuje.

Latronico pokazuje, jak po latach „rozszerzania pola walki”, o której pisał Houellebecq, wszystkie, nawet najprywatniejsze elementy naszych egzystencji zostały wplecione w plan permanentnej optymizacji. Stały się częścią lifestyle’u, który należy demonstrować na zewnątrz jako doskonale wykuratorowany obraz nas samych, stworzony na potrzeby widzów spektaklu, który odgrywamy w mediach społecznościowych.

„Do perfekcji” jest dowodem na to, że jeśli chcemy się powiedzieć coś istotnego, nie potrzebujemy w tym celu wielu słów. Wystarczy nie używać tych zbędnych. To w zasadzie recepta na opowieść, która z nami zostaje - coś znaczy. Gorąco polecam.

Jakkolwiek wydawać by się mogło, że żyjemy w czasie miałkości i niemożliwości zaangażowania, Latronico udowadnia, że można wciąż pisać politycznie zaangażowane, zjadliwe powieści i to wcale nie pisząc o polityce wprost.

Można się w tym przejrzeć, można się z tym zidentyfikować, można stwierdzić: „znam takich ludzi”, „znam ten sposób życia”, „marzę o takim sposobie życia”. […] Ta książka wydaje mi się być reportażem, tak niedaleko jest odsunięta od rzeczywistości w jakiej funkcjonujemy.

Latronico robi w tej powieści coś naprawdę ciekawego - portretuje stereotypowy „berliński” związek z delikatnością, acz bez upiększeń. Konkretnie, perfekcyjnie, ale w pastelowych barwach. Bez ironii, ale też nie całkiem na poważnie. Z socjologicznym zacięciem, ale też bez ambicji co do wniosków podsuwanych czytelnikom. To też w jakiś sposób oda do Berlina, a raczej fantazji, z której wyobrażenie o tym mieście zostało utkane. Książka ponadczasowa i w swojej prostocie wybitna.

Dlatego to, czym się zajmuje autor, to dla mnie tak naprawdę antropologia kultury. I coś więcej niż opowieść o bardzo określonej grupie w określonym czasie i miejscu. Bo to jest kultura, w której w mniejszym czy większym stopniu wszyscy dziś uczestniczymy, a Latronico znalazł bardzo dobry sposób, żeby nam to pokazać.

Latronico dokonał narracyjnego eksperymentu, który wyszedł mu doskonale.

Latronico zdaje się traktować przedstawianą parę z przymrużeniem oka, bez sentymentalizmu, ale też z pewną sympatią. Widzi naiwność w ich poszukiwaniach autentyzmu na lizbońskich przedmieściach czy sycylijskiej prowincji, ale też daje im – niczym dobra wróżka – szansę. Obiecuje, że czas przyszły może przynieść upragnioną perfekcję. Choćby tylko przez chwilę. Choćby tylko w instagramowych relacjach.

Latronico bardzo sprawnie kreśli portret pokolenia Y, opisując jego codzienność, problemy i wyzwania, w szczególności zaś – towarzyszące mu nieustannie uczucie pustki i niespełnienia.

Vincenzo Latronico [...] stworzył bohaterów, z którymi utożsami się niejeden trzydziestolatek. Każdy z nas jest w jakimś stopniu Anną i Tomem, nieustającymi w budowaniu życia, pięknego nie tylko w mediach społecznościowych.

Gorzko o marzeniach i rozczarowaniach współczesnych 30-latków.

Latronico dokonał narracyjnego eksperymentu, który wyszedł mu doskonale.

„Do perfekcji” to jedna z najlepszych, najbardziej oryginalnych książek, jakie czytałem w tym roku. Bardzo polecam!

Ten malutki tomik niezwykle wiele w sobie mieści. […] W swojej lakoniczności [książka] jest doprowadzona do literackiej perfekcji.

Przez zaledwie ponad sto stron pisarz oferuje nam prozę intensywną. Kondensuje opowieść i w ten sposób przywraca moc słowu, które mocno przylega do rzeczywistości.

Ta mała-ważna powieść wyzbyta jest dydaktyzmu i ocen. Jeśli szukać gdzieś tu oskarżonych to dwa-trzy pokolenia wstecz; w czasach, które otworzyły drogę do kolonizacji i refeudalizacji polityki, języka i wyobraźni. „Do perfekcji” to chyba najlepsza powieść napisana przez millenialsa o (pozornie) millenialsach jaką czytałem.

Latronico buduje opowieść, idąc pod prąd podręcznikowym zaleceniom dotyczącym pisania powieści. […] jego książka jednak – bardzo skondensowana i łatwa do przeczytania w jeden wieczór – być może stanie się ważnym świadectwem naszych czasów. Pozwoli nam spojrzeć na siebie samych i powiedzieć: „tak, to my. My też tak żyliśmy”.

Dawno, dawno temu za linią Maginota prozaik Perec napisał „Rzeczy”, które teraz Latronico opatrzył aktualnym przypisem. Podobnie jak powieść Francuza, jest to nieduży, ale solidny łomot.

Latronico kapitalnie zatrzymuje w literaturze pewien szczególny moment społeczny, spowodowanej globalizacją i platformami społecznościowymi homogenizacji estetyki i życiowych wyborów podejmowanych przez całkiem liczną grupę ludzi. Tylko pozornie mamy do wyboru różne życia, zdaje się mówić nam włoski pisarz.

Vincenzo Latronico w powieści „Do perfekcji” świetnie opisał, że to, co miało być czystą wolnością i beztroską, łatwo zmienia się w zyciową pułapkę.

To powieść o perfekcji, która uwiera, i o autentyczności, którą coraz trudniej rozpoznać. Idealna do czytania w modnej instagramowej kawiarni… lub właśnie nie.

Ta historia jest niewygodna, a przy tym bardzo błyskotliwa przez nietuzinkową formę. Każde słowo zdaje się tu na miejscu, każda cierpka obserwacja wzbudza do refleksji. Nie przegapcie tej powieści – to naprawdę wielka literatura!

Vincenzo Latronico w krótkiej, ale mocnej powieści demaskuje iluzję autentyczności pokolenia Y, ekspatów w Berlinie, którzy gonią za życiem jak z katalogu, ale czują, że coś pęka.

Vincenzo Latronico używając schematu powieści George'a Pereca „Rzeczy” opowiedział brutalną prawdę o współczesnych aspiracjach tzw. klasy średniej świata Zachodu. Brzmi ona: chcę mieszkać, jak na zdjęciach z Instagrama i prowadzić ciekawe życie, którego wszyscy będą mi zazdrościli. Punto. End of story.

To książka o zmęczeniu wieczną autoprezentacją, o tęsknocie za prawdą, której nie da się wyretuszować.

Jest w tekście „Do perfekcji” swoisty dystans i pewien, niejasny, podskórny, ale znacząco przewijający się element rozczarowania rzeczywistością […].

Książka okrzyknięta we Włoszech głosem pokolenia. Pokolenia dużych możliwości oraz wielu rozczarowań.

Bardzo ciekawa książka. […] Jej język jest dostosowany do świata, o którym opowiada.

Wyrafinowana, stonowana satyra […], a język, w świetnym przekładzie Katarzyny Skórskiej, to jest po prostu majstersztyk.

Obrazki instagramowego Berlina [...] okazują się wiarygodne na poziomie estetycznym, zupełnie nie spełniają natomiast obietnic egzystencjalnych. Latronico opowiada o tym rozdźwięku chłodno, bez cienia powierzchownej ironii, chwilami balansując na granicy refleksyjnej prozy i obrazowej analizy socjologicznej. Brak nadrzędnej, choćby złośliwie dogadującej bohaterom instancji świetnie współgra z ich kondycją.