Uprawa roślin południowych metodą Miczurina

Weronika Murek

Uprawa roślin południowych metodą Miczurina

fragment

W tył, w dół, w lewo

O tym, że nie żyje, dowiedziała się jako ostatnia. Czasami tak bywa.

Rano wszystko było jeszcze w porządku: żywi mijani na ulicy pozdrawiali ją tak, jakby wciąż do nich należała. Gdy dotarła do pracy, nikt już nie patrzył jej w oczy.

Rzeczy z jej biurka leżały w plastikowym worku.

– No, no – powiedziała szefowej. – Po coście to zebrali? To wszystko nowe jeszcze, niedawno kupione.

Na co tamta odparła:

– Co z tego? Te rzeczy należą do zmarłej, a rzeczy zmarłych się pali.

 

Śmierć jest, przypadkiem

– Na przykład tegoroczne zbiory – odezwał się mężczyzna, oblizując palce. – Warzywa nie takie, owoce.

– Wisiało w powietrzu – odparł drugi.

– W ustach się pozmieniało może? – powiedział chłopiec, założył ręce za plecami. – Tak jak mnie ostatnio. Myślałem…

– O takich rzeczach się nie myśli – odezwał się ten pierwszy, rozchylił saszetkę vibovitu, wsadził język do środka i mlasnął. – Albo to się zauważa, albo nie.

– Wisiało w powietrzu – powtórzył drugi.

Przez chwilę w milczeniu spoglądał na chłopca, potem spytał:

– Ten chleb komu wieziesz?

Chłopiec wymienił nazwisko, na co tamten:

– Kto by się spodziewał? Taka porządna rodzina.

Pochylali się w trójkę nad różowym ręczniczkiem, na którym mężczyźni – bardziej dla żartu niż dla zachowania porządku – rozłożyli narzędzia.

Ku niczemu się nie śpieszyli; chłopak zastał ich przed paroma chwilami w atmosferze sjesty: jeden spoczywał wzdłuż ręczniczka, przyglądając się czule narzędziom, drugi w kucki, z twarzą w stronę rzeki, wyjadał vibovit. Wyjaśnili, że czekają na drugą zmianę, bo są „problemy z kolejnością”.

– I nigdy nie wiadomo, od czego zacząć – dodał ten spoczywający na trawie.

Nie uściślił, kto ma przyjść i pomóc. Powiedział:

– Ktoś. – A po chwili: – Któryś z tych, którzy byli tu przed nami.

I chłopiec nie wypytywał więcej. Patrzył na most – na to, co z niego zostało.

Powikłania po burzy nie ustąpiły jeszcze: prąd toczył rzekę to w jedną, to w drugą stronę, zwodził ryby, tak że co rusz wpadały na siebie z okrutnym uporem, rozpływały się potem i znów nabierały prędkości, błyskając i przepadając w ciemnej wodzie: rtęć, jasna przerwa, orle kamienie.

– Matka natura – odezwał się ten spoczywający.

– U Różyłłów – powiedział drugi – z trzech jaj cztery kurczaki. Cztery kurczaki, proszę ciebie.

– Szczęściarzowi i byk się ocieli – odparł pierwszy. – Chociaż ja w to nie wierzę. Że woda zawraca, tak. Że burza, most, to wszystko możliwe, tak. Widzę, to wierzę. Ale z tymi kurczakami?

– Mówią, żeby mówić – dodał drugi – chcą zwrócić uwagę. Spytaj ich o to, o tamto: zawsze ci odpowiedzą i zawsze ich historia będzie lepsza niż twoja. Co chcesz usłyszeć, to ci opowiedzą.

– Że kur szczy na przykład – rzekł ten pierwszy wzburzony.

– A most – odezwał się chłopiec – czy to długo zejdzie?

Ten, który wyjadał vibovit, schował saszetkę do kieszeni i odparł:

– Ta.

Milczeli. Chłopak ukłonił się i odszedł. Patrzyli za nim rozbawieni: chód miał sztywny, gołębi, noski butów kierował do wewnątrz, na sznurku ciągnął wózeczek, na wózeczku chleb – okrągły, brunaty bochen ułożony twarzą do dołu, kołyszący się miarowo, nieustannie. Wydał się im niestosowny, kukułczy.

– Chce wiedzieć, kiedy most gotowy – odezwał się pierwszy z pretensją. – W ustach mu się pozmieniało.

– Dziwnie lezie jakoś – dodał drugi, odwrócił się, spojrzał na zegarek. – No, gdzie są?

Przez chwilę jeszcze dobiegało ich skrzypienie kół: przykre, rudawe dźwięki, potem droga ubita przeszła w drogę usypaną z piasku, wózek grzązł co rusz i co rusz sznurek opadał nieco, odprężał się; chłopak szarpał, chleb kołysał się i obsuwał, ocierając o piach, i trzeba go było podnosić i przesuwać na miejsce.