Coraz bardziej pachniało dymem. Skręciła w prawo za salką rekreacyjną, ujrzała jednego z pacjentów zamykającego drzwi na samym końcu oddziału, spostrzegła kawałek brunatnej ściany. Uchyliła drzwi, zapach nikotyny mieszał się tam z potem, zakratowane okienko nasuwało skojarzenia z celą więzienną. Dostrzegła szczątki sprzętu łazienkowego: antyczną, klasycznie elegancką czarno-białą posadzkę i odpływy. Pomieszczenie wyglądało na starą salę natryskową, teraz ktoś, może pacjenci, wstawił tam ławeczkę i popielniczkę.

Zapiekły ją oczy od dymu i znowu zakręciło jej się w głowie. Wyszła i oparła się jedną ręką o ścianę, mając nadzieję, że jest niewidoczna za rogiem. Musiała tak stać dłuższą chwilę; na plecach na wysokości brzucha poczuła czyjąś dłoń. Odwróciła się szybko i przez moment miała wrażenie, że wyobraźnia płata jej figla: miała przed oczyma malutką osobę w czarnym stroju zakonnym – habicie i welonie. Pokurczona sylwetka, podłużna, wychudzona twarz i brązowe oczy. Siostra mogła mieć równie dobrze czterdzieści lat, jak i sześćdziesiąt.

– Niech będzie pochwalony – powiedziała zakonnica. Miała cichy, śpiewny głos, na wysuszonych ustach błąkał się uśmiech.

– Na wieki wieków – odpowiedziała Warwiłow jedyne, co jej przyszło do głowy.

– Zasłabła pani?

– Skądże znowu. Tak wyglądałam? – Roześmiała się. Zrobiło jej się gorąco, na szczęście nikt nie nadchodził. Była sama z tą małą, dziwną osobą.

– Płomienie – rzekła niespodziewanie siostra.

– Proszę?

– Śmierć i piekło zostały wrzucone do jeziora ognia…

– Czy to z Biblii?

Nie była pewna, czy malutka zakonnica w ogóle słyszy jej pytania. A potem rozejrzała się, czy nie stoi obok żaden z lekarzy, i zapytała:

– Znała może siostra Piotra Setnika? Pana Piotra?

Znienacka zakonnica wyciągnęła rękę w górę i dotknęła twarzy Warwiłow. Policjantka poczuła na policzku wyschnięte dłonie, powyginane artretyzmem palce. A potem siostra odwróciła się i mamrocząc coś do siebie, odeszła. Podkomisarz patrzyła za nią. W ciemnym świetle oddziału nie było widać stóp, zakonnica wyglądała jak zjawa, duch staruszki albo dziecko upiór.

Przez chwilę korytarz oddziału był zupełnie pusty, wymarły, po czym z męskiej łazienki wyszedł mężczyzna: wysoki, w pilotce narzuconej na poszarpaną piżamę. Mówił coś do siebie agresywnym tonem. Kiedy mijał Warwiłow, obrzucił ją złym, zarazem niespecjalnie zainteresowanym spojrzeniem. Usłyszała kilka przekleństw, chyba pod swoim adresem, ale tak abstrakcyjnych i oderwanych od momentu, że nawet nie myślała zareagować. Poczuła się jak manekin, pod którym detonowano złość.

Ci pacjenci, których do tej pory widziała, wyglądali w gruncie rzeczy na nieszkodliwych i poturbowanych przez życie. Ale czy taka była istota niepoczytalności? Co, jeśli malutka zakonnica zobaczyła w Setniku samego Lucyfera? Czy nie mogłaby go zabić, choćby ze strachu? Który lekarz był w stanie powiedzieć, co siedziało w głowach tych ludzi…? W mocy szpitala było izolowanie chorych od świata i faszerowanie tabletkami, ale nie zapanowanie nad ludzkim umysłem. Tak naprawdę nie znano nawet istoty choroby. Arogancka wydała jej się wiara w możliwość wyleczenia szaleństwa. Z rozmyślań wyrwał ją dźwięk telefonu.