„Dziewięć żywotów” to dzieło kunsztowne i wysmakowane, które pozwala spojrzeć na Indie jako na jedyny w swoim rodzaju religijno-kulturowy mikrokosmos. Jak wiadomo, obecnie jest to jedno z najszybciej rozwijających się państw na świecie, a postęp cywilizacyjny najczęściej związany jest z laicyzacją społeczeństwa. Mimo zachodzących zmian, subkontynent indyjski nadal jest niezwykle barwną krainą tysiąca bóstw i miliona świątyń, w której do świętości można zmierzać różnymi drogami.

Mariusz Szczygieł weźmie udział w tegorocznej edycji Hay Festival w Segowii i 30 września, w rozmowie z dziennikarzem i filozofem Fernando Valenzuelą, zaprezentuje hiszpański przekład Gottlandu (Acantilado, 2011).

Kiedy ostatnio przeczytaliście książkę, po zamknięciu której potrzebowaliście czasu, by poradzić sobie z natłokiem myśli? Teraz macie okazję.

Europa nie może zniknąć. Tak kondensuję wrażenia z lektury pism austriackiego wędrowca, który nie przesadza z optymizmem, ale w wyrafinowany sposób mierzy się z tym, co nieuniknione. Nie jest to zatem brutalna proza jakiegoś kanibala ery atomowej. Nie jest to też, pozbawiona homoerotycznych inklinacji, wyprawa po śmierć do „śląskiej Wenecji“. Nie jest to lektura, ani łatwa, ani do końca przyjemna w odbiorze, co nie zmienia faktu, że po gąszczu warto się przejść. Tyle w nim przecież pięknych drzew.

„Byliśmy przyszłością” Jael Neeman powinno się czytać przede wszystkim jako przykład relacji „dzieci drugiego pokolenia” – potomków tych, którzy przeżyli Holocaust.

Aborygeni to wciąż rana, rysa na pięknym i politycznie poprawnym obrazie Australii. To skaza, której nie można się ani pozbyć, ani zatuszować. Co więc z nimi zrobić? Nie zauważać? Zaakceptować? O tym właśnie opowiada niezwykły reportaż Mateusza Marczewskiego „Niewidzialni”.

Opowieść Dalrymple’a urzeka samym swoim rozmachem: udało mu się z równą starannością opisać tradycje skrajnie odmienne, od rytualistycznych praktyk dźinistów po kontestujących zewnętrzną obrzędowość sufich czy poszukujących świętości w muzyce indyjskich minstreli, baulów.

Czyta się to wszystko jak opis idealistycznego marzenia zamieniającego się w rzeczywistość, ale też jako wyjątkowy romans, dla którego motorem jest nie pożądanie, tylko sztuka.

Opowieść Dalrymple’a urzeka samym swoim rozmachem: udało mu się z równą starannością opisać tradycje skrajnie odmienne, od rytualistycznych praktyk dźinistów po kontestujących zewnętrzną obrzędowość sufich czy poszukujących świętości w muzyce indyjskich minstreli, baulów. W swój reportaż włączył ponadto tradycje tamtejszych pograniczy: od sufizmu w pakistańskim Sahwamie po wyznania tybetańskiego mnicha z Dharamsali.

„Poniedziałkowe dzieci” to niewątpliwie jedna z najważniejszych książek, jakie czytałem przez ostatnie lata. Surowa, ale przesycona ciepłem. Prosta, a jakoś poetycka. Kronikarska, ale umykająca niewolniczemu przywiązaniu do faktów.

To książka o marzeniu, które próbowano wcielić w życie. Wedle tego marzenia świat miał być lepszy, ludzie zaś dostąpić szczęścia, budując nową formę własności, rodziny, szkoły, nowe zasady wzajemnych relacji, stosunku do pracy i własnych potrzeb czy wychowania.

Fabuła „Czwartego napastnika” może zaskoczyć. Dahl zdecydował się bowiem tym razem na wplecenie w klasycznie kryminalną intrygę (trup ściele się zaskakująco gęsto) także mocno rozbudowanego wątku melodramatycznego, który znakomicie zresztą dopełnia stronę sensacyjną powieści. Po raz kolejny też, w porównaniu z wcześniejszymi odsłonami cyklu, autor nadał swojej książce nieco odmienną formę.

„Policjanci i złodzieje” to książka w sposób fascynujący ukazująca norweską rzeczywistość i odwieczną walkę między prawem a bezprawiem. Trzymająca w napięciu narracja, w której opowieść kryminalna przeplata się z przemyśleniami i analizami problemu przestępczości w szerokim ujęciu, połączona z opowieścią o samotnych bohaterach z obu stron muru, to ogromne walory książki. Dodatkowo jej wartość podnoszą wątki autorefleksyjne autora, który nie bał się konfrontacji z obcym dla siebie światem. A dziś, jak widać na zdjęciach w internecie, nie nosi już okularów.

Niemieckie Stowarzyszenie Wydawców i Księgarzy postanowiło uhonorować chińskiego pisarza Liao Yiwu prestiżową Pokojową Nagrodą w uznaniu dla jego „nieustraszonej walki z represjami politycznymi”, której wyrazem jest książka Prowadzący umarłych. Opowieści prawdziwe. Chiny z perspektywy nizin społecznych.

Liao Yiwu ponad roku temu uciekł z Chin do Niemiec, by móc bez przeszkód i groźby uwięzienia pisać i publikować swoje książki. Do tej pory ukazały się w Niemczech cztery tytuły tego autora: Prowadzący umarłych, Bóg jest czerwony (polska premiera: kwiecień 2014), For a Song and A Hundred Songs i Pociski i opium (tytuł roboczy; obie także ukażą się nakładem Czarnego).

Ceremonia wręczenia nagrody odbędzie się podczas Targów Książki we Frankfurcie w niedzielę 14 października.
Autorowi gratulujemy!

Smoleński w „Iraku. Piekle w raju”, tym reportażu literackim najwyższej próby, podjął się ukazania Iraku oczyma jego mieszkańców, mając nadzieję, że ich relacje pozwolą nam choć trochę ów kraj zrozumieć. Niezmiernie cenna to książka, stanowi bowiem jeden z niewielu głosów „stamtąd”, nie sprowadzonych do „faktów medialnych”, wykastrowanych do tabloidowego zestawu sloganów pod publiczkę lub, coraz bardziej powszedniejących, statystyk zredukowanych do zbitki „miejsce-liczba trupów”

Eseje Kaczorowskiego to w dużej mierze opowieść — rzeka przeplatana szperaniem w dokumentach, albumach rodzinnych i pracach historycznych. Sama „Ballada…” również przywodzi na myśl taki albumu. To jednak także piękna pochwała regionalizmu wielkopolskiego oraz poszukiwanie niestandardowej odpowiedzi na pytanie, co to znaczy być Polakiem. To próba ocalenia od zapomnienia tych, których czasami nikt już nie pamięta.

„Pojechałem do Kadykczanu. Chciałem znaleźć łagier, w którym przebywał Warłam Szałamow. Pytam wszystkich, szperam, a tu nikt nic nie wie. Przecież, na litość boską, to był gigantyczny obóz, a dziś nikt nie potrafi nawet wskazać miejsca, gdzie się znajdował. Zacząłem szukać sam i w końcu znalazłem. Spalili go, więc nie ma tam baraków, zostało pogorzelisko – jakieś resztki słupów, trochę drutów. Obok miejscowi mają działeczki: uprawiają marchew, brukiew, kwiatki sadzą, grillują. Straszne, prawda?” — mówi Jacek Hugo-Bader w rozmowie ze Zbigniewiem Rokitą (Nowa Europa Wschodnia).

Z przyjemnością informujemy, że opowiadania nagrodzone w naszym konkursie „Pociąg do przygody” zostały opublikowane. Można je przeczytać w magazynie "Zupełnie Inny Świat", którego wrześniowy numer trafi w tym tygodniu do sprzedaży.
Pismo można nabyć w salonach Empik, Traffic lub zamówić mailowo: redakcja@zupelnieinnyswiat.pl.

Dobrze napisana, inteligentna książka, która skazuje mnie na dalsze trwanie w sprzecznościach. I na przemian tych bohaterów lubię, szanuję, mam ochotę udusić, gardzę nimi, wzruszają mnie, chcę się o nich bić i iść z transparentem pod Sejm. Pocieszające jedynie jest to, że pewnie Cyganie są tak samo bezradni wobec mnie, jak ja wobec nich.

Wydawnictwo Czarne, dwumiesięcznik „Nowa Europa Wschodnia” i kwartalnik „New Eastern Europe” zapraszają do wzięcia udziału w konkursie reporterskim „O Wschodzie na Zachodzie”.Reportaż powinien opisywać tereny poradzieckie w dowolnym ujęciu: życie codzienne, polityka, sport itp. Docenimy zwłaszcza opowieści o mało znanych problemach oraz nowatorskie spojrzenie na te już znane. Prosimy o nadsyłanie prac nieprzekraczających 12 000 znaków ze spacjami do 30 września 2012 na adres zbigniew.rokita@new.org.pl. Mile widziane zdjęcia (nieprzekraczające 3 MB) ilustrujące opisywane wydarzenia. Przyjmujemy tylko niepublikowane wcześniej teksty!

Nagrodą za pierwsze miejsce będzie roczna prenumerata „Nowej Europy Wschodniej” lub „New Eastern Europe” i zestaw książek Wydawnictwa Czarne (Dzienniki kołymskie i Biała gorączka Jacka Hugo-Badera, Toast za przodków Wojciecha Góreckiego, Po Syberii i Utracone serce Azji Colina Thubrona w przekładzie Doroty Kozińskiej oraz Wojna nie ma w sobie nic z kobiety i Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości Swietłany Aleksijewicz w przekładzie Jerzego Czecha). Nagrodą za miejsca od drugiego do piątego będą zestawy trzech książek, wybranych przez laureatów spośród powyższych tytułów, oraz roczna prenumerata „Nowej Europy Wschodniej”. Autorzy prac wyróżnionych w konkursie otrzymają drobne upominki (koszulki, kubki, torby). „Nowa Europa Wschodnia” może zaprosić wybranych autorów do publikacji reportaży na swoich łamach i do dalszej współpracy.

Książka Dasgupty to rzecz o pasji i pragnieniu spełnienia marzeń za wszelką cenę. Tą ceną, jak podpowiada tytuł, jest samotność: oprócz doglądającej go sąsiadki Ulrich nie ma nikogo. Pozostały mu tylko wspomnienia i ’sny na jawie’, wymarzone, alternatywne historie jego życia, które wypełniają drugą połowę powieści. To one są prawdziwym dziełem Ulricha, wirtuoza pamięci. Lektura obowiązkowa.

„Hipnotyzer” to pierwszy od 25 lat szwedzki film Hallströma i jego pierwszy thriller. Jeszcze zanim padł pierwszy klaps, film został sprzedany do ponad 30 krajów poza Skandynawią. „Hipnotyzer” powstał na podstawie książki Larsa Keplera o tym samym tytule.

W zamieszaniu związanym z uruchamianiem nowej strony (za wszystkie nadal wyskakujące błędy i nowe niespodzianki serdecznie przepraszamy, pracujemy intensywnie nad ich wyeliminowaniem) zapomnieliśmy poinformować Państwa, że naszą nową stronę zaprojektowało od strony graficznej studio Fajne Chłopaki, które w rankingu chicagowskiego magazynu „HOW” znalazło się wśród 10 najciekawszych designerskich marek na świecie, zaś od strony informatycznej pracowało nad nią studio nibynic.