Irlandzka dziewczyna

Wspomnienia Edny O’Brien to precyzja i głębia. Książka, która we wciągający sposób przeskakuje od jednego klarownie opowiedzianego wydarzenia do drugiego, pozwalając nam ujrzeć autorkę taką, jaką była.

W „Irlandzkiej dziewczynie” splatają się ogromna uczciwość i wielkie zmagania, radość i smutek – samo życie!

Przebłyski wielkiego piękna i kolosalnej siły.

Edna O’Brien od dawna i słusznie uznawana jest za jedną z najwybitniejszych irlandzkich pisarek XX wieku. W parze z długim, bogatym życiem idzie wielki talent.

Religią O’Brien jest literatura. To pisaniu zawsze była wierna, a jej zapał jest zaraźliwy […]. Nie jest święta. Jest ikoną.

Edna O’Brien, by odnaleźć siebie, tak jak Joyce i Beckett musiała się udać na wygnanie. Ból zadany rękami obłąkanej Irlandii pchnął ją w prozę, podobnie jak według Audena pchnął Yeatsa w poezję […]. Literatura – jej najwierniejsza towarzyszka, obiekt najgłębszej wiary – przynosi tyle ukojenia, ile tylko może. Autorka odwdzięcza się jej, dorzucając do tego skarbca swój nieujarzmiony liryzm.

Droga nestorki irlandzkiej literatury współczesnej do międzynarodowej sławy i szacunku krytyków nie była prosta. […] Dziś oczywiście w prozie O’Brien (nie tylko powieściach, ale i genialnych opowiadaniach) dostrzegamy to, co zawsze w nich było: głębokie i szczere opisy kobiecych potrzeb i pragnień, pozbawione sentymentalizmu czy obsceniczności. […] Jej książka to zachwycające urodą języka świadectwo pisarskiej determinacji.

Aby stać się sobą, musisz cierpieć, a w miarę upływu czasu wcale nie robi się łatwiej. „Irlandzka dziewczyna” napełniła mnie otuchą jako autoportret wybitnej stylistki oraz kobiety, która wiele przeszła.

Panie i panowie, wstańcie do oklasków, bo nie ma drugiej takiej jak ona. O’Brien po osiemdziesiątce może uchodzić za ikonę, ale w pisaniu, w swojej prozie, skrupulatnej i lirycznej, pełnej piękna i precyzji, jest wyłącznie sobą.