Bogumił Luft, autor zbioru reportaży Rumun goni za happy endem, wieloletni ambasador RP w Rumunii i Mołdawii opowiada o historii oraz współczesności tych krajów oraz o tym, czy i jaki widzi dla nich „happy end”.

Za reportaż dokumentujący konflikt izraelsko-palestyński. Za oddanie głosu ludziom, na których życiu wojna odcisnęła znaczące piętno. Za stawianie trudnych pytań i demaskowanie powszechnych mitów. Za obiektywne opisanie codzienności mieszkańców Bliskiego Wschodu. Za metaforyczne przedstawienie argumentów dwóch przeciwnych stron konfliktu.

Opis ludzkiej psychiki w trybach wielkich ideologii stworzony przez Aleksijewicz to prawdziwe dzieło sztuki, boleśnie poruszające i przypominające, że koła historii miażdżą wszystkich, którzy stają na jej drodze.

Wciągający, dobrze napisany reportaż o ludziach, którzy zdecydowali się opuścić rodzinny kraj w poszukiwaniu lepszego jutra.

[…] otrzymujemy prawdziwe mistrzostwo świata w dziedzinie prozy biograficznej i autobiograficznej, historycznej, politycznej i jakiej tam chcemy: słodkie i gorzkie, kolorowe, choć pełne czerni, poważne, ironiczne, pełne humoru, bolesnych wspomnień, tragedii wielkich i podwórkowych. Tak reportaż zmienia się w prawdziwą literaturę non-fiction, a literatura faktu – w literaturę przepiękną.

[…] Ponieważ ten reporter „The New York Times” i „Washington Post” wywodził się z rodziny chrześcijan z Libanu, szansa na zrobienie z tego świetnej książki zwiększyła się potrójnie, bo nie dość, że znalazł się o czasie we właściwym miejscu, to jeszcze łączył w sobie perspektywę człowieka Zachodu z wrażliwością ludzi Arabii. Dlatego „Nadciąga noc” to reportaż wybitny.

Z pewnością warto zapoznać się z nową powieścią Serhija Żadana, który z sympatią i polotem opisuje perypetie outsiderów z Charkowa.

Książka ta przyszła do mnie po mojej poprzedniej “Ocaleni z XX wieku”. Po ukazaniu się jej na rynku dostałem dużo wiadomości od ludzi, którzy zostali wychowani przez ocalałych. Pisali do mnie dobre i złe rzeczy o swoich domach. Miałem tyle ciekawości w sobie, żeby posłuchać tych opowieści.

Analizy Juszczaka w jego niewielkiej książce pozwalają zrozumieć, dlaczego mit, będąc wspólnotą obrazów, ocala przed nicością.

„Wyjechałam na początku wieku na znak protestu przeciwko reżimowi Łukaszenki, ale nie wyobrażałam sobie, że on zostanie tak długo przy władzy. Przez 11 lat mieszkałam w różnych krajach Europy, raz na jakiś czas odwiedzałam Białoruś, ale dwa lata temu zdecydowałam się wrócić do Mińska. Sposób, w jaki pracuję — prowadząc długie rozmowy z ludźmi — sprawia, że muszę być na miejscu. Nie mogę mieszkać na Zachodzie i czytać w internecie o tym, co się dzieje.”

„Havel” Kaczorowskiego jest książką prawdziwą. Uważam, że czeski kontekst pozbawia ją politycznej wymowy i dlatego możemy sami lepiej przyjrzeć się naszym realiom, dlaczego marzenia o wolności i prawdzie zawsze ustępują marzeniom o wielkich rezydencjach i luksusowych samochodach.

Podczas paru opowieści o ludziach dotkniętych chorobą ma się gulę w gardle, lecą łzy; można to nazwać katharsis, jakkolwiek. Cezary Szczylik pokazuje list od Krzysztofa Kolbergera, pisany po powrocie z Jerozolimy, wstrząsające wyznanie przyjaźni. Do listu dołączona jest pamiątka, skalny odłamek z Góry Głowy. Kolberger porównuje go do wyciętego z ciała fragmentu narządu.

Skąd w ogóle wzięła się ta książka? Z archeologii pamięci; z próby przypomnienia ludzi, których nazwiska po powstaniu w getcie, w czerwcu czy lipcu 1943 roku spisali Celina Lubetkin, Antek Cukierman i Marek Edelman

Mamy doskonałą wiadomość dla wielbicieli komisarza Mortki i wszystkich tych, którzy cenią dobry kryminał. TVN przygotuje film fabularny na podstawie Farmy lalek Wojciecha Chmielarza! Gratulujemy autorowi i z niecierpliwością czekamy na pierwsze doniesienia z planu filmowego.

Z okazji premiery książki Pawła Smoleńskiego Szcze ne wmerła i nie umrze. Rozmowa z Jurijem Andruchowyczem od dzisiaj do niedzieli najważniejsze ukraińskie tytuły tego roku członkowie Klubu Czarnego mogą kupić z 30% rabatem. Uwaga: promocja pojawi się po dodaniu tytułu do koszyka!
Zwrotnik Ukraina, Mezopotamia, Leksykon miast intymnych, W gazetach tego nie napiszą.

Nie jesteś członkiem Klubu? Zapisz się już dziś!

Stasiuk wraca wielokrotnie do wspomnień Związku Radzieckiego z okresu dzieciństwa. Jest szorstki we wspomnieniach, skory do sentymentalnych rozczuleń (zapachy wanilii i oranżady lub unosząca się woń niskooktanowej benzyny), a jednocześnie trzeźwy w opisie.

Aleksander Kaczorowski wykonał kawał rzetelnej roboty. Pokazał nie kryształ, a człowieka – ze wszystkimi jego wadami, człowieka pełnego lęków, obaw, siły, słabości, ambicji. Lubię ten typ książki, lubię też takich bohaterów.

Podróż Izy Klementowskiej to „proxima paragem” – następny przystanek. Autorka uczy czytelnika, jak na świat pozornie nam znany spojrzeć jeszcze raz, jak dostrzegać go wrażliwiej, głębiej. Zaprasza do wspólnego oglądania zdjęć, znalezionych gdzieś w pudłach antykwariatu na Feira da Ladra, do odkrywania historii na nich zapisanych. Zaprasza do domów Portugalczyków, by z zadumą posłuchać tych małych wielkich opowieści.

W książce „Czasy second-hand” Swietłany Aleksijewicz mówią ostatni ludzie radzieccy i nowi Rosjanie. Taka księga głosów z epoki przemian powinna powstać i u nas — pisze Paulina Wilk w dzienniku „Rzeczpospolita”.

Podziw budzić musi mrówcza praca dziennikarza, który doprawdy dostarczył nam wszystkiego, czego ktokolwiek chciałby się o bohaterze książki dowiedzieć, a bał się zapytać.

Warto sięgnąć do tej książki, by niektóre słowa sobie przypomnieć, inne po prostu poznać. Warto się na chwilę zatrzymać, uświadomić sobie (co doskonale pokazują autorzy poszczególnych opowieści), że słowa żyją, odfruwają i powracają, że nie tylko brzmią, ale mają też smak.

To właśnie tło wydaje się kluczowe dla opisania historii Lacherta i Szanajcy. Ich środowisko, przyjaciele, kawiarniane rozmowy pozwalają zrozumieć samych bohaterów. Dzięki temu reportaż Chomątowskiej stają się książką nie tylko o parze wybitnych architektów, ale również o ich czasach, o nieco zapomnianej, ale na nowo aktualnie odkrywanej awangardzie. Grupy Blok, Praesens ze swoją wyjątkowością, śmiałością i nieodbiegającą od zachodnich odpowiedników (ale mimo wszystko zachowującą swoją własną osobliwość) ideą działania i tworzenia powinny stać się powszechnie znanym dobrem narodowym. „Architekci awangardy” przybliżają nas do tego celu.

Tym, co spaja te historie, jest zderzenie z inną, bardziej obcą, niż chcielibyśmy myśleć, kulturą. Nawet świetna znajomość języka i wyższe wykształcenie nie zapewniają bezproblemowej asymilacji. Świetna książka, dowodząca, że zwyczajne życie zwyczajnych ludzi jest naprawdę fascynujące

„Tytuł jest prowokacyjny, to jasne. Ma zwrócić uwagę na to, jak wyrażamy się o innych nacjach. Nie lubimy, kiedy inni mówią o nas lekceważąco, natomiast sami nie mamy oporów, żeby Brytyjczyków nazywać ’Angolami’. To dla mnie bardziej protekcjonalne niż obraźliwe określenie, ale mogę się mylić” — mówi Ewa Winnicka w rozmowie z Damianem Gajdą, Onet.pl