Gotowi na podróż sentymentalno-eksploracyjną? Dla niektórych książka Rafała Księżyka Dzika rzecz. Polska muzyka i transformacja 1989-1993 będzie ożywczym haustem wspomnień z młodości, dla wielu zaś odkrywaniem nieznanych lądów. Bez względu na punkt wyjścia – wyprawa to wciągająca.
Paweł Lach, kvlt.pl
- Pisząc „Kto odejdzie, już nie wróci” Shulem Deen jest ostrożny w przedstawianiu wspólnoty, którą pozostawił, a jednocześnie samokrytyczny w analizie własnej drogi.Monika Mellerowska, jewish.pl
- Nie tylko politycy, jak przekonuje Taibbi, zyskują na skłócaniu społeczeństwa, media również. Jednostronność i manipulowanie staje się sposobem na zwiększanie sprzedaży, a więc i maksymalizację zysków.Anna Zaleska, urodazycia.pl
- Autorka stara się nam pokazać algierski naród z neutralnego punktu widzenia i pomaga zrozumieć ich zachowania, które nie zawsze, dla nas Europejczyków, są w pełni akceptowane.Francuski przy kawie, francuskiprzykawie.blogspot.com
- krytykapolityczna.pl
Z Ludwiką Włodek, autorką książki Gorsze dzieci Republiki, dla Krytyki Politycznej rozmawiał Michał Sutowski: „We Francji jest oczywiste, że struktura klasowa ma dużo wspólnego z etniczną: im niżej na drabinie społecznej, tym więcej znajdziemy osób pochodzenia imigranckiego. Im gorzej płatne prace, bardziej zaniedbane dzielnice, szkoły o gorszym poziomie, tym więcej jest kolorowych, najczęściej z byłych afrykańskich kolonii francuskich”.
- Reportaż Kliciaka pokazuje, że kobiety mają moc [...].sztukater.pl
- [Książka] Ma wszystko to, co powinna mieć dobra biografia: kontrowersyjnego, niejednoznacznego bohatera, przemyślaną konstrukcję, umiejętnie dozowane napięcie, a wreszcie język, który nie stara się być ponad opowiadaną historią.Paweł Biegajski, kulturacja.pl
- Za sprawą dziesiątek przykładów ciekawi, a mnogość badań i wywiadów, na które autor się powołuje, daje poczucie rzetelności i swoistego intelektualnego bezpieczeństwa.Bartosz Szczyżański, lubimyczytac.pl
- W tej książce [Janis Joplin] jest jak żywa ze swoim dzikim apetytem seksualnym, ostrym piciem i dragami. Dlaczego musiała umrzeć?Anna S. Dębowska, „Książki Magazyn Do Czytania”, DM./Nr 6 z dn. 12.20
- Jacek Leociak w „Wiecznym strapieniu” dokonuje podwójnej dekonstrukcji. Po pierwsze: dekonstruuje mit Kościoła jako nieodłącznej i nierozerwalnej części „polskości” i narodowej tożsamości, wskazując na zło, które nakłada maski i stroi miny w celu ukrycia swojej prawdziwej natury. Po drugie: wskazuje, że nie byłoby to możliwe bez udziału nas wszystkich, a przede wszystkim tych, którzy uważają się za katolików.Marcin Zegadło, facebook.com
- Znakomita opowieść Raddena Keefe'a nie rozstrzyga o winie i odpowiedzialności — pozostawia za to czytelników z głęboką refleksją na temat podzielonych, skłóconych narodów: zaszywanie i gojenie ran musi się, niestety, odbywać za cenę częściowej amnezji.Piotr Kofta, „Dziennik Gazeta Prawna”, DZ./Nr 237 z dn. 04/06.12.20
- Przenikliwe i znakomicie napisane!Anna Zaleska, urodazycia.pl
- rdc.pl
Piotr Lipiński, autor książki Kroków siedem do końca. Ubecka operacja, która zniszczyła podziemie był gościem Teresy Drozdy w audycji „Strefa kultury”. Zachęcamy do słuchania.
- kulturanacodzien.pl
Portal Kultura Na Co Dzień rozmawiał z Ludwiką Włodek, autorką reportaży Gorsze dzieci Republiki: „We Francji żyją bardzo różni Algierczycy. Są wśród nich biznesmeni, artyści, jak i ludzie prości. Najczęściej jednak jest tak, że miejsce na drabinie społecznej pokrywa się z etnicznością. Gorsze zawody raczej wykonują osoby pochodzenia imigranckiego, te lepsze częściej rdzenni Francuzi”.
- pap.pl
„Fascynacji radykalnym islamem ulegają ludzie zagubieni. We Francji faktycznie zdarza się dyskryminacja, a nawet rasizm” — mówi Ludwika Włodek w rozmowie z Katarzyną Stańko dla Polskiej Agencji Prasowej.
- Włodek, socjolożka, a przy tym rasowa reporterka, z empatią przygląda się owym gorszym dzieciom państwa, które na swoim sztandarze wypisuje hasło wolność, równość, braterstwo. Kiedy jednak mogli się oni cieszyć wolnością i równością, pyta, o braterstwie nie wspominając?Jan Strzałka, polityka.pl
- Jednym z motywów przewodnich książki Patti Smith jest podróż w sensie dosłownym i metaforycznym — jako ruch wyobraźni i szerzej stan umysłu uwolnionego od typowych ograniczeń. W narracji Roku Małpy rzeczywiste i wyobrażone trasy nakładają się na siebie.Marek Paryż, „Nowe Książki”, M./Nr 11 z dn. 12.20
- Wielką zaletą tej książki jest to, że autorzy próbują sięgnąć głębiej, zbudować kontekst dla dokonań tytułowych „królów bajek” i odpowiedzieć na pytanie, dlaczego wśród tuzów animacji nie było żadnej kobiety.Olga Wróbel, „Książki Magazyn Do Czytania”, DM./Nr 6 z dn. 12.20
- wyborcza.pl
„Poza wszystkim uważam, że jedyną drogą wyjścia z Kościoła jest poznanie jego historii” — mówi prof. Jacek Leociak w rozmowie z Dorotą Wodecką na temat książki Wieczne strapienie.
- [...] Nina Wawriłow to jedna z najlepiej skonstruowanych nie tylko żeńskich postaci w polskiej literaturze kryminalnej.Marta Bratkowska, wyborcza.pl
- Z [...] książki wyłania się Janis z krwi i kości, nie tylko symbol psychodelii przełomu lat 60. i 70., szokująca naspidowana hipiska, rzucająca się w wir przygodnego seksu, wyzwolona i zmysłowa legenda rock and rolla, ale też taka Janis, która mogłaby siedzieć w barze przy stoliku obok, popijając swoje ulubione southern comfort i rzucając raz po raz: „Człowieku”.Beata Kęczkowska, „Wysokie Obcasy Extra”, DM./Nr 12 z dn. 12.20
- [...] Zbigniew Rokita rekonstruuje dla czytelników Śląsk przysypany już naszą teraźniejszością. Nie ma w tym jednak zbytniej nostalgii za przeszłością, górę bierze ciekawość, chęć poznania tożsamości przodków, zwieńczona dobrowolnym jej przyjęciem.Mateusz Burzyk, „Znak”, M./Nr 12 z dn. 12.20
- „Podręczników do górnośląskości nie ma i każdy ma swoją”, tłumaczy Zbigniew Rokita. Jednak autor dokonał czegoś, co w piśmiennictwie o Śląsku jest wątkiem nowym: udało mu się znakomicie uchwycić dynamiczny i stale postępujący proces tworzenia się, wykuwania się i krzepnięcia nowej, współczesnej śląskiej wspólnoty oraz jej tożsamości.Joanna Kapica-Curzytek, esensja.pl
- „Kajś” to opowieść o poszukiwaniu korzeni, o rozoranej cierpieniami i podziałami ziemi, na której nic nie jest czarno-białe.Marcin Jakimowicz, „Gość Niedzielny”, T./Nr 49 z dn. 06.12.20
