Jędrzej Pasierski

Kły

fragment

Doktor Adam Korycki był człowiekiem poukładanym. Jego świat w całości podporządkowany był ruchom wskazówek niewidzialnego zegara. Czasami wyobrażał sobie, że zgrabnie przeskakuje od jednej do drugiej godziny na tarczy czasomierza, a sekundy i minuty omija slalomem.

Oczywiście takich rzeczy ordynator laryngologii gorlickiego szpitala na głos mówić nie powinien. Szybko skierowano by go do sąsiedniego pawilonu, tego położonego na Szpitalnej, gdzie w oknach były kraty, a w środku brakowało klamek. Nie, żeby nigdy nie było w historii gorlickiego szpitalnictwa lekarza, który zmienił i budynki, i status.

Rano, kiedy Korycki wyjeżdżał z Brzennej, miał wszystko wyliczone. Co do metra i co do sekundy, którą odmierzał jego hublot, prezent od Kaliny, kiedy jeszcze była rozrzutna. Przed wyjściem całował żonę w policzek. Nie lubiła zrywać się z rana, a życie ułożyło jej się tak, że nie musiała. Szaleńczą aktywnością nadrabiała popołudniami. W zimie Adam pedantycznie doliczał jeszcze piętnaście minut na odśnieżenie subaru, chyba że garaż był wolny od gratów żony

Tak więc śnieg wprowadzał dodatkowy element chaosu w życie tego statecznego mężczyzny. Zwłaszcza zaś śnieg w Brzennej Kolonii. Ale kiedy popołudniami Adam wjeżdżał w swoją beskidzką dolinę – cóż, nie żałował ani trochę. Otwierał okno i chłonął chłodne powietrze, zapachy i odgłosy lasu. Wracał do swojego miejsca na świecie.

Nie był już młodym lekarzem, pełnym poświęcenia, ale i strachu przed szefem, nieodżałowanym profesorem Bielickim. Punktualnie o szesnastej wychodził z pracy, czasami robił drobne zakupy w Centrum przy wjeździe i wracał.

Kalina mogła być równie dobrze kilometr od niego w ratuszu, pokrzykując na burmistrza i radnych. Mogła być w środku gęstego lasu, a nawet w Krakowie. Jedno wydawało się pewne: działo się. Choć kiedy była w dolinie, to równo o trzeciej wychodziła z psem, aby mogli spędzić razem popołudnie, czytając, rozmawiając, rzadziej ‒ kłócąc się. Z czasem każde z nich zajęło własną wysepkę w archipelagu małżeństwa. Jego eskapistyczne zainteresowania okresem upadku Republiki Rzymskiej, polskim jazzem, książkami Pierra’a Lemaitre’a, a jej… cóż, wszystkim, co otaczało ich w górach.

Było już ciemno, kiedy dojechał do domu. Zlewały mu się czasem te ciemne popołudniowe zimowe godziny. Zaparkował, myśląc o szklaneczce whisky, którą trzymał na tylnym regale, za najnudniejszymi książkami, a przede wszystkim niezwiązanymi z naturą i ochroną przyrody – ich Kalina tykać nie będzie. Skrycie lubiła jeszcze amerykańskie thrillery twórców w stylu Sagera, Barclay’a, Tremayne’a albo opasłe tomiszcza Diany Gabaldon, które nazywała „Harrym Potterem dla dorosłych”. Cokolwiek to oznaczało.

Lubiła też czytać książki z nurtu domestic noir i „wczuwać się” w rolę osaczonej kobiety w starym domu.

– Nie boisz się? – pytał.

– Za wiekowa jestem. Te bohaterki zawsze są młode i atrakcyjne.

– Też jesteś młoda i atrakcyjna.

– Kochany jesteś. – Głaskała go po policzku.

Nalał sobie whisky i rozparł się wygodnie w bujanym fotelu, wykładanym zielonym pluszem. Pociągnął ze szklanki. Z jakichś powodów jego żona Kalina Korycka de domo Gołoś uważała, że można się spoić do nieprzytomności w towarzystwie, ale sporadycznie wypić jeden kieliszek po pracy – to alkoholizm.

Nie chciało mu się z nią dyskutować. Pić Adam lubił tylko w samotności. Jeden kieliszek uderzającego w gardło ciepła i starczy. Ewentualnie drink z palemką, kiedy udawało mu się namówić żonę na ciepłe morze. I tu pojawiały się różnice: Kalina, rozmiłowana w naturze, uwielbiała bogatą i łatwo dostępną rafę koralową Morza Czerwonego, on z kolei filozoficzny spokój Śródziemnego, kolebkę cywilizacji europejskiej. A obydwoje skończyli w dolinie Beskidu Niskiego, ziemi osieroconej przez Łemków, gdzie było sześć „żywych” domów, otoczonych przez przepastne bory.

Mimo to prowadzili tu udane życie, tyle lat.

Korycki cieszył się trochę, że żony nie zastał w domu. Nie, żeby nie cieszył się, kiedy była. Po prostu czasami przyjemnie było wejść do pustego i czystego wnętrza, pogrążonego w idealnej ciszy. Na dłuższą metę nie dałby tak rady, ale bez Kaliny i psa dom wydawał się dzisiaj taki spokojny i stonowany. Niemalże jak wybrzeże jońskie we wrześniu.

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.