Skryte, jasne, słone

Rybackie miasteczko w Kornwalii

–          Hej, może to dziwnie zabrzmi, ale czy ty przypadkiem nie nazywasz się Lamorna?

Uśmiecham się do niego przepraszająco, jak gdybym chciała powiedzieć: to ja! Przyznaję tym samym, że owszem, właśnie tak, jestem Lamorna, w pubie Iskierka Lamorny, nad zatoczką Lamorna Cove, podczas lamornańskiej wyprawy, i myślę sobie, że bardziej absurdalnej deklaracji tożsamości chyba nigdy w życiu już nie złożę. Pochodzący z rybackiej rodziny z Newlyn chłopak przedstawia się jako Isaac i jest znajomym mojej koleżanki ze studiów, która uprzedziła go o moim przyjeździe. Mówię mu, że dopiero tu dotarłam i nie znam nikogo w Newlyn poza dwójką gospodarzy, a i to dopiero od wczoraj. Isaac, jak się wkrótce przekonam, to jeden z najbardziej bezinteresownych i otwartych ludzi na tej planecie. Bez chwili wahania ciągnie mnie za sobą i przedstawia przyjaciołom, którzy witają mnie gromkim: „Siema, Lamorna!”, po czym oznajmiają, że mam sporo do nadrobienia, więc powinnam wypić to piwo duszkiem i szybko zamówić kolejne.

Tego popołudnia zamawiam jeszcze niejedno piwo, a w tle ciągle lecą klasyki z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Poznaję życie ludzi wokół mnie ze strzępków prowadzonych niemal krzykiem rozmów. Prawie wszyscy, podobnie jak większość ich najbliższych przyjaciół, wyjechali z Newlyn na studia, znaleźli pracę z dala od Kornwalii i wrócili dopiero teraz, na wielkanocny weekend. To stały motyw – każda osoba w moim wieku, która wychowała się w Newlyn, mówi o głębokiej tęsknocie, kiedy opowiada o nieuniknionej emigracji z Kornwalii. Moi rozmówcy przywodzą mi na myśl ptaki i nieuchronność pogoni za nowymi, bardziej odpowiednimi lądami, która nie oznacza jednak, że mniej ich boli opuszczenie rodzinnego gniazda. Za każdym razem, gdy wracasz – mówią mi – coraz mniej pasujesz do reszty miasteczka. Twój akcent nieco łagodnieje, a poglądy stają się bardziej sprzeczne z zapatrywaniami ludzi, których znałeś w szkole, a którzy nie wyjechali jeszcze z Newlyn i prawdopodobnie nigdy tego nie zrobią.

–          Jestem newlyńczykiem. To cała moja tożsamość – oznajmia dumnie jeden z chłopców, opierając nogę o ławkę. – Ale nie mogę tu zostać – dodaje jednak po chwili z nutą żalu w głosie.

Niemniej to ciągle twój dom. Gdzie indziej – pytają mnie – można znaleźć miejsce z taką tradycją jak ta, gdzie całe miasteczko zbiera się bez żadnego konkretnego powodu, po prostu żeby się napić, potańczyć, pośmiać i cieszyć krajobrazem, w którym dorastali?

Po kilku piwach ja również poddaję się radosnemu nastrojowi i unoszę w ciepłej mgiełce zabawy. Przyznajemy, że nikt z nas nie stoi na nogach dość pewnie, aby przyłączyć się do dalszej części rytuału, czyli kopania piłki w drodze powrotnej do Newlyn, więc jeden z chłopaków, Taylor, dzwoni do babci i pyta, czy by nas nie podwiozła. Po chwili zjawia się babcia Taylora – drobna, zadziorna kobieta – i zabiera delikwentów do domu, nie mrugnąwszy nawet na widok naszego stanu. Trzymam się z tyłu grupy, niepewna, czy znajdzie się dla mnie miejsce, i gotowa powiedzieć: „Nie martwcie się, pójdę pieszo”. Ale oni oglądają się za siebie i przyzywają machaniem: „Chodź, Lamorna!”. Odkładam pusty kufel i wciskam się do samochodu za nimi. Przepadło, myślę, tego wieczoru już im się nie wymknę.

Babcia Taylora mknie po stromych wiejskich dróżkach, otwiera co chwilę okno i wrzeszczy „Czołem i do przodu!” – co najwyraźniej stanowi tradycyjne kornwalijskie pozdrowienie – na niczego niespodziewających się kierowców, którzy grzecznie ją przepuszczają, a kiedy ktoś ośmieli się przed nią wyjechać, krzyczy: „CZOŁEM I DO PIACHU!”. Odrzucamy głowy do tyłu i ryczymy co sił w płucach: „CZOŁEM I DO PIACHU!”. To nasz okrzyk bojowy na całą noc.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.