Ty, krwawe dzieciństwo

Pociągająca i nieco sentymentalna podróż Mariego do dziecięcych fascynacji i lęków.

Ależ cudna to książka - jest w opowiadaniach Michele Mariego coś z Schulzowskiego świata mitycznego dzieciństwa […]. Ogromnie polecamy, szczególnie że jesień sprzyja melancholijnym wędrówkom po dziecięcych rajach utraconych.

Komiksy, potwory, chłopięctwo, Robert Louis Stevenson, place zabaw, lektury wakacji, dziadkowie, zabawki, klasyczna marynistyka, rok 2030 i puzzle. Tak, puzzle. Dotąd chyba nie czytałem tak żarliwej apoteozy mozolnego zaprowadzania ładu pośród zdefragmentowanej rzeczywistości - wznoszenia obrazu z chaosu, urywków, omyłek, wieczornego trudu. Polecam.

Mari jest pisarzem wyjątkowym, nieprzystającym do współczesnych mód i kanonów. I z uporem się od nich odżegnuje, podkreślając własne przywiązanie do tradycji i „literatury wysokiej”. […] Nie sposób się od tych opowiadań oderwać. Przywołują najbardziej osobiste i niejednoznaczne wspomnienia z czasów, kiedy świat wokół był jeszcze nierozpoznanym cudem, a każda książka światem równoległym, w którym pogrążaliśmy się z rozkoszą i strachem.

Michele Mari w unikalny sposób eksploruje motywy dzieciństwa, nostalgii i literatury. […] Narracja przyjmuje formę drobiazgowej „inwentaryzacji” wspomnień—zachwyca precyzją i magią szczegółów, wyciągając z pozoru błahe epizody, jak miłość do powieści przygodowych czy fascynacja komiksami. Bohaterem każdorazowo jest syn lub wnuczek, młoda postać, która wypełnia fabułę w sposób absolutny.

Mari w opowiadaniach przygotowuje indeks swoich książek, czasopism, komiksów i zabawek. Dopowiada ich fantastyczne historie jak choćby cudowną baśń o układaniu puzzli. Próbuje oswoić dorastanie i porzucanie.

Lektura obowiązkowa nie tylko dla miłośników literatury włoskiej, ale dla wszystkich tych, którzy czują się gotowi, by sięgnąć po wyrafinowaną, erudycyjną i mocną prozę [...].

W jego opowiadaniach wszystko odbywa się powoli, z wielką gracją, bez pominięcia żadnego szczegółu. Mari wręcz ma obsesję detalu, który również rozbiera na jeszcze drobniejsze elementy. Sięgając do obrazów z dzieciństwa, przywołuje udrękę z nim związaną, ale i odkrycia, które uformowały jego późniejsze życie. Pielęgnuje te obrazy jak największy skarb, bo to, co przyszło później, było już pozbawione czystych, pierwotnych dylematów, emocji, wyobrażeń i oczekiwań, poczucia sprawczości.

[...] piękne opowiadania, napisane przez lubującego się w literackich pastiszach erudytę.

Dawno nie czytałem równie chłopackich opowieści. […] polecam lekturę „Krwawego dzieciństwa” Mariego. Także i z tą, mało odkrywczą myślą, że późniejsze, dorosłe tożsamości to my sobie wybieramy, ale te dziecięce, zrobione z zabawek, książeczek dla dzieci, dobranocek, żelaźniaków i kowbojów, tudzież z rówieśników z przedszkola i szkoły (niestety!), są nam dane i od nich nie uciekniemy […].

Nie jest to, wbrew pozorom, książka o nostalgii: nie jest ani jej apologią, ani racjonalizacją. […] Chodzi raczej o próbę ocalenia wszystkiego, co mogło przewinąć się przez jego [narratora] świadomy umysł, scałkowania własnej tożsamości, skatalogowania swojej wyobraźni.

Dzieciństwo i dorastanie jest tu również okresem intensywnego wchodzenia w księgi, w litery, w lektury, i może przede wszystkim dlatego jest to książka tak mi bliska […]. I jeszcze ten styl: pełen czułej, choć kąśliwej ironii, erudycyjny, nieco może snobistyczny, ale zawsze uwodzicielski.

Powrót do dzieciństwa jest u włoskiego pisarza często powrotem do świata, w którym nawet drobne rzeczy potrafią wywołać lęk, tajemnicze, pierwotne mysterium tremendum. Zresztą również sama próba tych podróży do źródeł własnego ja obarczona jest ryzykiem. Mari doskonale wie, że nie zawsze jesteśmy w stanie odzyskać to, co utracone.

Każda historia to rodzaj podróży, która uruchamia zapomniane pokłady wspomnień. Oczywiście nie ma powrotu do przeszłości, ale chodzi o tworzenie kolekcji zapomnianych przedmiotów, ożywianie ognia dzieciństwa.

U Mariego dzieciństwo jest czasem, kiedy już wszystko się rozstrzygnęło, bo najgłębsze jest to, co przyswajamy, zanim staniemy się dojrzali. Każde opowiadanie to rodzaj podróży, która uruchamia zapomniane pokłady wspomnień.

W tej miejscami ponurej narracji literatura staje się przestrzenią regresji, powrotem do początków i cofnięciem do mitycznego, fatalnego czasu, który kształtuje losy całego życia. Dzieciństwo jawi się zatem jako czas utracony, naznaczony nostalgią, który pozostawia w życiu trwały, bolesny ślad […].

Dzieciństwo jawi się zatem jako czas utracony, naznaczony nostalgią, który pozostawia w dorosłym życiu trwały, bolesny ślad [...].

Dzieciństwo jawi się zatem jako czas utracony, naznaczony nostalgią, który pozostawia w dorosłym życiu trwały, bolesny ślad [...].