Świetna biografia Václava Havla pióra Aleksandra Kaczorowskiego na różne sposoby weryfikuje tamte emocje i mrzonki. Ściąga czeskiego prezydenta z pomnika i przywraca mu ludzkie rozmiary, docieka źródeł jego sukcesów i porażek, przygląda się uważnie wewnętrznym sprzecznościom, które go ukształtowały. Nie idealizuje, nie potępia, nie ocenia.

Ten gość spisuje wspomnienia, a one ukazują się na całym świecie i spędzają kilkanaście tygodni na liście bestsellerów. I bardzo dobrze – nie trzeba być fanem jego charakterystycznego wokalu, żeby docenić dobrą historię.

Theorin po raz kolejny daje pokaz kryminalnego kunsztu. Jego opowieść trzyma w napięciu, nie daje łatwych odpowiedzi (...).

„Białe” to dobrze skonstruowany, rasowy reportaż. Udany także, jeśli chodzi o warstwę literacką. Miarą atrakcyjności tej lektury jest dla mnie fakt, że po odłożeniu jej na półkę, pomyślałem: kurde, ale fajnie byłoby tam pojechać!

„Rozmowy pod drzewem zapomnienia” to historia niezwykłego przywiązania do Afryki. W życiu są różne miłości, ale w tym przypadku miłość do ziemi okazuje się głębsza niż podpowiada nam wyobraźnia.

Melancholijny spokój i plastyczny, bardzo sugestywny język sprawiają, że „Pejzaże metropolii śmierci” są jednym z najbardziej wymownych świadectw Zagłady.

Fuller udała się rzecz, na której wielu wybitnych autorów połamało sobie pióra – na skomplikowanej autobiografii zbudowała powieść bez odrobiny egzaltacji, obfitującą w niewiarygodne wręcz przygody i zwroty akcji, wspaniałą pół-baśniową legendę, podaną w formie wytrawnej gawędy. Istny „western-memoriał”, pomimo, że miejsce do którego z nas mówi, znajduje się na południu, a nie zachodzie.

...książka Fuller, choć oparta na wspomnieniach, nie jest jeszcze jednym pamiętnikiem — czyta się ją jak najlepszą powieść, w której błyskawicznie zmieniają się plany: Kenia, Anglia i Szkocja...

„Białe” to wspaniały dziennik z krańca świata, który pomaga spojrzeć na nasze codzienne życie z dużym dystansem.

„Białe” to opowieść nie tyle o życiu na Spitsbergenie, co o przeżywaniu Spitsbergenu: w sobie i na zewnątrz, wśród makatkowego, patchworkowego lokalnego społeczeństwa. To historia doświadczania inności, dotykania odmienności: przyrody, fauny, ludzi.

(...) literacki „Piaskun” to majstersztyk stylu, psychologizmu postaci oraz konstrukcji scenerii pod powieściowe wydarzenia.

(…) Shadid pisze w sposób naturalny, z empatią dla każdego z bohaterów i dystansem wobec deklaracji prezydenta Busha juniora. Nie pozostawia złudzeń, że jego rodacy, zdobywając kraj nad Zatoką Perską, nie rozumieli Irakijczyków, ich narodowej dumy, ich wielowiekowej historii.

Jest coś krzepiącego w fakcie, że Polacy wykupili książkę, której bohaterką jest nie celebrytka, ale anonimowa starsza lekarka. To nie tylko kwestia błyszczących niebieskich oczu na okładce i intrygującego tytułu. Okazuje się, że chcemy słuchać starych ludzi: chcemy, żeby opowiedzieli nam o rzeczach najtrudniejszych. Może nie zdążyliśmy zapytać o nie własnych dziadków, może nie mieliśmy odwagi. Czasem łatwiej sięgnąć po książkę niż po telefon.

Czas na urodzinowy ukłon w stronę tych osób, które nie mogą przyjechać na nasze jubileuszowe spotkania do Warszawy.
Zabawę w selfie rozszerzamy na całą Polskę, zachęcając Was do pochwalenia się Waszymi kolekcjami naszych książek.
Selfie z ”czarną półką” nadsyłajcie do 7 października na adres: urodziny@czarne.com.pl. 8 października osiemnaście osób nagrodzimy książkami i gadżetami jubileuszowymi.

W kategorii ProwokaTOR:
Wojciech Tochman, Grzegorz Wełnicki, "Eli, Eli”
Za uderzający portret życia filipińskich nędzarzy, będący odważną refleksją nad warsztatem i odpowiedzialnością reportera. Za samoświadomą opowieść o roli dziennikarskich dekalogów i reporterskiej misji we współczesnym świecie.

W kategorii ObserwaTOR:
Paweł Smoleński, "Oczy zasypane piaskiem"
Za reportaż o konflikcie izraelsko-palestyńskim i metaforyczne przedstawienie argumentów dwóch przeciwnych stron. Za oddanie głosu ludziom, na których życiu wojna odcisnęła znaczące piętno.

Filip Springer, "Wanna z kolumnadą"
Za wciągającą próbę odpowiedzi na pytanie „Dlaczego Polska jest taka brzydka?”. Za dociekliwe badanie polskiego krajobrazu i mechanizmów kształtujących naszą przestrzeń publiczną.

Portugalczycy, krótko mówiąc, również mieli swój totalitaryzm – pozbyli się go w wyniku rewolucji goździków w 1974 r. niemal bezkrwawo, ale zapłacili za te cztery dekady ciężką społeczną traumą. Inaczej niż nielubiani przez nich Hiszpanie, zamknęli się w sobie. Ale nie przepadają, kiedy ich o to pytać – szczęśliwie Klementowska okazała się wystarczająco uparta.

Portugalczycy uważają się za ludzi szczęśliwych, tolerancyjnych, dumnych i otwartych na innych. Po lekturze Klementowskiej stają się zdecydowanie mniej jednoznaczni i bardziej kolorowi.

Klementowska oprowadza czytelnika po Portugali, sygnalizując najważniejsze kwestie, lecz nie uzurpując sobie prawa do ich wyczerpania. Dzięki temu otrzymujemy obraz wieloznaczny, niebanalny, zachęcający do dalszych poszukiwań i lektur.