Jako autor jednego z tekstów książki „Zwrotnik Ukraina”, opowiada redakcji Magazynu o roli artysty w sytuacji destabilizacji politycznej i społecznej państwa.

Alexandrze Fuller udało się stworzyć fantastyczny portret swojej matki. Oraz opowiedzieć – z wielką empatią – o „plemieniu” białych Afrykanów, nie mniej ciekawych od ludu Igbo.

„Wschód” to książka wyjątkowo pożywna — mnóstwo tu spraw, o których warto pomyśleć bądź je samodzielnie dopowiedzieć. Pod koniec — wskazuję na jedno z intelektualnych poruszeń — pojawia się litania loretańska do komuny. To wielka tajemnica, do której Stasiuk ledwie się zbliżył. Jak był możliwy ten zdumiewający sojusz, jak ludowy katolicyzm splótł się z komunistyczną retoryką? Wolno się spodziewać, że pisarz do tej sprawy kiedyś wróci. Tymczasem cieszmy się „Wschodem” — mądrym i okazałym.

Z okazji jubileuszu, jak przystało na pełnoletnie wydawnictwo, otwieramy pierwszą stacjonarną mikroksięgarnię!

Uroczyste otwarcie odbędzie się 1 września. Zapraszamy w godzinach 10.00–18.00!

Na klientów czekamy ze specjalnym rabatem (25%!), zniżkowymi kuponami na kolejne zakupy oraz koszem jabłek!

To tylko jedna z wielu niespodzianek, jakie przygotowaliśmy dla Was z okazji urodzin. Śledźcie uważnie nasz profil i stronę internetową!

Księgarnia Czarnego
Czynna od poniedziałku do piątku, w godzinach 10:00–18:00
ul. Hoża 42, lokal 1
Warszawa
ksiegarnia@czarne.com.pl

„Pejzaże metropolii śmierci” to operacja na otwartym mózgu ocalonego z Zagłady. I my bierzemy w niej udział.

Książka Scotta Carneya uświadamia, jak bardzo mało wiemy o istnieniu tzw. czerwonego rynku, czyli rynku handlu organami.

Są takie kryminały, które wciągają nie tylko intrygą i zagadką, ale czymś ponad to. W „Śmierci w Pont-Aven” mamy do czynienia z kapitalną opowieścią o Bretanii.

Colin Thubron pisze jedną z najciekawszych książek drogi. U jej podstaw leży uniwersalny obraz wędrówki żywego ze zmarłym, śladem Orfeusza i Eurydyki, Dantego i Beatrycze.

Jury magazynu „Press” oceniło 14 dziennikarskich książek z lat 2012–2014: kryminałów, powieści sensacyjnych i thrillerów. Bezapelacyjnym zwycięzcą jest „Farma lalek” Wojciecha Chmielarza, doceniona za znakomitą konstrukcję fabuły, prowadzoną z rozmachem akcję i ciekawe sylwetki bohaterów. Gratulujemy!

„Nadciąga noc” ma wiele warstw – daje nie tylko wnikliwe i rzetelne opisanie, co działo się w Bagdadzie tuż przed inwazją Amerykanów, co było w czasie inwazji i co wydarzyło się po niej, czyli w latach 2003–05 (…). To także opowieść o zwykłych ludziach, z różnych warstw społecznych, z różnych grup religijnych i etnicznych.

Jak zwykle w przypadku Larsa Keplera mamy do czynienia ze świetnym połączeniem znakomitego kryminału, mrocznego thrillera i intrygującej powieści psychologicznej. Fabuła skonstruowana przez autora (a właściwie autorów, bo Kepler to pseudonim pary szwedzkich pisarzy) to prawdziwy majstersztyk – trzyma w napięciu, rodzi niepokój, burzy ustalony porządek rozkładu sił między dobrem a złem, a także zaskakuje.

To intrygujące studium, które z jednej strony łamie tabu, odczarowuje kwestie związane z położnymi i samym rozwiązaniem, ale z drugiej pokazuje, jak ważne to wydarzenie i jak bardzo (oczywiście przeżyte w odpowiedni sposób) może nas ubogacić.

Magiczny świat pełen niezwykłych wydarzeń, fatalizm ludzkiego losu, a jednocześnie humor, poezja i akceptacja życia. Taka jest proza Adama Bodora.

Każdy z głównych bohaterów okazuje się równocześnie ofiarą i sprawcą, a zależy to wyłącznie od zmiennych kontekstów społecznych, politycznych czy prawnych. Odwet staje się jedyną bronią dawnych ofiar, kreśli się nowe koło przemocy i zbrodni.

To historia o fascynacji Afryką i straszliwej cenie, jaką trzeba było za tę miłość zapłacić. Raju, który zawsze istnieje w pakiecie z piekłem.

Ta książka pachnie Afryką. A Alexandra Fuller barwnie i z wielkim uczuciem opisuje swoją rodzinę.

Jej biografia to niesamowita opowieść o miłości do muzyki oraz niezależności i oddaniu.

Z pozoru mogłoby się wydawać, że o skutej lodem wyspie Spitsbergen można pisać tylko nudno. [...] A jednak świetna książka Wiśniewskiej to dowód, że jest wręcz przeciwnie.

„Pejzaże metropolii śmierci” to wyprawa do ziemskiego Hadesu, widzianego oczami dziecka. Autorowi, jako jednemu z nielicznych, poszczęściło się zobaczyć koniec Auschwitz. Sam jednak przyznaje, że nigdy do końca nie udało mu się stamtąd wydostać. Jakaś jego cząstka pozostała uwięziona w samym sercu metropolii, tuż obok krematoryjnych pieców.

„Pająki pana Roberta” przeczytać warto choćby po to, by zobaczyć, jak bujnie rozwija się życie z dala od pokrytych asfaltem dróg. By oglądając świat regulowany wzrastaniem i obumieraniem, płodzeniem i niszczeniem, celem i przypadkiem, zobaczyć samego siebie po tej drugiej stronie – w lustrze natury.

Śmierć jest wpisana w naturę świata, więc wzorem starożytnych filozofów powinniśmy przyjąć ją za oczywistość. Nie ma w niej smutku, grozy ani straty. Ona po prostu jest.