Rosjanin to ten, kto kocha brzozy

Olga Grjasnowa

Rosjanin to ten, kto kocha brzozy

fragment

VIII.

W głowie mi huczało. Leżałam w zaciemnionym pomieszczeniu naga. Nad łóżkiem wisiały plakaty z końmi i zdjęcia nastolatek uchwyconych w podobnych pozach i kolorach co konie, śpiewających albo odgrywających jakieś filmowe sceny. Na stoliku obok łóżka leżała komórka Samiego, moja sukienka starannie złożona wisiała na oparciu krzesła, buty Samiego stały przed nim. Zawsze był porządnicki. Nawet w naszym związku wszystko było ułożone według ścisłych reguł. Z czasem wspomnienia o tym, kto kogo opuścił albo upokorzył, wyblakły. Zostało tych kilka dobrych momentów niejasnego szczęścia i pożądania. Wtedy było to po prostu pożądanie czyjegoś ciała, teraz ­– chyba pragnienie bycia pożądaną jak kiedyś.

Ubrałam się szybko i wyszłam na korytarz. Minna nuciła w kuchni piosenkę, której melodii nie znałam. Pachniało jedzeniem, było tak, jakby ktoś wymazał ostatnie trzy lata mojego życia. Znów wszystko wróciło: popołudnia z Samim i nieodstępującą nas na krok jego młodszą siostrą, której Minna wciąż o tym obowiązku przypominała, kolacje z jego rodzicami, podczas których rozmawiało się mieszaniną francuskiego i arabskiego, płyty Fairuz, do których Minna śpiewała rankiem, uczucie opicia miłością, dotyk Samiego i pustka po wyżu.

– Salam alejkum – Minna stanęła w drzwiach kuchni i uśmiechnęła się.

Ucieszyłam się na jej widok, chociaż wolałabym jej nie spotkać. Chciałam szybko zniknąć w łazience, zmyć z siebie wczorajszy wieczór i Samiego.

– Alejkum salam – odpowiedziałam.

Objęła mnie mocno, wciągnęła do kuchni, nalała tureckiej kawy do filiżanki w kwiaty. Śniadanie stało na stole.

Usiadła naprzeciw mnie, z zaciekawieniem przyglądała się mojej twarzy. W jej wzroku nie było śladu wyrzutu. Kiedyś ją podziwiałam, tak jak podziwia się obce matki zamiast własnej. Gdy spotkałam ją pierwszy raz, przysięgłam sobie, że będę dokładnie taka jak ona: radosna, ciepła. Do drzwi lodówki czarnym magnesem przyczepiona była mała flaga Palestyny. Minna urodziła się w obozie uchodźców w Libanie.

Sami wyszedł z łazienki w szortach i rozciągniętym białym podkoszulku. Nie spojrzał mi w oczy, ja też unikałam go wzrokiem. Miał na nogach kąpielowe klapki, za duże co najmniej o dwa numery.

– Habibi, jak ty wyglądasz? – ofuknęła go Minna.

Sami pocałował ją, rzucił mi zakłopotane spojrzenie.

– Gdzie jest Leyla? – zapytałam.

Leyla była młodszą siostrą Samiego, dziś rano obudziłam się w jej łóżku.

– W Vogelsbergu. Na wycieczce klasowej – Sami nałożył sobie pełny talerz jedzenia, ale go nie tknął. Nerwowo bawił się widelcem. – Abu jest na konferencji w Szwajcarii.

– Szkoda, że go nie zastałaś. Chętnie by cię zobaczył. Tęsknimy za tobą.

– Mamo.

Wciąż jeszcze starałam się na niego nie patrzeć.

– Kullu man Allah. Wszystko przychodzi od Boga.

Minna uśmiechnęła się do nas zachęcająco, jakby chciała powiedzieć: nic nie szkodzi. Mimo to oboje poczuliśmy się niezręcznie. Zrozumiała to, podniosła swoje obfite ciało i objęła mnie.

– Mam nadzieję, że jeszcze do nas zajrzysz – z tymi słowami wyszła.

– Alors – ugryzłam naleśnik, który już od jakiejś chwili leżał na moim talerzu.

– Jak się masz? – zapytał Sami.

– Mam kaca.

Głośno zamieszał kawę. Wstał, otworzył lodówkę, wyjął słoik dżemu i postawił go na stole. Zatrzymał się za moim krzesłem, położył mi ręce na ramionach, pogładził mnie czule po łopatkach. Nie drgnęłam. Pocałował mnie w przedziałek, delikatnie i jakby coś sprawdzając. Poczułam na karku jego ciepły oddech, napięłam wszystkie mięśnie, żeby nie zareagować. Oderwał ręce od moich pleców i usiadł naprzeciwko.

Siedziałam jak sparaliżowana, nie byłam w stanie się odezwać. Wziął słoik z dżemem, przyjrzał się etykietce na jego tylnej ściance, zmarszczył krzaczaste brwi i odczytał:

– Arabski sen – dżem brzoskwiniowy z wanilią i nutą kawy. Nasze dżemy produkujemy z ręcznie segregowanych owoców ogrodowych, z regionu albo z rodzimych naturalnych sadów owocowych. Co to są naturalne sady owocowe?

– Nie chcesz wiedzieć.

– Łączonych w niezwykłe kompozycje z owocami egzotycznymi. Myślisz, że owoce egzotyczne też pochodzą z naturalnych sadów owocowych? Wysoka zawartość owoców, przyjemna słodycz bez dodatków chemicznych wyróżniają ręcznie wyrabiane specjały naszej manufaktury. W tym zdaniu coś jest nie tak z gramatyką.

Chciałam, żeby skończył to odczytywanie, ale wyglądało na to, że mu się to podoba.

– Nasze dżemy można stosować nie tylko do śniadania, również przy wielu innych okazjach. Daj się uwieść naszym niezwykłym kompozycjom. Co za gówno.

– Okej, pogadajmy – odezwałam się.

– Chcesz kawy?

– Nie.

– Na pewno?

– Tak.

– Mogę zrobić, nie ma problemu.

– Sami.

– Mogłabyś dodać do niej łyżkę arabskiego snu.

Wstałam. Popatrzył na mnie.

– Okej, chcesz porozmawiać.

Zerwał się, nalał dwie pełne filiżanki, zaczął przetrząsać szuflady, odwrócony do mnie plecami.

– Czego szukasz?

– Cukru.

– Nie słodzę. Przecież wiesz.

– Ale to dla mnie.

– A ty już na pewno nie słodzisz.

– Słodzę – odwrócił się na moment, a potem znów zaczął grzebać po szafkach.

– Nie, nie słodzisz.

– Nauczyłem się w Stanach.

– Uważałeś, że to obrzydliwe. Nie mogłeś nagle polubić cukru.

– Tam wszystko jest przesłodzone, dlaczego nie słodzić także i kawy?

– Trudno sobie wyobrazić, że Minna nie ma w domu cukru.

– No to go zużyła albo nie mogę go znaleźć.

– Porozmawiajmy.

– Teraz?

– Byłoby dobrze.

– Cholera, chyba muszę iść na stację. Nie ma cukru.

Wybiegł z kuchni, usłyszałam, jak zamykają się za nim drzwi. Wpadłam do pokoju, złapałam moje rzeczy, potknęłam się na korytarzu o własne nogi, upadłam, w końcu cicho wymknęłam się z mieszkania. Chciałam uniknąć spotkania z Samim na klatce, poszłam na górę, przycupnęłam na wyższym piętrze, obserwując schody. Kiedy wrócił i zamknął za sobą drzwi, opuściłam kryjówkę i wybiegłam z kamienicy.