To jest niesamowita książka […] szczere pisanie autobiograficzne, a zarazem próba autokreacji - takiej, która nie jest próbą wywyższenia się, tylko próbą wytłumaczenia samemu sobie, dlaczego się jest tym, kim się jest […].

Znakomita książka, choć bolesna. Znakomita, ze względu na język, styl i tempo narracji [...], a bolesna ze względu na problemy, które na jej kartach możemy przeczytać.

Trylogia kopenhaska to historia o trudach emancypacji. Zadaje pytania o to, na ile życie kobiety należy do niej samej, czy powinna się poświęcić dla dobra innych – rodziców, męża, dzieci, pracodawcy? A może ma prawo do siebie i swojego ciała, a także do swoich wyborów?

Myślę, że dobrze się stało, że polscy czytelnicy wreszcie mają okazję poznać tę poruszającą książkę.

Poruszająca i ostra jak brzytwa książka.

[...]„Trylogia Kopenhaska” nie jest wyłącznie opowieścią prywatną i zapisem wyodrębnionego z kontekstu społecznego doświadczenia. Jest również zaangażowanym społecznie traktatem o losie ubogich w świecie, który nie należy do nich. Jest zapisem drogi, która prowadzi od pragnień ku spełnieniu, ale też przynosi ze sobą zniszczenie i wyczerpanie, którym w tej opowieści jest uzależnienie.

Tove zawsze chciała pisać, choć kobiecie z niższych sfer nie wypadało się do tego przyznawać. W końcu się udało: Ditlevsen była popularna i czytana w XX wieku. Dzięki tej książce wiemy, ile ją to kosztowało.

Proza Ditlevsen jest ostra, błyskotliwa, cudownie swobodna. Pisarka opisuje mroki swojego życia z lekkością i nonszalancją, wciągając czytelnika w swoją zwykłą-niezwykłą historię.

Fascynująca jest ta opowieść o dziewczynie z dołów społecznych, która przebija szklany sufit, staje się tym, kim chce. I nie zamierza z niczego rezygnować, chce być pisarką, matką, kochanką.

Ditlevsen stworzyła przejmującą opowieść o awansie społecznym, porzuceniu własnych korzeni i miłości pełnej poświęceń (…).

Autorka na pierwszy plan wysuwa bój o własną sprawczość, samorozwój i spełnienie.

Tove wychowuje się w robotniczej rodzinie. Jej ojciec jest milkliwym socjalistą, który uważa, że kobiety nie do końca są ludźmi. Z matką łączą ją bardzo trudne relacje. Jest też dalsza rodzina, sąsiedzi, związki zawodowe… Ten opis robotniczej dzielnicy i życia jej mieszkańców to jedna z zalet tej powieści.

»Trylogia kopenhaska« to dzieło totalne.

To też książka uniwersalna, stanowiąca zapis uczuć wszystkich ubogich, skrzywdzonych i samotnych. Niezależnie od miejsca i czasu.

Wszystko boli. Dorastanie, kochanie, pisanie. [...] Wielkość tej książki nie tkwi w tym, że to spis boleści. Ale w tym, że to opowieść pisarki, która wszystkich tych rzeczy jest świadoma.

„Trylogia kopenhaska” jako połączenie powieści i autobiografii wypada zaskakująco szczerze. Realizm i brak niepotrzebnych „zasłon” urzekły mnie w niej najbardziej. [...] Do tak prawdziwej bohaterki, mimo że znamy wszystkie jej wady i grzechy, udało mi się przywiązać.

Rzadko ma się do czynienia z pamiętnikami tak bezkompromisowo szczerymi.

Ditlevsen niczego nie upiększa ani nie romantyzuje. Pisze o swoich przeżyciach bezpośrednio i z przejmującą dosadnością – szorstki sarkazm miesza się tu z zaskakującym liryzmem. To rzadki przykład prozy, dzięki której na długo można się zatrzymywać nad jednym zdaniem i jednocześnie wartko płynąć przez całość. Wszystko się tu składa, każde słowo pasuje.

Ditlevsen przywołuje swoje wspomnienia z lat dzieciństwa i dorastania w ubogiej robotniczej duńskiej rodzinie. Autorka pisze o swoich pierwszych próbach literackich, uzależnieniu od opiatów i awansie społecznym, naznaczonym narastającym szaleństwem.

Autobiograficzną prozę wybitnej duńskiej pisarki czyta się jak fascynującą powieść o dziewczynie z dołów społecznych, która przebija szklany sufit, staje się tym, kim chce. A zarazem o tym, jak można poddać się czemuś, co wydaje się szczęściem, a jest trucizną.

U Ditlevsen zachwyca mnogość kluczy do interpretacji, jakie ofiarowuje czytelnikom. Możemy więc czytać Trylogię jako opowieść o awansie klasowym, poznając Danię z perspektywy ciasnej kamienicy robotniczego Vesterbro i obitych pluszem salonów literackich, ale też jako historię dojrzewania i budowania własnej emancypacji. Wreszcie widzimy w Trylogii manifest poszukiwania „własnego pokoju”, rozumianego zarówno jako artystyczna swoboda kobiet, jak i dosłownie – przeciągnięta przez izbę zasłona, biurko, maszyna do pisania.

[...] książka Tove Ditlevsen musiała trafić do zestawienia najlepszych w roku, bo tak pięknie i dojmująco smutno jak ona nie pisze już nikt.

W tym niezwykłym pamiętniku znalazło się miejsce zarówno na humor, jak i bezbrzeżnie smutną, pozbawioną nostalgii opowieść o dorastaniu w świecie, w którym wszystkie wybory życiowe zdeterminowane są pochodzeniem. „Trylogię…” czyta się z zapartym tchem, kibicując bohaterce i naprawdę martwiąc się o nią.

Wydana po raz pierwszy w Polsce autobiografia „Trylogia kopenhaska” [...] jest wstrząsająco osobistym, brutalnie szczerym zapisem życia pisarki [...].

[...] to nie tylko opowieść autobiograficzna o procesie kształtowania się twórczej osobowości, ale przede wszystkim przejmująca narracja o cenie, jaką przychodzi często zapłacić za zrealizowane marzenia.

Ditlevsen pokazuje, że pragnienie wolności, chęć tworzenia i czucia bywają tak silne, że można w swoim życiu zmienić wszystko. Dlatego jest w tej książce moc.

[...] przejmująca autobiograficzna opowieść o tym, jak wiele można osiągnąć dzięki osobistej determinacji i jak łatwo można to wszystko stracić.

Warto poznać tę niezwykłą książkę składającą się z trzech ksiąg nie tylko ze względu na burzliwe losy duńskiej poetki i autorki powieści (przed sześćdziesiątką popełniła samobójstwo), ale także historyczne tło, bo choć dziś kraje Północy uważane są za ostoję praworządności i dostatku, jeszcze przed wojną i po niej nie żyło się tu łatwo.

To osobista, poruszająca książka o walce o siebie.