Dom ojców

Pewnej nocy Ambu i Dabida położyli się na skraju jaskini na skórze niedźwiedzia. Dotykali się. Ambu łaskotał Dabidę po dłoni. Ona chowała ją pod siebie, chichocząc. Ktoś zachrapał i przewrócił się na bok. Niebo tamtej nocy przypominało kryształ. Jego ostry blask oblewał sylwetki ułożonych pod jaskinią martwych jeleni. Było późno, bo długo trwały prace przy obróbce zwierząt. Ambu pomagał ojcu. Jego ojciec był małomówny i silny. Ambu bardzo go szanował i lubił. Bardziej niż matkę. Matka Ambu była oschła. Matka Dabidy nie żyła. Spadła ze skały, kiedy wspinała się po gałęziach, zbierając dziki miód. Ojciec Dabidy był w innej jaskini. Pokłócił się z ojcem Ambu, chciał, żeby Dabida została przy nim. Dabida od śmierci matki nie lubiła swojego taty. Zasnęli.

Nagle Ambu się obudził. Usłyszał szelest w dolinie; miał dobry słuch, wiedział, że to nie zwierzęta. Ani krewni. Ale szelest ucichł. Na dobre. Ambu zacisnął powieki, przez które wdzierał się blask, jakiego jeszcze nie widział na nocnym niebie. W końcu otworzył oczy. Zobaczył nad sobą obcych ludzi. Mieli znaki na ciele odcinające się barwą od jasnej skóry i rogi na głowach. Ambu zrozumiał, że to Czarne Sępy, ludzie z dalekiej Wielkiej Równiny. Przeszli tuż obok Ambu i Dabidy w głąb jaskini, jakby ich nie zauważyli, przykrytych skórami. Albo chcieli zacząć od najsilniejszych w grupie. Uderzali głucho w głowy. Ambu zerwał się i pobiegł z Dabidą w dół zbocza. Gałęzie chłostały twarze. Srebrny strumień. Liście. Świst płuc. Dabida wydyszała do Ambu, że muszą wrócić. Pomóc tamtym. Wspięli się na skalną półkę, skąd było widać jaskinię. Dobiegały z niej krzyki obcych i jęki swoich. Ambu i Dabida nie rozumieli, co się dzieje.

W jaskini zapłonęło ognisko. Ambu zobaczył, jak Czarne Sępy ciągną ciało jego ojca. Śmieją się i wrzeszczą. Dolina posłusznie przyjęła ich wrzask. Najwyższy, z twarzą umazaną krwią, odciął głowę ojcu Ambu. Wzniósł ją wysoko w rękach i krzyczał w obcym języku. Rozkroili mu brzuch. Ambu porwał Dabidę za rękę. Znowu biegli. Biegli do świtu. Obudzili się w paprociach. Pili wodę z rzeki. Biegli dalej, Ambu był już siny. Wreszcie dotarli do Wielkiej Rzeki. Ambu wiedział, gdzie ją bezpiecznie przekroczyć. Szli w nurcie po szyję. Dabida łykała wodę, dusiła się. Za rzeką padli na ziemię i zasnęli. Niskie, suche krzaki. Kolce. Skały. Nie wiedzieli, gdzie są. Dabida robiła się coraz słabsza. Dalej Ambu niósł ją już na rękach. Bał się o nią, bo ją kochał, i wiedział, że ją kocha.

Dni były upalne, a noce lodowate. Byli bardzo głodni. Zawsze nienawidzili głodu i pragnienia. Ich nogi stały się prawie czarne od słońca, oblepił je popiół; w strzępach zwierzęcych skór. Próbowali liczyć noce, które minęły od ucieczki, ale stracili rachubę. Obserwowali gwiazdy, żeby nie krążyć. Ambu, leżąc na wznak, patrzał w niebo i wskazywał Dabidzie figury. Poruszał wolno wyciągniętą dłonią, jakby w gęstym śniegu. Nie rozumiał, skąd wzięło się niebo, bo nigdy nie zadał sobie takiego pytania – jego umysł roztapiał się z zaczątkiem każdej ważnej myśli. Lecz Dabida tamtej nocy zadała to pytanie. Wtedy Ambu poczuł Dabidę w sobie. Wspomniała imię jego ojca. Ambu się rozpłakał.

Wokół rozciągało się pustkowie. Następnej nocy położyli się u podnóża wielkiego głazu. Leżeli na miękkim piasku. Ambu trzymał Dabidę za chłodną dłoń, kiedy zasnęli. Gdy otworzył oczy, zrozumiał, że nie uciekną. Czarne Sępy stały nad nimi. Byli wszędzie. Byli częścią nocy. Jeden z Czarnych Sępów uniósł nogę i kopnął go mocno w żebra. Inni bili go w twarz. W końcu spętali go i odprowadzili pod skałę. Ambu pluł krwią. Czarne Sępy porwały Dabidę. Bardzo krzyczała, błagała Ambu o pomoc. Potem zrobiło się cicho. Tylko kamień wydawał się coś mówić do pleców Ambu. Ocknął się o świcie. Nie rozumiał, dlaczego go nie zabili. Oswobodził się ze sznurów. Zaczął biec, tak jak z Dabidą. Dzień i noc. Uciekał i wiedział, że ucieka. Świadomość ucieczki ściskała mu skronie jak dwa gorące kamienie. Biegł, charczał i wymiotował, aż ocknął się w południe na środku stepu mamuciego. Coś złego działo się ze światem. Nie miał gdzie się skryć. Wokół były tylko ziemia i niebo. Rzucał kamieniami, wrzeszczał. W szale rozciął sobie skórę na przedramieniu. Krew była czarna i gęsta jak dziki miód.

Znów, resztką sił, zaczął iść. Bardzo chciał mówić. Po raz pierwszy tak bardzo pragnął opowiadać, lecz nie było komu. Nie czuł nóg, ale szedł. Nie rozumiał, dlaczego powłóczy lewą, zesztywniałą, jak pniakiem. Nie czuł się odpowiedzialny za to, że idzie. Jakby to bark szedł, dziwnie wypięty do przodu, wlokąc za sobą resztę ciała. I cień. Ambu kręciło się w głowie. Gdy całkowicie stracił czucie w nogach, ogarnął go wielki lęk. Po raz pierwszy w życiu był bez Dabidy. Czuł, że nie należy już do nikogo. Nie znał siły, która go niesie. Ból rozsadzał głowę. I wtedy zobaczył przed sobą tę skałę. Wydało mu się, że w środku głowy ma jakby drugie niebo – i nagle to małe niebo zawirowało, odkrywając przed Ambu nowe obrazy. Uśmiechnął się, gdy w jednym z nich zobaczył punkcik na szczycie tej skały – siebie samego patrzącego w kierunku, z którego się zbliżał. Było dwóch Ambu: ten na skale obserwował uważnie Ambu powłóczącego nogami. Mógł wybierać – raz patrzał ze skały na

Ambu idącego, a za chwilę z drogi na tego stojącego na skale.

Poczuł w sobie nieznaną siłę. Nie umiał jej nazwać, ale obiecał sobie, że jak tylko dotrze na skałę, to wymyśli dla niej słowo. Nigdy w życiu nie był tak szczęśliwy. Radość napełniła go jak dobra woda. Skała jakby się oddalała, zamiast zbliżać, lecz wierzył, że jeśli Ambu na skale spotka się z Ambu w drodze, to wróci Dabida.

Gdy upadł na ziemię, jego oczy pociemniały jak szlam i nie przyjmowały więcej słońca.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.