Jędrzej Pasierski

Kłamczuch

fragment

Stadnina znajdowała się w sercu Pyrowej, półtysięcznej wsi położonej parę kilometrów od słowackiej granicy. Rozciągała się na kilka hektarów stajni, wybiegów i drewnianych budynków z bali, w których ulokowano niewielki hotelik, bar Galicjanin, stał tu również dom należący do samego Darka. Huculandia prosperowała nieźle, choć nie tak jak jego pozostałe inwestycje: pseudołemkowska knajpa w Uściu Gorlickim, dom weselny w Ropie i kantor w Gorlicach. Darek płacił uczciwie i wstrzymywał się od niepotrzebnej krytyki. Czasem tylko mogło irytować jego zainteresowanie klientkami w stylu Niny. Pewnie już zadawał sobie pytania: „Gdzie jest mąż?”, „Czyżby samotna?”. Trzeba jednak powiedzieć, że nikogo nie oszukiwał. Nie ożenił się, ale wciąż uchodził za świetną partię, mimo że dawno przekroczył pięćdziesiątkę.

Na bezrybiu i rak ryba. Pyrowa, jak i cała okolica, starzała się w zastraszającym tempie. Ludzie z pokolenia Justyny wyjeżdżali na studia do Krakowa, Rzeszowa czy Warszawy, gdzie później znajdowali pracę. Inni wybierali się do Niemiec, Austrii lub Wielkiej Brytanii. Nie wracali, nikt już nie chciał uprawiać roli, zwłaszcza że gospodarstwa były tu niewielkie. Echo komunistycznej parcelacji wciąż wybrzmiewało w Beskidzie Niskim.

Darek uśmiechnął się do Niny.

– Wszystko dobrze?

–  Ma pan ma myśli…

– Darek.

–  Miło mi – odparła z wyraźnym wahaniem. – Nina Warwiłow.

Zapadła krótka cisza. Mężczyzna zaśmiał się głośno.

–  Pytam, czy dobrze się bawisz.

– Bardzo.

–  Pierwszy raz w Beskidzie Niskim, prawda?

–  Nie, nie pierwszy.

Justyna obserwowała tę scenę z rosnącym rozbawieniem. Nie odniosła wrażenia, że Nina pali się do rozmowy, a Darek stał z głupawym wyrazem twarzy.

– A poprzedni? – kontynuował.

– W okolicach.

–  Na pewno nie u nas. Zapamiętałbym cię. A następnym razem mam nadzieję, że skorzystasz z naszej oferty noclegowej.

Biznesmen zawsze w pracy, pomyślała Justyna. Chyba tak właśnie robiło się interesy.

–  Nie było wolnego pokoju na dłuższy okres. Ale być może, czemu nie – odparła Nina. – W każdym razie cieszę się, że tu trafiłyśmy. Do Huculandii, bo zajmujecie się dziećmi, więc mam czas dla siebie, i do Pyrowej.

Darek pokiwał głową.

–  U nas, jak to mówią, mało turystycznie. Dla ludzi, którzy cenią sobie spokój, nie to co Krynica. Tam jest prawdziwy jarmark, w sezonie na deptaku ludzie chodzą sobie po głowach. Tutaj cisza i spokój.

– Zauważyłam.

–  Twój szkut radzi sobie bardzo dobrze.

– Słucham?

–  To znaczy „dziecko” – pośpieszyła z wyjaśnieniem Justyna.

–  Tak, córeczka – rzekł Darek. Zdaje się, że widział Milę na koniu pierwszy raz. – Może również skusisz się na przejażdżkę? Pozwiedzasz trochę okolicę.

–  Dziękuję, ale wolę polegać na własnych nogach! – zaśmiała się Nina. – Codziennie biegam parę kilometrów.

Na szczęście Darek nie zlustrował jej sylwetki w tym momencie.

–  Rozumiem, ale pamiętaj, że nasza propozycja jest zawsze aktualna – oznajmił. – Tymczasem życzę dobrych wrażeń.

Kiedy odszedł, Nina skomentowała:

–  Pańskie oko konia tuczy, tak?

–  No, szef tak lubi podejść i zagadać – powiedziała Justyna.

–  Zauważyłam. Nie on jedyny.

– To znaczy?

–  Codziennie, od kiedy tu jestem, zaczepia mnie jeden facet.

–  Który dokładnie? – Justyna pomyślała o Arturze Wrońskim: dziwnie niemiłe uczucie.

–  Po drodze od Doroty Grad. Gospodarstwo, gdzie stoi sporo budynków, jakby dom się rozmnożył.

–  Ach, Janek Barnaś.

–  Nawet nie wiem, nigdy się nie przedstawił.

–  Lekko kuleje, przed sześćdziesiątką?

–  Z nogą by się zgadzało. Krzyczy coś do mnie i próbuje mnie wciągnąć w rozmowę.

–  Lubi zaczepiać przechodniów i turystów. Postaw się na jego miejscu. To dość daleko, rzadko ktoś ze wsi przechodzi.

–  Domyślam się. Choć wygląda, jakby na mnie czekał.

–  Odradzam jednak kontakty.

– Dlaczego?

Justyna wzruszyła ramionami.

–  W gruncie rzeczy facet jest sympatyczny, pewnie potrzebuje z kimś pogadać – stwierdziła Nina. – Wygląda na chorego.

– Tak sądzisz?

– Yhm.

–  No, z pewnością ma problemy z nogą – odparła po chwili Justyna. – Ale przede wszystkim jest chory na głowę. Lepiej z nim nie rozmawiaj.

– Dlaczego?

–  Będziesz o nas źle myśleć.

–  No to teraz musisz mi powiedzieć więcej – zaśmiała się Nina.

–  Pewnie już coś ci wspominał…

– Być może.

– O mordercach i złodziejach?

–  Jeszcze nie zdążył. Ale zapraszał na herbatę. Wiążę z tym wielkie nadzieje.

– Serio?

–  No coś ty, pikantne plotki? Sama przyjemność!

Instruktorka, która oprowadzała Milę na lonży, wyszła już z padoku, przekazując Justynie linę. Koń zaczął stąpać w ich kierunku.

–  Może i Janek jest wredny, ale już zapłacił za swoje opowieści – mruknęła Justyna.

–  Co masz na myśli? Nie odpowiedziała.

–  A jeśli któraś z nich jest prawdziwa? – podjęła Nina po chwili. – Jak to mówią, w każdej plotce tkwi ziarno prawdy. Może jednak powinnam skorzystać z zaproszenia?

–  Naprawdę wyrobisz sobie złe zdanie o Pyrowej.

– A jaka jest?

Wałach o imieniu Akwen był już blisko. Justyna najpierw pogłaskała go po nozdrzach, a potem pomogła Mili zejść. Dziewczynka pognała prosto do mamy.

–  Na jaką wygląda? – zapytała Justyna.

–  Na najpiękniejsze miejsce na tej półkuli.

–  I to jest dobra odpowiedź.

Nina wybuchła śmiechem. Wzięła Milę na ręce i pocałowała. Były do siebie niesamowicie podobne. Mała odziedziczyła po matce wyraziste brwi, ciemną karnację i poważny wzrok. Wbrew spostrzeżeniu Justyny, że córki zwykle przypominają ojców, wyglądało na to, że Nina urodziła sobie swojego małego klona.

–  Justyna, przepraszam – powiedziała. – Droczę się z tobą. Możesz być spokojna. Lokalni złodzieje i mordercy naprawdę mnie nie interesują.

 

 

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.