Kamienista ziemia

(...) Gdybym – obok walorów poznawczych – miała wymienić największy skarb zawarty na stronach Kamienistej ziemi, bez wątpienia byłoby nim zakończenie, należące do tych najbardziej interesujących, bo moralnie dwuznacznych i bezpardonowo ukazujących ludzkie słabości, takie jak nadmierna ambicja czy bezradność wobec odwiecznych problemów.

Intryga nie układa się wedle ideologicznych schematów, a jej tłem jest przekonująco nakreślony obraz politycznych i społecznych konfliktów dzielących współczesną Namibię.

To trzymająca w napięciu powieść obyczajowa z bogatym tłem polityczno-geograficznym, w której emocje są równie ważne jak końcowy wynik śledztwa.

„Godzina szakala” Bernarda Jaumanna była jednym z najlepszych kryminałów minionego roku. „Kamienista ziemia” jest kontynuacją równie znakomitą.

W opowieści Jaumanna dominuje wyczuwalne napięcie i naprawdę niesamowita atmosfera (...).

(...) Powieść Jaumanna okazuje się wielowątkową opowieścią: o wielorasowym społeczeństwie, o przeciwstawnych światach, które spotykają się tylko na chwilę, o politycznych intrygach, o niemożności naprawienia popełnionych krzywd.

Bernhard Jaumann nie idzie na łatwiznę. Nie serwuje czytelnikom kryminalnej historyjki z egzotyczną Afryką w tle, którą znamy z wymuskanych folderów biur podróży. Kamienista ziemia jest przede wszystkim wnikliwym obrazem współczesnej Namibii.

Apartheid zniesiono w latach 90., ale trzeba wieków – co potwierdzają bohaterowie „Kamienistej ziemi” – żeby nowy ład zaczął faktycznie obowiązywać.

Po świetnej „Godzinie szakala”, czytelnik otrzymuje równie znakomicie napisaną „Kamienistą ziemię”.

Jaumann umiejętnie buduje atmosferę niepokoju, uważnie przypatruje się ludziom i nie kibicuje żadnej ze stron sporu. No i ma świetne pióro.