Furie Hitlera

Niemki na froncie wschodnim

Kneissler została etatową zabójczynią w Grafeneck, Hadamarze i innych miejscach „eutanazji” w Niemczech. Przez pięć lat niemal codziennie pomagała przy procedurze zagazowywania, głodzenia i robienia zastrzyków z trucizną pacjentom chorym psychicznie i fizycznie. Po wojnie jej przestępcza działalność w Niemczech stała się dobrze znana. Mniej natomiast wiadomo o tym, że przez krótki czas przebywała także na Wschodzie – a wysłanie jej tam wiązało się z przeniesieniem procedury masowych morderstw z Niemiec na tereny Polski i Białorusi.

Wypaczony za rządów narodowych socjalistów zawód Pauline Kneissler przygotował ją i skłonił do zabijania. Została członkinią specjalnej jednostki zabójców zatwierdzonej przez Hitlera. Z kolei morderstwa, których dopuszczały się inne niemieckie kobiety na Wschodzie, wynikały nie tyle z ich zawodowego przygotowania, ile po prostu z możliwości, indywidualnych cech charakteru oraz bliskiego kontaktu z władzą i brutalnymi okolicznościami. Nawet w obozach i więzieniach strażniczki mogły same decydować, jak bardzo okrutnie i sadystycznie będą traktowały więźniarki i pacjentów. Reżym nazistowski nauczył tysiące kobiet być współuczestniczkami, pozbawionymi litości dla wrogów Rzeszy, ale nie miał na celu wykształcenia zastępów zabójczyń. Poza systemem terroru w obozach, więzieniach i szpitalach psychiatrycznych nie oczekiwano od kobiet, że będą okazywać brutalność czy zabijać. Te, które to czyniły, korzystały z „okazji” w konkretnych ramach społeczno-politycznych, oczekując nagrody i potwierdzenia, a nie ostracyzmu. Na Wschodzie najczęściej zabijały sekretarki i żony, a nie nauczycielki czy nawet pielęgniarki. Te, które znalazły się blisko miejsc zbrodni i mężczyzn organizujących i przeprowadzających masowe morderstwa, nieuchronnie zostawały w to włączone – a jak się okaże, angażowały się bardziej, niż musiały.