Ty, krwawe dzieciństwo

Koszmar placów zabaw

Jest takie miejsce, tuż poniżej dziecięcego kolana, w którym zawiera się cały koszmar placów zabaw: tam, gdzie skóra robi się grubsza i poszarzała, jakby wygarbowana od ciągłego zdzierania na trawie; tam, gdzie brud wrósł w naskórek. Z tego sinego zakątka można wyczytać kronikę wybryków przedwczesnej męskości, przynależność do określonej mafijki, obmierzłe prawo ulicy. Poważny małoletni samotnik obserwuje owe znaki i czuje strach; a na dźwięk imion powiązanych z danym terytorium („tamten Luca”, „tamten Alberto”) jego strach rośnie – ponieważ nie wie o tych stworzeniach nic więcej niż to, że istnieją i że poniżej ich kolan znajduje się ów szary obszar.

Place zabaw! Te niegościnne prerie, które przecież, jeśli się dobrze zastanowić, w samej nazwie kryją zwodniczą obietnicę ryzykownych igraszek (ot, kolejne przekłamania: kasztany, takie dorodne i  lśniące, a  „niejadalne”  – i  już przez całe życie na widok każdego z  tych oszukańczych owoców będziesz sobie wyobrażał agonię w  potokach spienionej śliny; „piasek” przy zjeżdżalni, który swoją miałką postacią zupełnie nie przypomina piasku; „bieżnia”; „drabinki”; koszmarna, zakrawająca na łamaniec językowy „przeprawa przez przeszkody”).
              Na ławkach konwersujące w grupkach mamusie; ich wzajemne dopełnianie się burzy twój spokój, dla ciebie matka jest przecież czymś jednym i nie dopuszczasz myśli o przejawach czułości poza obrębem domu. Każdemu jego jedna jedyna i przez los przydzielona rodzicielka – tymczasem na placach zabaw z konsternacją odkrywasz, że matki funkcjonują w przyrodzie jak owady społeczne. Często budzą w tobie większe zaciekawienie niż ich potomstwo, podjeżdżasz więc rowerem, żeby przyjrzeć się z bliska. Robią na drutach, czytują magazyn „Rakam”, którego tytuł przywodzi na myśl powieści Salgariego, i widać – cóż za koszmar – widać ich pięty wysunięte z butów, wołają dzieci, żeby zdjąć im sweterek. Ich bosonoga paplanina przyprawia cię o mdłości, musisz jednak przyznać, że bez nich place zabaw byłyby miejscem zupełnie dzikim – sczepione ze sobą jak pierścienie dżdżownicy mamusie są rękojmią porządku i praworządności: żaden chuligan nie odważy się zrzucić cię z roweru, żeby skakać po jego nieszczęsnych szprychach i nieodwracalnie je powyginać, żaden złodziej nie odkręci czaszy rowerowego dzwonka, gdy tymczasem jego wspólnicy będą przytrzymywać cię siłą, żaden wariat nie opluje cię wodą, pobraną ze źródełka i z nieznośnym gulgotem zgromadzoną w ustach… I właśnie z powodu tej świętej opieki chciałbyś, żeby mamusie były surowsze, dostojniejsze w swojej boskości; chciałbyś, żeby były przerażające jak pramatki, chtoniczne jak Matres Matutae.
              Na te alejki, na te trawniki, na tę ziemię… Tam właśnie, w dowód dorosłości czy gwoli nonszalanckiego wyrzeczenia się wszelkiej ckliwej słodyczy, wszelkiej naiwnej subordynacji, bezczelni osobnicy zwykli spluwać: czymś doprawdy niewiarygodnym jest ów bojowy przelot flegmy, którą widzisz pod słońce niby wielokształtną kometę z ogonem drobnych kropelek, i zastanawiasz się – ty, któremu zdarza się tylko do umywalki, tylko prosto do odpływu i tylko w samotności, i jedynie w uzasadnionych przypadkach, a zresztą nawet wówczas z niejakim zażenowaniem – zastanawiasz się, jakże można przedsięwziąć, a następnie wykonać coś podobnego, ot tak, w dodatku publicznie i jeszcze się tym szczycić czy nawet, jak co poniektórzy, ów akt barbarzyńsko zapowiadać, z charkotem gromadząc w gardle flegmę, albo raczej gęstą ślinę aspirującą do miana flegmy i tym bardziej żółtawą czy zielonkawą, im głośniejsze charknięcie. Jakkolwiek odrażające są owe przygotowania i wstrętne samo wykonanie, najgorsze przychodzi później, wraz z pojawieniem się na ziemi owej plwociny, która w wirtualnej sieci łączy wszystkie inne, te świeże i dawne, tworząc ohydny firmament cudzych splunięć, nie do ominięcia, nawet przy zachowaniu wszelkiej ostrożności; zresztą jakżebyś mógł je ominąć, skoro podczas jazdy rowerem prędzej czy później koło napotka jedną z  tych wstrętnych pecyn i rozciągnie ją w ciemną smugę, niknącą w miarę kolejnych okrążeń – będziesz więc pedałował jak oszalały, choćbyś chciał już przestać, pedałował desperacko, wiedząc, że nawet gdy smuga zespoli się całkiem z  jasną oponą, ty przez długi czas zachowasz pamięć o tej obrzydliwej styczności, dopóki nie trafisz na kolejną plwocinę, tak że nie będziesz mógł (już nie możesz!) gołą ręką oczyścić ze żwiru swojego pięknego koła, już na zawsze będzie stracone.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.