Ciało ze szkła

Historia hipochondrii

Znam ten schemat, ale wciąż czasem w nim więznę. Udaję, że siedzę przy biurku, stukam w klawiaturę, choć w rzeczywistości, z szumem paniki w uszach, zajadle spieram się sama ze sobą. Powraca śpiewna, pozbawiona sensu scysja. „Wiesz, że ci się wydaje / ale może tym razem to jednak prawda?”. I zawsze kończy się tak samo. Ląduję tu, przed lustrem, wpatrzona we własne szkliste odbicie, z cichym szlochem szturchając szyję tak mocno, że zostają ślady.

Tym, czego szukają moje badawcze palce, jest dowód na obecność guzka, gruzła tkanki, który choć nie powinien, wybrzusza się pod skórą. Ale w głowie nie rysuje mi się to tak przejrzyście; moje myśli całkowicie wypełnia piekielny biały szum, a wraz z nim uparte szepty: „niemożliwe, niemożliwe”. Nauczona doświadczeniem wiem, że nowotwór ma konkretną teksturę: twarde jądro zanurzone w powłoczce, która ślizga się wzdłuż mięśni i pod skórą. Znaleziony niemal dekadę temu w tej właśnie części szyi dał się przesuwać pod palcami. Tańczył wśród ścięgien, kiedy poruszałam głową. Wydawał dźwięk, jakby pstrykanie, które czułam na języku.

Podczas gdy ja dalej gapię się i szturcham, budzi się mózg i zaczyna gonitwa myśli. Jeśli naprawdę coś mi tam rośnie – a w głowie mam baśniowe zło, niewidzialne trujące róże, pnące się wewnątrz ciała, by uwięzić mnie w swoich ciernistych splotach – nic już nigdy nie będzie jak dotąd. Będę musiała przekazać złą wiadomość mężowi, rodzicom, siostrze, znajomym. Zmierzyć się z tym osobliwym znakiem czasu: rozterką, ile z bardzo osobistej tragedii udostępnić obcym ludziom w internecie. Zrezygnować z pracy, gdy nie będę już w stanie przenosić słów na ekran. Radzić sobie na co dzień z mniejszą pulą pieniędzy, z której jeszcze musi starczyć dla kogoś, kto wyprowadzi psa, kiedy ja nie będę miała siły… Czy ktokolwiek zna hasło do mojego komputera, a jeśli nie, to jak po mojej śmierci dostaną się do skrzynki mailowej? I wciąż nie przestaję macać się po szyi, metodycznie, na autopilocie, jednocześnie rozmyślając nad tym, co powinno się zawrzeć w cyfrowym testamencie.

Gdy się wreszcie otrząsam z tej logistycznej zadumy, szyja w lustrze jest czerwona, nakrapiana, dotyk budzi kilka zachowanych nerwów. Wspólnym, niezbyt ochoczym wysiłkiem uruchamiają ból, który jednak ledwo czuję. Wobec braku ostatecznego dowodu panika delikatnie odpływa. Podskórne grzbiety i kotliny pozostałej po operacjach tkanki bliznowatej wywołują lekki niepokój, ale to starzy znajomi. Aby się upewnić, że mam guza, potrzebuję czegoś pewniejszego niż moje własne niezgrabne palce. Muszę spojrzeć od środka. Zdobyć wiedzę i narzędzia, dzięki którym zwyczajne, nieprzeniknione ciało nabierze przejrzystości szkła i cokolwiek czai się wewnątrz, wyjdzie na światło dzienne. A do tego potrzebna mi pomoc.

Przy kilku pierwszych falach tej biurowej paniki postąpiłam tak, jak sądziłam, że należy postąpić. Wysiedziawszy w pracy do końca, udałam się do przychodni, gdzie pielęgniarka obmacała mi szyję. Próbowałam odpowiadać na pytania, co czuję, streścić wieloletnią historię w kilku zwięzłych zdaniach, jakby tworząc szkic mapy dla kogoś, kto stanął u wlotu do mojego osobistego medycznego labiryntu.

Rezultat był zawsze ten sam: pielęgniarka, nic nie znalazłszy, nie mogła skierować mnie na dalsze badania, a zarazem – przez wzgląd na moją historię – odmawiała złożenia ostatecznej deklaracji, która pozwoliłaby mi wrócić do domu w radosnych podskokach, uwolnić się od paniki i znów zająć bardziej przyziemnymi zmartwieniami, choćby tym, co kupić na kolację albo czy naprawdę osy budują gniazdo na strychu. Po raz setny słyszę, że jeśli sprawa wciąż mnie niepokoi, powinnam umówić się na wizytę do swojego lekarza, a tymczasem nie miętosić już szyi, bo zaognię stare rany. Dziękuję pielęgniarce, zapinam płaszcz i wracam do domu. Aby pójść teraz do specjalisty, musiałabym wziąć wolne z pracy i wybrać się w podróż z kilkoma przesiadkami. Zawsze kończy się tym samym.

Słysząc tę poradę, zawsze myślę o wszystkich lekarzach, których odwiedzałam w przeszłości. O ich życzliwych próbach uspokojenia mnie, choć nie mogli mi dać upragnionej gwarancji. O objawach, opisywanych wielokrotnie i na próżno, bo w odpowiedzi słyszałam tylko, że badania nie wykazały żadnej poważniejszej choroby i powinnam trochę schudnąć albo obniżyć poziom stresu. O tym, jak moja matka osunęła się z krzesła na podłogę, kiedy lekarz obwieścił mi diagnozę, która miała odmienić całe moje życie. Siedział bezczynnie i patrzył, jak matka mdleje. Miałam siedemnaście lat i nienawiść do niego rozpalała mnie od środka piekącym płomieniem. Później marzyłam o cudownym ozdrowieniu, żeby tylko nigdy więcej go nie spotkać.

Po kilku identycznych wizytach w przychodni przestałam szukać pomocy, gdy objawiał się widmowy guz. Byłam w stanie sama przeprowadzić oględziny, sama zważyć prawdopodobieństwo. Odkryłam, że skuteczniejszym wyjściem jest całkowicie poddać się fali paniki, wymknąć do łazienki gotowa na najgorsze, a po wszystkim przemyć twarz i wrócić do biurka. Ukłucia paniki wciąż bolą, ale dziś wiem, jak to przetrwać. Zdarza mi się w pół godziny przebyć drogę od żegnania się z życiem do końskiego zdrowia.

Tym razem jestem blisko. Łzy obeschły, a gdy odkręcam kran, żeby spryskać wodą twarz poznaczoną ich smugami, w gardle pęcznieje balon wesołości. Cichy śmiech odbija się echem w pustej łazience, pierwszy dźwięk, jaki z siebie wydałam od wejścia tutaj. Ten ryczący szum i ten guz, wyczuwalny, chociaż niewidoczny, były tylko w mojej głowie.

Jeżeli są Państwo zainteresowani przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji pod adresem: jakub.nowacki@czarne.com.pl