Huszang Asadi napisał książkę niezwykłą. Drobiazgowo rozliczył rewolucję, która zamieniła dyktaturę świeckiego i postępowego szacha na dyktaturę fanatyków religijnych.

Na taką książkę, napisaną z miłości, lecz bez afektacji, czekali wszyscy ci, dla których piłka nożna jest „guilty pleasure”, ukrywaną przed znajomymi pasją pochłaniającą dnie i noce, nieprzystającą jednak do ich zajęć na uniwersytetach, w redakcjach i domach.

„Grobowiec w Sewilli” to pozycja absolutnie unikatowa na naszym rynku, którą każdy miłośnik Hiszpanii, a szczególnie ten zainteresowany historią hiszpańskiej wojny domowej powinien przeczytać.

De Waal udowadnia, że przedmioty rzeczywiście mogą uczynić przeszłość bardziej namacalną. Historia, którą opisuje, jest zresztą wielopoziomowa, nie zamyka się wyłącznie w próbie odtworzenia rodzinnych losów: „nie wiem, czy jest to książka o mojej rodzinie, o pamięci, o mnie samym czy o tych maleńkich japońskich przedmiotach”. Ten splot rozmaitych perspektyw sprawia, że opowieść wciąga, pozwala wczuwać się zarówno w czasy, które przedstawia, jak i w samo poszukiwanie.

O książce Huszanga Asadiego (tł. Agnieszka Nowakowska) Michał Nogaś porozmawia z Jerzym Haszczyńskim, autorem reportaży Mój brat obalił dyktatora.

Radiowy Dom Kultury, sobota, w godz. 12:00–14:00.

Polecamy!

Angelice Kuźniak udało się przekazać silną osobowość bohaterki — jej wrażliwość, chłonność umysłu i zdeterminowanie — żeby wbrew wszystkim, prawom wspólnoty i niechętnemu stanowisku rodziny nauczyć się czytać i pisać.

Bohaterką najbliższego wydania „Z najwyższej półki” będzie Papusza. Michał Nogaś zaprasza do wysłuchania rozmowy z Angeliką Kuźniak, autorką reportażu o niezwykłej cygańskiej poetce. Początek w niedzielę, 11 sierpnia o godzinie 21.00.

13 sierpnia audycja „Sezon na Dwójkę” poświęcona będzie antologii nowej poezji rosyjskiej Wdrapałem się na piedestał autorstwa Jerzego Czecha.

Początek o godzinie 18:00.

Polecamy!

A do końca sierpnia WSZYSTKIE nasze audiobooki z rabatem 75%!!!

Swoją drugą po „Podpalaczu” powieścią Chmielarz udowadnia, że z powodzeniem można go zaliczyć do tych autorów kryminałów, którzy nie tylko tworzą interesującą fabułę o zbrodni i śledztwie, ale też problematyzują to, co opisują, dając czytelnikowi do rozważenia kilka istotnych kwestii społecznych czy psychologicznych.

„Godzina szakala” to spektakularny thriller polityczny, który stawia wiele pytań dotyczących prawdy, moralności, sprawiedliwości i poczucia winy. Autor udowodnił, że jest nie tylko pomysłowym narratorem, ale również perfekcjonistą, który od samego początku powieści buduje niesłabnące napięcie.

„Zając o bursztynowych oczach” to pasjonująca lektura dla kolekcjonerów przedmiotów, ale przede wszystkim wspomnień i ulotnych wrażeń, ceniących wszystko co piękne. I fascynująca literacka podróż śladami delikatnych netsuke.

Jury nagrodziło Salki za „nostalgiczny, pełen refleksji i ciepła przekaz z powrotu do miejsc rodzinnych na kresach, opis odwiedzin w innych, nieco zapomnianych wsiach, miastach i przysiółkach, literacką polszczyzną przedstawiony”.

Z kolei książka Człowiek o twardym karku. Historia księdza Romualda Jakuba Wekslera-Waszkinela została uhonorowana jako „reportaż biograficzny o człowieku próbującym pojednać katolicyzm z judaizmem i żydowskość z polskością”.

Serdecznie gratulujemy Autorom, a nagrodzone książki gorąco polecamy!

„Listy do mojego oprawcy” Huszanga Asadiego to autobiograficzna relacja o losach irańskiego komunisty i uczestnika rewolucji islamskiej w Iranie. Można odczytywać ją jako kolejną odsłonę wydarzeń, znanych z lektury „Szachinszacha” Ryszarda Kapuścińskiego.

Duve napisała książkę czerpiąc z własnych przeżyć: intymną, bezpośrednią, która jest jednocześnie rzetelnym kompendium wiedzy o produkcji żywności i hodowli zwierząt.

„Strach” w wielu miejscach przestaje być tylko reportażem i dryfuje w stronę kroniki osób prześladowanych, kolekcji zeznań cennych dla sądu. Godwin, decydując się na taką formę narracji, wciela się w rolę uczestnika wydarzeń.

Reportaż Katarzyny Surmiak–Domańskiej to opowieść krótka i treściwa, zgrabnie napisana oszczędnym językiem. Historia ta ma wiele poziomów znaczeniowych, dotyka szeregu zagadnień dotyczących zjawisk społecznych oraz psychologicznych.

„Wdrapałem się na piedestał. Nowa poezja rosyjska” w tłumaczeniu i opracowaniu Jerzego Czecha to antologia doprawdy niezwykła. Zawiera bowiem wiersze kilkunastu rosyjskich poetów niepokornych, nieobecnych przez lata w oficjalnym obiegu literackim ZSRR. Tylko nieliczni z nich są znani szerszej publiczności.

Najnowsza książka serii [Orient Express] wydawnictwa Czarne to wyjątkowa opowieść o Stanach Zjednoczonych – zachwyca, inspiruje, zmusza do myślenia. Opowieść o Ameryce jakiej nie znacie, ale jednocześnie opowieść o Ameryce, która Was pochłonie.

„Lepperiada” to nie tylko książka o Andrzeju Lepperze, który do polityki trafia z ulicy i z tego samego miejsca wprowadza do niej setki nowicjuszy, bo dość szybko się uczy, nie wstydzi korzystać z pomocy i doskonale wie, czym jest populizm. Kącki subtelnie, aczkolwiek wymownie, pisze też o czołowych polskich politykach, którzy – mimo, że oficjalnie, na wszelki wypadek, odcinali się od Leppera kilkakrotnie i za jego życia, i potem – musieli się z nim liczyć i naprawdę nieźle odnajdywali się w grze na jego zasadach.

W pewnym sensie, Büscher odkrywa dla nas Amerykę na nowo – z perspektywy wędrowca, który nie planuje tego, co zobaczy, nie wie gdzie się zatrzyma ani gdzie dotrze następnego dnia. Wędrowca, dla którego droga na południe stanowi cel sam w sobie. Piechura, który za jedynych przewodników obiera kronikarzy z czasów osadnictwa – Ezrę Meekera i pierwowzór mayowskiego Old Shatterhanda, księcia Maximiliana zu Wied-Neuwied. Wszystko to sprawia, że jego opowieść urzeka. Do tego stopnia, że mamy ochotę bezwarunkowo podążyć za nim.

Mroźny oniryzm Sorokina pokazuje świat obcy, dziwny, bez celu. Wszystko tu wyłania się w nieprzewidywalnym, groteskowym obrazowaniu z chaosu symbolizowanego przez śnieżycę.

„Ostatni wyścig” to powieść wzruszająca, przejmująca, niewiarygodna, a zarazem niezwykle prosta i dbająca o szczegóły. Stanowi doskonałe źródło wiedzy o życiu codziennym i sposobie myślenia oraz postrzegania otaczającego świata przez mieszkańców środkowej Afryki.

„Zamieć” czyta się wybornie z wielu powodów, a jednym z nich jest jej dzika, niczym syberyjska przyroda, nieokreśloność. Mniejsza o rozwiązania fabularne, te są tu tylko pretekstem do stawiania coraz to nowych pytań o Rosję i Rosjan. Nie ma na te pytania jednoznacznej odpowiedzi, za to Sorokin, na podobieństwo alchemika szukającego kamienia filozoficznego, zabiera nas w przedziwną, baśniową podróż po bezdrożach duszy rosyjskiej. Polecam. Nie tylko rusofilom.