Beata Chomątowska rozpoczyna przygodę z Muranowem z mapą w ręku. Jako osoba z zewnątrz dostrzega to, co dla oswojonych z otoczeniem może pozostawać niewidoczne.

Dzięki tej lekturze można się przekonać jak interesujące jest życie. Jak wiele nieprawdy kryje w każdej odpowiedzi „nic ciekawego” na pytanie:„co u Ciebie?”.

DeWitt został doceniony nie tylko w swoim rodzimym kraju (Nagroda Kanadyjskiego Stowarzyszenia Pisarzy), ale także na świecie — o czym świadczy znalezienie się książki w finale Nagrody Bookera w 2011 roku, najbardziej prestiżowej nagrody literackiej Wielkiej Brytanii za powieść anglojęzyczną. Polecam i zapraszam do lektury!

To fascynująca opowieść o trwającym nadal i ciągle żywym procesie rozpadu Związku Radzieckiego.

W sobotę 13 kwietnia o godzinie 12:00 gośćmi Katarzyny Nowak w audycji „Przestrzenie kultury. Literatura non-fiction” będą profesor Jerzy Kochanowski, który opowie o książce Swietłany Aleksijewicz Ostatni świadkowie (tłum. J. Czech) oraz Wojciech Górecki ze swoją najnowszą książką Abchazja.

Gorąco polecamy!

„Norweska mafia, czyli zorganizowana przestępczość, nieniepokojona rosła w siłę. Rzecz jasna, to nie jest tradycyjna organizacja mafijna na wzór włoski, ale w warunkach norweskich wystarczająco groźna” — mówi Kjetil Stensvik Østli w rozmowie z Piotrem Pytlakowskim, „Polityka”.

Przypadek „Południa” Andrzeja Muszyńskiego jest o tyle osobliwy, że autor naprawdę zabiera czytelnika w podróż do świata, który pozostaje wciąż tajemniczy i niezrozumiały dla przeciętnego Europejczyka.

Muszyński w swym debiucie prezentuje styl zadziwiająco dojrzały i bogaty. Plastyczne opisy mają w sobie coś z liryki, a trochę też z realizmu magicznego, który często cechuje miejsca odległe od naszej codzienności.

„Byliśmy przyszłością” jest niczym pamiętnik napisany przez jedno ze zunifikowanych dzieci z „Nowego wspaniałego świata”. Jednak w przeciwieństwie do Huxleya, Jael Neeman opisuje swoje dzieciństwo w utopii zrealizowanej, w świecie kibucowej „nowej wiary”.

De Waal pisze znakomicie — oszczędnie, bez sentymentów, z brytyjskim dystansem i mądrością człowieka nieskłonnego do ferowania wyroków. Ta książka może być dla wielu odkryciem sezonu.

„Wielki głód” to fascynująca opowieść napisana z wielką erudycją i stylistyczną brawurą.

Jej debiutancka powieść ma trafić do polskich księgarń za rok, już teraz natomiast możemy zagłębić się w lekturze tego ostatniego dzieła. Lekturze, obok której nie sposób przejść obojętnie.

Zachęcamy do słuchania audycji Poczytalnia w najbliższą sobotą (6.04) po godz. 17:00!

„Listy” Kerouaca i Ginsberga to kronika trudnej przyjaźni dwóch ekscentryków, egomaniaków, wręcz świrów, słowem – dwóch fascynujących artystów. Ludzka komedia w kostiumach z epoki, w korespondencyjnych odcinkach.

"Miejsca, w których splata się wiele kultur są miejscami najbardziej tragicznymi. W nich nienawiść jest najżywsza" – mówi Miljenko Jergović.

Książka Dariusza Rosiaka „Człowiek o twardym karku. Historia księdza Romualda Jakuba Wekslera-Waszkinela” składa się z rozmów autora z człowiekiem, który upiera się, że jest zarówno księdzem, jak i Żydem, oraz z jego bliskimi i dalszymi znajomymi, którzy często zaprzeczają nie tylko jego relacjom, ale i jedni drugim. Powstał z tego portret bardzo wielostronny.

Czyta się ją z niesłabnącym zainteresowaniem i rosnącym szacunkiem dla sześćdziesięcioletniego pisarza, który zaskakuje energią i wzbudza podziw swą mądrością. Świetna rzecz.

Jest jednak w tej książce fragment, który mnie zachwycił – i co ważniejsze – który mi się przydał i który mi na dłużej zostanie. To syntetyczny opis dziejów Gabonu. REWELACJA!

Z przyjemnością informujemy, że do finału Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego przeszły trzy nasze tytuły: Lidia Ostałowska — „Bolało jeszcze bardziej”; Ed Vulliamy — „Ameksyka. Wojna wzdłuż granicy”, przeł. Janusz Ochab; William Dalrymple „Dziewięć żywotów. Na tropie świętości we współczesnych Indiach”, przeł. Saba Litwińska.

Serdecznie gratulujemy Autorom i Tłumaczom. Laureata poznamy 17 maja.

Wojciech Górecki, wytrawny znawca Kaukazu, napisał książkę o Abchazji i o sobie. Mądrą, dociekliwą i pochłaniającą.

W „Małych lisach” Bargielskiej babska paplanina — przegadana i irracjonalna — rozpędza się momentami do szybkości naddźwiękowej. Sama przestaje już znaczyć, i tym mądrzejsza — odsyła do sensów nieokreślonych.

„Małe lisy” to kolejny tekst pokazujący niezwykły potencjał Bargielskej.