Zagrani na śmierć

Mroczne ścieżki polskiego undergroundu

Klamka

I

Wojciech Konikiewicz: Miał dziewczynę, która zaszła z nim w ciążę, a potem wyjechała do Niemiec. Załamał się. Wrócił do towarzystwa ćpunów i do heroiny.

Fala: Facet nagrał tyle znakomitych płyt w najlepszych polskich kapelach, a nie miał pieniędzy na dziecko.

Magdalena Kalenik: Zaczął się sypać, kiedy Beata go kopnęła w dupę. Ona nie była jakąś wyjątkową pięknością, ale miała w sobie coś takiego, że faceci się nią jarali. Jej się to chyba podobało i potrafiła o to zadbać. A Jasia po prostu wykorzystała na maksa. Zniszczyły go kobiety, które kochał – matka i ona. Jedyną, która tak naprawdę się nim zaopiekowała, była Margolcia. Dbała o niego. Zresztą ona w ogóle dba o ludzi. Moim zdaniem to jedyna prawdziwa polska buddystka.

Margolcia: Janek, kiedy z nami był, nigdy nie był naćpany. Nie kojarzę też momentu jego załamania, o ile taki się zdarzył. Nie rozpoznałam go. Tak naprawdę Janek był dość skryty. Nie lubił, nie chciał, a może nie potrafił mówić, że coś jest nie tak. Kiedy się go pytało: „Co tam u ciebie, Jasiu?”, zawsze odpowiadał, że wszystko OK.

Maciej Wilski: Pamiętam tylko, że w pewnym momencie zaczął mówić, że coś jest nie tak z jego dziewczyną. Nagle wyjechał do Berlina, a potem rzadziej się u nas pojawiał. My nie pytaliśmy, po prostu przyjęliśmy, że tak jest. Nie wiem, czy można było to nazwać momentem załamania. Po prostu trochę zmieniły się nasze relacje.

Kaman: Bardzo ją kochał, a ona wyjechała za granicę, z tego, co pamiętam, do Berlina. Nie jestem pewien, ale oni chyba mieli dziecko albo ona była wtedy w ciąży. Dla jednej osoby, zwłaszcza tak wrażliwej, to mogło być już za dużo.

Tomas: O jego życiu prywatnym nie wiem nic. Nie zwierzaliśmy się sobie. U nas to tak nie funkcjonowało. Ta przyjaźń i bliskość wynikały po prostu z naszych relacji – on i ja.

Magdalena Kalenik: Rozmawiałam kiedyś o nim z koleżanką, która śpiewała w jego ostatniej kapeli. Grał w niej tuż przed śmiercią. To był zespół Kostka Joriadisa. Nie pamiętam, kto na bębnach, Piotrek Nalepa na gitarze, a Jasio na basie. Powiedziała mi, że nie potrafi nic o nim powiedzieć. Był kompletnie odłączony, jakby go nie było. Kiedy otwierał futerał, wysypywały się z niego strzykawki.

Kostek Joriadis, multiinstrumentalista, wokalista, kompozytor, producent i członek grup Papa Dance, Bajm, Maanam, Lady Pank i Human: Nie widziałem tych strzykawek wypadających z futerału. Zresztą nie miałem się czego bać. To był najłagodniejszy człowiek, jakiego poznałem. Serce na dłoni. (…) Jasio był wymarzonym partnerem. I to nie tylko artystycznym. W życiu nie spotkałem tak dobrej i otwartej osoby. Piękny człowiek.

Margolcia: Na pewno był zdołowany tym, że jego dziewczyna wyjechała do Berlina z jego dzieckiem. On chciał z nimi być, zależało mu na tym. Ale wrócił i normalnie funkcjonował. Przynajmniej w naszych relacjach.

Maciej Wilski: Bywał u nas rzadziej, bo odzyskał swoje mieszkanie i miał gdzie spać. Mówił o swoich sprawach w prostych komunikatach. Nic dramatycznego, żadnych informacji, że dzieje się coś złego. Nic nie wskazywało na kryzys – do tego stopnia, że byłem zaskoczony jego śmiercią. Bardzo, bo to nie była osoba, którą można posądzić o myśli samobójcze. Janek był pogodny, właściwie zawsze uśmiechnięty.

Kostek Joriadis: Kiedy zaczynaliśmy w Sohtoo, był jeszcze czysty. Wrócił do ćpania, kiedy poznał Beatę i się w niej zakochał. Chciał złapać ten sam poziom odczuwania i ją stamtąd wyciągnąć. Nie przeszkadzało mi to. Nie miałem przeczucia, że to się może źle skończyć. To był nieprawdopodobny człowiek. Miał niezwykłą siłę. Przecież już w tym siedział i był jedną z niewielu osób, które potrafiły z tego wyskoczyć. Byłem pewien, że po tym, jak władował się po raz drugi, też będzie potrafił się wyciągnąć. Zresztą ja zawsze patrzyłem na człowieka i przyjmowałem go z całym jestestwem. A Janek był przede wszystkim świetnym człowiekiem i muzykiem. I tak go traktowałem. Najważniejsi są ludzie. Nałogi, preferencje seksualne czy polityczne to sprawy drugorzędne. Najpierw trzeba widzieć człowieka.

Margolcia: Chyba zaczął z powrotem ćpać. O tym, że kiedyś ćpał i miał poważne przejścia z tym związane, oczywiście było wiadomo. Nie ukrywał tego. Ale wtedy, kiedy mieszkał u nas, nie ćpał. Na pewno nie przy nas. Wyglądał dobrze, no może oprócz braku zębów. Miał zresztą świetną kondycję i piękne ciało. Był szczupły, ale umięśniony i bardzo sprawny. Na pewno nie wyglądał na narkomana.

Marcin Ciempiel: Był w dobrym stanie. Zresztą nie miałem wówczas pojęcia o jego problemach. Dowiedziałem się o nich dużo, dużo później.

Jarosław Guła: Nie zauważyłem, że wrócił do brania. Pamiętam za to dobrze moment, kiedy Beata wyjechała do Berlina. Janek był wtedy bardzo smutny. Zupełnie jak nie on, bo to był radosny, uśmiechnięty facet. Miesiąc, dwa miesiące później przyszedł i powiedział, że ma HIV. Spodziewaliśmy się, że kogoś to dopadnie, ale dlaczego jego trafiło? To był naprawdę fajny koleś. Dobry.