Jędrzej Pasierski

Gniazdo

fragment

Gorlicki park miejski imienia Wojciecha Biechońskiego rozciągał się wzdłuż brunatnych wód rzeki Ropy. Przyklejona do niej podłużna plama zwana parkiem znacznie bardziej przypominała las. Bór pełen ciemnych zakamarków, dzikich zagajników, może nawet zwierząt. Nad parkiem wisiała ostra skarpa, nad skarpą zaś znajdowały się gęste krzaczory, a za nimi jeszcze szereg domów, z góry patrzących na Gorlice.

I nawet droga do niego prowadząca bardziej niż miasto powiatowe przypominała Amazonię. Przerzucony nad Ropą most był żelazny, wiszący, chwiejny; jakby miał się zapaść pod kolejną wycieczką szkolną.

Komisarz Nina Warwiłow stała na samym końcu tego mrocznego boru, oparta o pordzewiałe barierki. Przed nią kłębił się tłumek gorlickiej policji; łatwo było wyczuć ekscytację.

Zwłoki, to po pierwsze. Zabójstwo, to wydawało się również dość oczywiste. No i bezimienność.

Całkiem zgrabna bezimienność, białe jak mleko nogi ofiary, krótka skórzana kurtka. Twarz pokryta ranami i zamarzniętą krwią. Włosy kobieta miała rozsypane na śniegu, a za krawędzią jej spódnicy Nina dostrzegła fragment czegoś ciemnego. Pieprzyk? Wydawało się zbyt duże jak na znamię. Czekała więc, aż skończą, żałując, że nie może od razu zaspokoić ciekawości. Jeszcze chwila.

Wyprostowała się i machinalnie wyjęła z kieszeni kurtki elektronicznego papierosa. Tu, w górach, nie przestała się z nim rozstawać, jakby papieros na prąd w jakiś sposób ją ogrzewał. Za to elegancki granatowy płaszcz ustąpił miejsca workowatej puchowej kurtce z sieciówki. I jak na sieciówkę przystało, kurtka nie trzymała ciepła. Warwiłow wzdrygnęła się od ostrego, chłodnego podmuchu powietrza.

Usłyszała chrząknięcie za plecami. Prokurator Andrzej Tekielski pojawił się już na miejscu zbrodni. Był szarawy jak grudniowa aura: ziemista cera, wąskie usta, fryzura na wojskowego jeżyka. Podszedł bliżej, spojrzał wymownie na elektronicznego papierosa – ta moda powoli przecierała sobie szlaki w Gorlicach – i zapytał:

 –     Wnioski?

 –     Na razie brak.

Wbił w nią spojrzenie ciemnych oczu.

 –     Samobójstwo to nie jest – orzekł.

Nie odpowiedziała. Chwilę się w nią wpatrywał, czekając na reakcję.

 –     Rany na twarzy… – wznowił z mniejszą pewnością siebie.

 –     Nie sądzę, żeby były wydziobane przez ptaki, jeśli pan o to pyta. Ani inne leśne zwierzęta, jeśli bywają…

 –     W parku?

Wydawał jej się wyjątkowo dziki, a przecież tuż za rogatkami zaczynał się jeszcze dzikszy Beskid Niski i położony w jego sercu Magurski Park Narodowy. Przypuszczenie nie było więc zupełnie bezzasadne. Słyszała, że grasują tu również kuny i łasice.

 –     Głównie wiewiórki – powiedział prokurator i nie zamierzała spierać się z lokalnym mieszkańcem. – Całe szczęście, że dość szybko ją znaleźliśmy.

Bohater dnia, nieszczęsny biegacz, pracownik Circle K przy Lidlu, stał w pewnym oddaleniu. Powinien stąd odejść, nikt go jednak nie przegonił, być może odpłacając w ten sposób za traumę, która będzie tego człowieka prześladować do końca egzystencji. A może, przeciwnie, była to jego przygoda życia? Psychika ludzka bywa taka zaskakująca.

Odkrywca powinien już stąd pójść, niechybnie podzielić się opowieścią z każdym, kto zawita na cepeen, ale Warwiłow nie miała ochoty wydawać poleceń. Wciąż obserwowała, jak oni tutaj pracują, zdając sobie sprawę z tego, że być może niektórych czynności nie wykonywali już całkiem od dawna.

Morderstwo i Gorlice. Gorlice i morderstwo. Oczywiście zdarzały się pijackie bójki, zwłaszcza na Hallera bądź na Zawodziu. Przestępstwa skomplikowane jak perypetie Kubusia Puchatka. Recydywiści, recydywistyczne rodziny od pokoleń; zabójcy wkładający minimalny trud w ukrycie zbrodni. Albo dokonujący tych zbrodni przy masie świadków, którymi bywała najbliższa rodzina, wcale nie tak chętna, by potem kryć sprawcę. Zbliżał się zresztą gorący okres dla każdej policji, to znaczy zwarcia przy wigilijnym stole – a tu proszę, takie oto preludium.

Preludium nietypowe. Nietypowe dla Gorlic wydawało się również miejsce znalezienia ciała. Nina nie zamierzała przytakiwać prokuratorowi, ale cała ta sceneria, okaleczenie… to wszystko wskazywało na zbrodnię z premedytacją. W konsekwencji zaś – złożone śledztwo. A nadkomisarz Michał Karpiuk, którego obowiązkiem było nadzorować czynności, nawet się tutaj nie pojawił.

 –     Brak dokumentów, nic… – odezwał się prokurator. Spojrzał na nią uważnie. – A pani komisarz jest dziwnie milcząca.

 –     Po prostu jeszcze nie wysuwam wniosków.

 –     Dlaczego?

 –     Bo myślę.

 –     Ach tak?

 –     Żeby się nie pomylić. Nie podążyć w błędnym kierunku na starcie.

Spojrzał na nią, jakby pomyślał, że chciała go obrazić. A potem oczy zalśniły zrozumieniem.

 –     Chyba że pani już wie…

Pokręciła głową, uśmiechając się lekko, i schowała papierosa do kieszeni. Wokół ofiary zrobiło się nieco luźniej. Podeszła bliżej. Kim jesteś? Gorliczanką, która nieszczęśliwie trafiła dziś do parku? Ofiarą męża lub partnera, co sugerowałyby statystyki?

Pochyliła się nad zwłokami.

Dobrze jej się wydawało, że dostrzegła coś ciemnego na nodze. Podsunęła fragment czerwonej spódniczki, zdecydowanie zbyt lekkiej jak na tę porę roku. Przejechała dłonią po skórze kobiety. Uda bez cellulitu, skóra zadbana, wręcz kontrastująca z krzykliwym strojem.

Podniosła jeszcze wyżej. To, co dostrzegła, to nie był pieprzyk. To były kwiaty. Przechyliła głowę. Trzy czarne tulipany, nawet całkiem gustowne. Bardzo wyraziste. Dlaczego trzy? Po wewnętrznej stronie uda. Nienachalne, widoczne tylko na plaży albo w łóżku.

Usłyszała chrzęst na śniegu. Prokurator stanął za jej plecami. Tak blisko, że gdyby się teraz wyprostowała, musiałaby w niego wpaść.

 –     Tatuaż? – zapytał.

 –     Tak.

 –     Dobrze, przynajmniej jakiś punkt zaczepienia.

Wyprostowała się i przesunęła w stronę barierki, bliżej do Ropy. Nie powiedziała prokuratorowi prawdy. Kilka razy narzekała tutaj w myślach na brak prawdziwych spraw. Teraz miała bardzo prawdziwe zwłoki, ale nie potrafiła się skupić i wrócić do wypróbowanych mechanizmów dedukcji, a myśli, zupełnie chaotycznie, wędrowały w całkiem inną stronę.

Przymknęła oczy. Trzy czarne tulipany. Czysta estetyka? Czy jednak coś symbolizowały? Wewnętrzna część uda, bardzo erotyczne miejsce.

Oderwała się od barierki, czując, że wilgoć przebiła się przez papierową puchówkę. Niby na południu powinno być cieplej, ale tu, w Beskidzie, ciągle odczuwała chłód. W związku z tym przeczuwała szereg kolejnych inwestycji, a powinna zacząć od cieplejszej kurtki.

 –     Czekam na sekcję – powiedziała. – Teraz to jest zupełna niewiedza. Nie będę zgadywać, panie prokuratorze.

Kiwnął głową, a potem odszedł w stronę ekipy technicznej. Oni rządzili się jednak swoimi prawami i na pewno niepodyktowanymi przez prokuratora. Czuć było bezkrólewie, nieobecność nadkomisarza Michała Karpiuka, i Warwiłow ponownie zadała sobie pytanie, czemu go nie ma. Wydawało się to niemal równie interesujące jak zagadka kobiety z tatuażem.

Obserwowała, jak technicy kończą pracę i jak zwłoki w końcu opuszczają park. Droga do prosektorium była śmiesznie bliska, jak to w małych miastach. Karetka będzie musiała minąć odkryty basen i wjedzie w ulicę Sienkiewicza. Tam skręci w lewo, w Szpitalną, gdzie, adekwatnie do nazwy, znajdował się cel. Wszystko na kupie. Małe odległości, małe grono potencjalnych sprawców.

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.