Miedza

„Miedza” to przejmujący, literacko gęsty, momentami mroczny, innym razem liryczny zbiór opowiadań — już nie o spalonych słońcem piaskach Atkamy, nie o zagubionych wśród szczytów Sierra Nevada plemionach — spadkobiercach dawnych cywilizacji, ale o polskiej prowincji.

Żywe, pełnokrwiste, zawadiackie opowiadania Muszyńskiego ocalają pamięć o wsi — tej prawdziwej, mówiącej gwarą, wyznającej twarde zasady. „Miedza” to jednak nie cepeliada. Bywa tu, co prawda, lirycznie, ale piękno języka, którym Muszyński wywija jak mało kto, służy przede wszystkim opisowi rozpadu.

Można się tą książką zachłysnąć, można się w niej zatopić, żałując jedynie, że jest tak krótka, że przyjemności nie wystarczy na długo.

Takie pisanie, takie książki są nam bardzo potrzebne. Żyjemy w czasach wykorzenienia totalnego, a może i fatalnego zarazem. Pamięć się skraca. Miejsca umierają. Wędrowanie nie pozwala już przypomnieć sobie punktu, z którego się wyruszyło. Andrzej Muszyński udowadnia w swych dziewięciu opowiadaniach, że bez pamięci o miejscach nie jest się sobą do końca.

Rok 2013 obrodził w książki autorów kojarzonych z nurtem wiejskim. (...) Jednak najlepsza książka osadzona w prowincjonalnej tożsamości pojawiła się nieoczekiwanie. To zbiór znakomitych opowiadań „Miedza” młodego pisarza i podróżnika Andrzeja Muszyńskiego. Myśliwski i Pilot znaleźli godnego następcę.

Objawił się talent. Takiego pisania — uważnego, wyrazistego, odpowiedzialnego — nie spotyka się już tak często.

Bardzo dojrzała proza. Liryczne, czasami magiczne, ale też i brutalne opowieści o ludziach, którzy bronią się przed utratą pamięci.

Wieś Muszyńskiego to miejsce zapomniane, gdzieś na końcu świata, gdzie strach przed nowoczesnością idzie pod rękę z tęsknotą za wartościami, które kiedyś stanowiły kręgosłup prowincji, a dziś są zasypane śmieciami i gruzem.

W „Miedzy” przeżywa się zapach zgniłych liści, fakturę trawy, smak skubanych źdźbeł i dźwięk chmur, które płyną. Tymi środkami ze środka ziemi pisarz i bohaterowie kontemplują siebie. Lubią „przycupnąć i patrzeć, jak uważnie umiera świat”, a to od dawna rodziło u nas dobrą prozę.

Proza Muszyńskiego jest wyjątkowa. Dość oszczędna w słowach, ale pełna realnego przekazu.

Muszyński to autor, którego karierę trzeba zacząć śledzić, bo jego zbiór opowiadań wiejskich pt. „Miedza” stanowi dowód na niezwykły talent, fantastyczną umiejętność podglądania świata.