„Pejzaże metropolii śmierci” to wyprawa do ziemskiego Hadesu, widzianego oczami dziecka. Autorowi, jako jednemu z nielicznych, poszczęściło się zobaczyć koniec Auschwitz. Sam jednak przyznaje, że nigdy do końca nie udało mu się stamtąd wydostać. Jakaś jego cząstka pozostała uwięziona w samym sercu metropolii, tuż obok krematoryjnych pieców.

„Pająki pana Roberta” przeczytać warto choćby po to, by zobaczyć, jak bujnie rozwija się życie z dala od pokrytych asfaltem dróg. By oglądając świat regulowany wzrastaniem i obumieraniem, płodzeniem i niszczeniem, celem i przypadkiem, zobaczyć samego siebie po tej drugiej stronie – w lustrze natury.

Śmierć jest wpisana w naturę świata, więc wzorem starożytnych filozofów powinniśmy przyjąć ją za oczywistość. Nie ma w niej smutku, grozy ani straty. Ona po prostu jest.

Żeby wypowiedzieć kwestie istotne, nie potrzeba setek stron. „Poeta i mit”, najnowsza książka profesora Wiesława Juszczaka, ani na chwilę nie opuszcza kręgu kwestii istotnych, kończy się na stronie 96 i nie pozostawia czytelnika z poczuciem niedosytu.

Świętujemy  jubileusz razem z Międzynarodowymi Targami Książki w Krakowie!

Z tej okazji ufundowaliśmy dla naszych czytelników prezent w postaci 18 książek, 18 e-booków i 18 kodów rabatowych. Te urodzinowe atrakcje czekają na laureatów konkursu Międzynarodowych Targów Książki http://bit.ly/1rBLkDN, którzy odwiedzą nasze stoisko w nowej hali targowej.

To nie koniec urodzinowych niespodzianek. Śledźcie regularnie nasz profil FB i stronę internetową. Do zobaczenia w Krakowie!

Polecam mężczyznom – żeby nabrali do siebie dystansu, i kobietom – żeby lepiej zrozumiały męską fiksację.

Wiśniewska pisze z talentem i wrażliwością – niemal chciałoby się wsiąść do samolotu i sprawdzić na własnej skórze, jak żyje się w miejscu, w który od czasu do czasu udaje się urosnąć jedynie trawie, a najlepszym przyjacielem człowieka okazuje się strzelba.

„Pająki pana Roberta” tchną świeżością i są zupełnie nowym spojrzeniem na literaturę.

Z pewnością jest to przewodnik po świecie, w którym jazz był kolumną wolności. Bogata w dzieje rodu Rothschildów i zwyczaje europejskich potentatów opowieść wymyka się z klasycznie rozumianej biografii.

Kryminalna intryga z urokliwymi zakątkami Bretanii i światowym malarstwem w tle wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Bo „Śmierć w Pont-Aven” ma te wszystkie cechy, jakie powinien posiadać dobry kryminał: nagłe i nieprzewidziane zwroty akcji, odrobinę czarnego humoru oraz barwnych bohaterów.

Świat na Wierchowinie jest bardzo spójny, bardzo dookreślony i czytelnik bezwiednie, kiedy tylko da ponieść się lekturze, porusza się bezbłędnie po jego terenach, przejmuje niepisane zasady ludności i uczy się, obserwując.

Niewielu jest podróżników-pisarzy, którzy potrafią pisać, naprawdę podróżują i nie popadają w samo zachwyt po pierwszej „wyprawie” wynajętym jeepem, z lodówką coca-coli na tylnym siedzeniu, przez wioskę Masajów. Dlatego odnalezienie kogoś z głową na karku, świetnym piórem i szalonymi pomysłami, sprawia ogromną radość.

„Białe” to opowieści ze Spitsbergenu, które łączą w sobie reporterską rzetelność z literacką zawadiackością.

„Wieczne życie” przypomina nam, że warto korzystać z osiągnięć nauki i rozumu, oraz że „szkiełko i oko” nie zabijają nieomal mistycznej wspaniałości natury, jej skomplikowania i mądrości przechodzenia śmierci w życie. Wiara w życie pozagrobowe jest zbędna — wieczność osiągamy teraz i tu.

Książka niełatwa, mądra, ważna i prawdziwa, i jednak pozostawiająca nadzieję.

Książkę Stewarta można nazwać reportażem z podróży, księgą drogi, opisem nasyconym niezwykłą erudycją, znajomością kultury, materialnej i duchowej, każdej z mijanych po drodze wsi i – rzadziej – ośrodków miejskich. Wreszcie jest to także zapis zmagania się z własną słabością fizyczną, chorobą, czasem z własnym lękiem (…).

„Święta kraina” do końca pozostanie tajemnicą dla przybysza ze świata odmiennej kultury, zezwalając zaledwie na rolę obserwatora, a nie uczestnika misterium. Pielgrzymka pozwoli mu jednak wniknąć głęboko w sens buddyjskiej sentencji: „Człowiek musi się rozstać ze wszystkim, co kocha”.

Książka Ilony Wiśniewskiej daleka jest od romantycznej przygody, od epickiej opowieści z filmu o polarnej krainie. Jest tam prawda o codzienności (...)

Po świetnej „Godzinie szakala”, czytelnik otrzymuje równie znakomicie napisaną „Kamienistą ziemię”.