Pociski i opium

Historie życia i śmierci z czasów masakry na placu Tiananmen

Przed masakrą 4 czerwca byłem poetą zbuntowanym przeciw tradycji, skorym do włóczęgi, bójek, kaprysów i opowiadania bzdur. Zdobyłem ponad dwadzieścia oficjalnych nagród literackich i wydawało mi się, że prędzej czy później osiągnę coś  na międzynarodowej scenie literackiej. A później poszedłem do więzienia za nieprawomyślne wiersze. Owa skóra romantycznego poety została ze mnie zdarta żywcem. Potem mnie zwolnili. Jak gdyby w jedną noc świat stanął na głowie, a mnie z niego wyrzuciło.

Masakra 4 czerwca stała się cezurą: przedtem wszyscy ślepo kochali kraj, a potem wszyscy ślepo pokochali pieniądze. Ja, więzień zwolniony z obozu pracy, bez grosza przy duszy, budziłem teraz pogardę. Kiedy wróciłem w rodzinne strony, spotkania z żoną, rodzicami, rodzeństwem i znajomymi przebiegały nienaturalnie spokojnie, bez żadnych rozdzierających scen jak te opisywane w książkach. Jedynie moja trzyletnia córka, urodzona ponad pół roku po moim aresztowaniu, na widok mojej łysej głowy przestraszyła się i rozpłakała wniebogłosy, a potem schowała się za drzwiami i ukradkiem splunęła w moją stronę. […]

                Wkrótce później żona i ja na dobre zamieszkaliśmy osobno. Wyprowadziłem się do domu rodziców, na drugi koniec miasta. Jak w dzieciństwie, znów znalazłem się na ich utrzymaniu. Często bywało, że miałem w kieszeni tylko trochę drobnych i nie śmiałem nawet wychodzić z domu. Dzięki dziesięciu tysiącom pożyczonym od mojego starszego brata Damao całkowicie spłaciłem alimenty na córkę. Urodziła się ponad pół roku po moim aresztowaniu i dzisiaj ma już dwadzieścia jeden lat, ale spędziliśmy razem w sumie nie więcej niż dwa miesiące.

Stoczyłem się do poziomu wędrownego grajka, zarabiającego na życie grą na flecie. W chwilach wytchnienia po kryjomu spisywałem osobiste świadectwo z więzienia. Przeszłość sprzed 4 czerwca stopniowo ode mnie odpłynęła. Czas bezszelestnie przepływał mi przez palce, a ja uważałem się za największego nieszczęśnika na świecie.