Wszystko jak leci

Polski pop 1990-2000

Andrzej Horubała: Gdy człowiek pracuje z wielkim budżetem i możliwościami, gdy ociera się o wielkie talenty, to czasem ma złudzenie, że sam jest wielkim, kurczę, twórcą. Kręci się w głowie. I pojawia się też chęć, by znaleźć własną gwiazdę, kogoś odkryć, mieć czuja i stworzyć kogoś prawie od podstaw. I to się udało. Taką osobą była Justyna Steczkowska.

Tomasz Kopeć: Pojawialiśmy się w różnych klubach i tego typu miejscach, szukając nowych, interesujących rzeczy. Gdzieś tam słyszałem o Justynie Steczkowskiej i kilka razy próbowałem zaprosić ją na spotkanie. Zawsze słyszałem: „No tak, oczywiście” i w ogóle, ale była odleciana. Urodziła się w Rzeszowie, wychowała w Stalowej Woli, przeniosła do Warszawy z Częstochowy i zachłysnęła stolicą. W końcu powiedziałem jej: „Słuchaj, ostatni raz wręczam ci wizytówkę. Jutro cały dzień czekam w biurze. Jeżeli chcesz porozmawiać, co moglibyśmy wspólnie zrobić, to przyjdź”. Przyszła.

Piotr Kabaj: Wiedzieliśmy, że Justyna dobrze śpiewa, że jest w niej potencjał – wygrała przecież Szansę na sukces  10 – i chcieliśmy ją wydawać. Zaproponowaliśmy kontrakt, zgodziła się, ale nie mieliśmy dość dobrego pomysłu, jak to ma wyglądać.

Tomasz Kopeć: Nie pamiętam dokładnie chronologii, ale z tego, co kojarzę, podpisaliśmy kontrakt i tu pojawiła się telewizja z pomysłem na Eurowizję.

Andrzej Horubała: Po tym, jak wygrała Szansę na sukces, zdecydowałem, że pojedzie na Eurowizję.

Maciej Chmiel: W 1994 roku nikt się nią nie interesował. Natomiast my szukaliśmy kogoś, kogo będziemy mogli wysłać na Eurowizję. Dlatego, kiedy na konferencji prasowej na Woronicza Andrzej ogłosił, że będzie nas reprezentować właśnie ona, dziennikarze byli bardzo zaskoczeni. Widzieliśmy w ich oczach pytanie: Kto? Kim jest ta dziewczyna? Eurowizja wszystkich wówczas elektryzowała, bo przecież rok wcześniej Edyta Górniak zajęła drugie miejsce, przegrywając tylko o włos. Teraz wszyscy wierzyli, że można co najmniej powtórzyć ten sukces.

Andrzej Horubała: To było odkrycie i celebrowanie wielkiego talentu.

Maciej Chmiel: Andrzej zaimponował mi wówczas swoją odwagą, by postawić na nieznaną debiutantkę. Moim zdaniem sympatia, jaką poczuł do Justyny Steczkowskiej, wynikała z jej osobistej historii dorastania w wielodzietnej rodzinie, co w nim, wówczas ojcu czwórki dzieci, poruszyło czułą strunę.

Andrzej Horubała: Oddałem ją w ręce Wojtka Waglewskiego oraz Mateusza Pospieszalskiego. I wtedy zaczęły się schody.

Maciej Chmiel: To, żeby piosenkę na Eurowizję dla Justyny robili Waglewski i Pospieszalski, wynikało ze wskazania Andrzeja Horubały, ale chyba przede wszystkim ze słabości naszego rynku.

Andrzej Horubała: To była jedna z pierwszych kompozycji Mateusza i zupełnie z tym nie szło. Zjawialiśmy się w studiu, słuchaliśmy kolejnych wersji. To wciąż nie było to.

Maciej Chmiel: Być może powinienem wziąć telefon i podzwonić po sprawnych kompozytorach z tamtych czasów. Próbując odtworzyć tamte emocje, myślę, że chodziło o kontynuację myśli Andrzeja, żeby nie działać schematycznie, robić to, co nietypowe. A ponieważ Justyna była nietypową kandydatką, więc niech i jej piosenka będzie nietypowa. Faktem jest, że piosenka Sama była jedyną ofertą i tylko z nią pracowaliśmy.

Andrzej Horubała: Gdybym był prawdziwym producentem muzycznym, wiedziałbym, jak z tego zrobić rzecz na ówczesną Eurowizję. Ale tym producentem nie byłem, nie miałem świadomości, że ta piosenka jest piękna, ale przekombinowana, że trzeba by ją mocno okroić i obrobić. Niby wtedy istniał trend na pop inspirowany etno, ale Mateusz potraktował rzecz zbyt ambitnie. To jego łamanie linii melodycznych, ta wielość pięknych motywów, to było po prostu przeładowane. Gdyby oparli z Wojtkiem Waglewskim piosenkę na jednym motywie, który by się zapętlił, to byłoby coś. Ale tak Justyna z tym trudnym utworem niewiele osiągnęła.

Maciej Chmiel: Podczas Eurowizji, na której występowała Justyna, byłem szefem naszej delegacji. Początkowo wydawało się, że mamy spore szanse. Kiedy wyszliśmy na szybką sesję fotograficzną na ulice Dublina, to kierowcy, patrząc na Justynę i jej siostry, zatrzymywali samochody. Dziewczyny robiły takie wrażenie, że praktycznie wstrzymaliśmy ruch. Faktycznie wyglądały jak z modelki z „Vogue’a”. Ale wchodząc do areny na wieczór finałowy, zobaczyłem na ścianie wielką kartkę z typami korpusu dziennikarskiego. Justyna była na ostatnim miejscu. Szybko ją zerwałem, żeby tego nie zobaczyła. Okazało się jednak, że dziennikarze mieli rację. Wielkie nadzieje rozbudzone rok wcześniej nie zostały spełnione.

Andrzej Horubała: Zapłaciła – i zapłaciliśmy my – za nasz entuzjazm. Inna sprawa, że – patrząc z perspektywy lat – tak naprawdę po Edycie Górniak nikt z Polaków nie potrafi sobie poradzić z eurowizyjnymi oczekiwaniami, a teraz to już w ogóle jest inny cyrk.

Jeżeli są Państwo zainteresowani przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji pod adresem: jakub.nowacki@czarne.com.pl