Termin nadsyłania prac 7 kwietnia–31 sierpnia

Rozstrzygnięcie do 30 października.

Jury: Magdalena Budzińska, Monika Sznajderman, Mariusz Szczygieł, Filip Springer

Zwycięzca będzie jeden, a główną nagrodą publikacja fotografii w nowym wydaniu Gottlandu. Przyznamy też nagrody pocieszenia dla laureatów 2. i 3. nagrody w postaci egzemplarzy XX/100. Antologii polskiego reportażu pod redakcją Mariusza Szczygła.

Prosimy o przysłanie na adres fotokonkurs@czarne.com.pl zestawu 15 czarno-białych fotografii, z których wybierzemy jeden zestaw do druku. Nagrodą będzie podpisanie licencyjnej umowy autorskiej na publikację fotografii w nowym wydaniu Gottlandu, które ukaże się w 2015 roku.

Przed przystąpieniem do konkursu należy zapoznać się z regulaminem zamieszczonym poniżej.

Regulamin

„Poeta i mit” to książka napisana jednocześnie oszczędnie i z wielkim rozmachem. [...] Temat wydaje się oczywisty i wielokrotnie już podejmowany, a mimo to udało się autorowi wykrzesać wiele ciekawych wątków i stworzyć perspektywę, która sprawia, iż projekt powrotu do sztuki pierwotnej jawi się nie tylko jako niebanalny, lecz wciąż pełen krytycznego i rewizyjnego potencjału.

To fascynujący esej o współczesnej Ameryce i kopalnia wiedzy na temat jej historii.

Powieść Drago Jančara mimo niewielkiej objętości ma rozmach i narracyjne bogactwo kilkutomowej prozy.

W „Hotelu dla twoich rzeczy” [Joanna Jagiełło] podejmuje nieśmiałą próbę odpowiedzenia na pytanie, kim jest człowiek w świecie pełnym masek i czy wyjście poza społeczne role jest w ogóle możliwe.

Jaumann umiejętnie buduje atmosferę niepokoju, uważnie przypatruje się ludziom i nie kibicuje żadnej ze stron sporu. No i ma świetne pióro.

Fragmenty Oczy zasypane piaskiem czyta Wiktor Loga-Skarczewski.

Od poniedziałku do piątku, o godz. 11:45 i 22.50.

Radio Kraków

Świetnie napisana, przejmująca, pozbawiona złudzeń opowieść o wojnie domowej, ale przede wszystkim o szukaniu sensu życia i poczuciu dojmującej bezradności w jądrze ciemności.

Ten przejmujący apel poległych nie epatuje emocjami, nie ma w sobie nic z manifestu, nie próbuje moralizować. Siła jego rażenia jest jednak ogromna.

Środa stara się prowadzić dialog. [...] Znajdujemy w nim opisy pełne smaków, zapachów, budowli i ludzi. Każde z odwiedzanych miejsc posiada swoją historię i swoje legendy, a czasem także wstydliwie skrywane sekrety. Być może zagadki świata nie da się odkryć, jednak ruch może umożliwić spotkanie z nią. Każdy z nas w ciągu życia odbywa swoją Odyseję. Książka Krzysztofa Środy jest zapisem jednej z nich.

Podczas lektury książki „Mundra” zyskuje się obraz tego, jak bardzo różnorodny, ciekawy, trudny i piękny jest zawód położnej.

W opowieści Jaumanna dominuje wyczuwalne napięcie i naprawdę niesamowita atmosfera.

Ważna książka dla tropiących spuściznę jazzu poza muzyką. [...] Książka o trudnej i niezrozumiałej dla otoczenia miłości do jazzu i mężczyzny. O cenie bycia outsiderem. O potrzebie dawania siebie innym, wychodzenia z własnej strefy komfortu i śladach, jakie pozostawiamy w spotkanych na drodze ludziach.

Książkę o polskich pająkach pisał humanista, dla którego najwyższym autorytetem w dziedzinie opisania świata natury pozostaje Arystoteles i który lubi wtrącić wzmiankę o tym, że „kwestia wytwarzania pajęczej nici zaprzątała już najznakomitsze umysły starożytności”.

Szwed wyjątkowo sprawnie wykorzystuje rozmowy kobiet o kobietach. I w ten sposób buduje realistyczną opowieść o kobiecej intymności oraz żeńskiej wspólnocie.

To nie jest typowy reportaż. To nie jest przykład wyjątkowo rzetelnej roboty dziennikarza śledczego. To nie jest nawet studium mafii sycylijskiej, jest to przede wszystkim diagnoza współczesnego świata. Jest to lekcja nieufności i otwierania oczy na to, na co zazwyczaj się je przymyka.

„Godzina szakala” Bernarda Jaumanna była jednym z najlepszych kryminałów minionego roku. „Kamienista ziemia” jest kontynuacją równie znakomitą.

Baronową opisał już Julio Cortazar w swoim opowiadaniu poświęconym pamięci Charlie Parkera – „Pościg”. Utrwalił w nim sensacyjne plotki na temat jej roli w wydarzeniach związanych z nagłą śmiercią słynnego Birda. Tak czy owak, związek białej kobiety, w dodatku arystokratki, z domu Rotschild, z Theloniousem Monkiem – czarnym pianistą pochodzącym z nizin społecznych, może się na pierwszy rzut oka wydawać kuriozalny. Jednak po lekturze „Baronowej jazzu” zapomniałem o wszelkich funkcjonujących od lat stereotypach.

(...) Dzięki autoświadomości autor zasługuje na miano pisarza prawdziwie dojrzałego.

To trzymająca w napięciu powieść obyczajowa z bogatym tłem polityczno-geograficznym, w której emocje są równie ważne jak końcowy wynik śledztwa.

Czteropokoleniowe doświadczenia i przemyślenia okazują się bardzo różnorodne, czyta się więc opowieści mundrych z zainteresowaniem, niekiedy z dreszczem emocji, zawsze zaś z poczuciem wejścia w świat prawdziwy.