Prawdziwa historia Jeffreya Watersa i jego ojców

Śmierć jest dziwna, synu. Nie ufam jej. Pomóż mi z tą poduszką, nie czuję pleców. Słyszałeś o diabłach na Wzgórzach Johnsona? Pora się zawijać. Pół roku temu doktor Will dawał mi nie więcej niż miesiąc, stary konował. Ale czuję, że nie potrwa to już długo.
              Pamiętam, co zrobił rak z babką Kate. To była uczta. Pożarł połowę babki, nasycił się na dwa lata, ale zgłodniał i obgryzł kolejne pół, przemieniając ją w żałosną, obwieszoną skórą ćwiartkę kurczaka, którą wzgardził i rozszarpał. Linda zastąpiła ją w barze. Usłyszeliśmy o Wietnamie, jakby Korea niczego ich nie nauczyła. Zmarła Marilyn. Oswald trafił Kennedy’ego w głowę i szyję. Kongres przyjął uchwałę zakazującą dyskryminacji rasowej. Zabili Martina Luthera Kinga. Mój ojciec zbił trumnę i poszedł umrzeć. Wylądowaliśmy na Księżycu, a ja pracowałem w drewnie. Wracałem do domu tymi samymi uliczkami, co twój dziadek, ale zamiast poświstywać, kuśtykałem. Rośliście z Meg tak szybko. Wojsko wycofało się z Wietnamu. Nixon złożył dymisję po Watergate. W końcu przyszedł rok siedemdziesiąty siódmy, psia mać. Najgorszy rok. Zaczęło się od śmierci Elvisa. Później ten twój przeklęty występ. Aż w końcu mama.

Ike rozsuwa zasłony, zwykły dzień. Przegląda się w lustrze, poprawia włosy. Dostrzega odbicie wystającej spod pościeli łydki żony.
– Wstawaj, kochanie. Bar sam się nie poprowadzi.
Na szafce nocnej po jego stronie łóżka stoi dzbanek z wodą. Ike nalewa pół szklanki i wychyla.
– Lindo, wstajemy.

              W domu panuje cisza. Ramię Lindy, uwypuklone przez kołdrę, wydaje się obłe, ale gdy Ike wsuwa dłoń pod gruby puch i natrafia na materiał koszuli nocnej, jest już takie jak zawsze.
– Lindo?

Wyjaśnijmy sobie coś raz na zawsze. Twoja matka bez ustanku przed czymś uciekała. Od dnia, w którym ją poznałem, do samego końca. Przed rodzicami, przede mną, przed sobą. Ale nie wtedy. To był nieszczęśliwy wypadek. Od dawna miała problemy ze snem, a gdy już zasypiała, śniła koszmary gorsze niż ja po Korei. Nikt nie wiedział dlaczego. Barbiturany pomagały. Odlatywała jak dziecko, a rano nie pamiętała snów. Ale z czasem potrzebowała więcej. Tamtego dnia po prostu się nie obudziła. Ale nie chciała umrzeć. Liczyłem tabletki. To nie tak, że łyknęła całą garść. Wzięła podwójną dawkę. Nic więcej. To wystarczyło. Serce. Musiała zapomnieć o pierwszej dawce. Nie chciała nas zostawić.
Jezu, Lindo. To już jedenaście lat. Wkrótce do ciebie przyjdę, kochanie.
– Nie przyjdziesz do mnie, Ike. Po śmierci nic nie ma.
Pamiętam, jak przyprowadziłem cię do zakładu, gdy miałeś dziesięć lat. Ustawiłem cię obok strugnicy, a ludzie patrzyli na mnie jak na wariata.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.