„Rozmowy pod drzewem zapomnienia” to historia niezwykłego przywiązania do Afryki. W życiu są różne miłości, ale w tym przypadku miłość do ziemi okazuje się głębsza niż podpowiada nam wyobraźnia.

Melancholijny spokój i plastyczny, bardzo sugestywny język sprawiają, że „Pejzaże metropolii śmierci” są jednym z najbardziej wymownych świadectw Zagłady.

Fuller udała się rzecz, na której wielu wybitnych autorów połamało sobie pióra – na skomplikowanej autobiografii zbudowała powieść bez odrobiny egzaltacji, obfitującą w niewiarygodne wręcz przygody i zwroty akcji, wspaniałą pół-baśniową legendę, podaną w formie wytrawnej gawędy. Istny „western-memoriał”, pomimo, że miejsce do którego z nas mówi, znajduje się na południu, a nie zachodzie.

...książka Fuller, choć oparta na wspomnieniach, nie jest jeszcze jednym pamiętnikiem — czyta się ją jak najlepszą powieść, w której błyskawicznie zmieniają się plany: Kenia, Anglia i Szkocja...

„Białe” to wspaniały dziennik z krańca świata, który pomaga spojrzeć na nasze codzienne życie z dużym dystansem.

„Białe” to opowieść nie tyle o życiu na Spitsbergenie, co o przeżywaniu Spitsbergenu: w sobie i na zewnątrz, wśród makatkowego, patchworkowego lokalnego społeczeństwa. To historia doświadczania inności, dotykania odmienności: przyrody, fauny, ludzi.

(...) literacki „Piaskun” to majstersztyk stylu, psychologizmu postaci oraz konstrukcji scenerii pod powieściowe wydarzenia.

(…) Shadid pisze w sposób naturalny, z empatią dla każdego z bohaterów i dystansem wobec deklaracji prezydenta Busha juniora. Nie pozostawia złudzeń, że jego rodacy, zdobywając kraj nad Zatoką Perską, nie rozumieli Irakijczyków, ich narodowej dumy, ich wielowiekowej historii.

Jest coś krzepiącego w fakcie, że Polacy wykupili książkę, której bohaterką jest nie celebrytka, ale anonimowa starsza lekarka. To nie tylko kwestia błyszczących niebieskich oczu na okładce i intrygującego tytułu. Okazuje się, że chcemy słuchać starych ludzi: chcemy, żeby opowiedzieli nam o rzeczach najtrudniejszych. Może nie zdążyliśmy zapytać o nie własnych dziadków, może nie mieliśmy odwagi. Czasem łatwiej sięgnąć po książkę niż po telefon.

Czas na urodzinowy ukłon w stronę tych osób, które nie mogą przyjechać na nasze jubileuszowe spotkania do Warszawy.
Zabawę w selfie rozszerzamy na całą Polskę, zachęcając Was do pochwalenia się Waszymi kolekcjami naszych książek.
Selfie z ”czarną półką” nadsyłajcie do 7 października na adres: urodziny@czarne.com.pl. 8 października osiemnaście osób nagrodzimy książkami i gadżetami jubileuszowymi.

W kategorii ProwokaTOR:
Wojciech Tochman, Grzegorz Wełnicki, "Eli, Eli”
Za uderzający portret życia filipińskich nędzarzy, będący odważną refleksją nad warsztatem i odpowiedzialnością reportera. Za samoświadomą opowieść o roli dziennikarskich dekalogów i reporterskiej misji we współczesnym świecie.

W kategorii ObserwaTOR:
Paweł Smoleński, "Oczy zasypane piaskiem"
Za reportaż o konflikcie izraelsko-palestyńskim i metaforyczne przedstawienie argumentów dwóch przeciwnych stron. Za oddanie głosu ludziom, na których życiu wojna odcisnęła znaczące piętno.

Filip Springer, "Wanna z kolumnadą"
Za wciągającą próbę odpowiedzi na pytanie „Dlaczego Polska jest taka brzydka?”. Za dociekliwe badanie polskiego krajobrazu i mechanizmów kształtujących naszą przestrzeń publiczną.

Portugalczycy, krótko mówiąc, również mieli swój totalitaryzm – pozbyli się go w wyniku rewolucji goździków w 1974 r. niemal bezkrwawo, ale zapłacili za te cztery dekady ciężką społeczną traumą. Inaczej niż nielubiani przez nich Hiszpanie, zamknęli się w sobie. Ale nie przepadają, kiedy ich o to pytać – szczęśliwie Klementowska okazała się wystarczająco uparta.

Portugalczycy uważają się za ludzi szczęśliwych, tolerancyjnych, dumnych i otwartych na innych. Po lekturze Klementowskiej stają się zdecydowanie mniej jednoznaczni i bardziej kolorowi.

Klementowska oprowadza czytelnika po Portugali, sygnalizując najważniejsze kwestie, lecz nie uzurpując sobie prawa do ich wyczerpania. Dzięki temu otrzymujemy obraz wieloznaczny, niebanalny, zachęcający do dalszych poszukiwań i lektur.

„Hipnotyzer” – najbardziej znana powieść duetu ukrywającego się pod pseudonimem Lars Kepler – to przy „Piaskunie” bajka dla grzecznych przedszkolaków.

Konkurs dla tłumaczy beletrystyki niemieckojęzycznej.

„Białe” to ciepła (!) i pełna pasji rasowa reporterska opowieść o wyspie skutej lodem i pokrytej śniegiem. O wyspie, którą albo się pokocha, tak jak Wiśniewska, albo będzie się żywiło względem niej tylko chłodne uczucia.

„Poza wiarą” to także raritas ze względu na swoją wartość merytoryczną — mało kto wie, że Indonezja, której autor poświęcił pierwszą część książki, to obecnie kraj najliczniejszy pod względem wyznawców religii Mahometa (86% mieszkańców) i że Malezja słynie ze swej silnej tożsamości z muzułmanami (”każdy Malaj to muzułmanin, a każdy muzułmanin to Malaj”). Wreszcie to piękna i wzruszająca rzecz o ludziach, wcale nie anonimowych, których przeszłość, teraźniejszość i przyszłość została określona przez prozelickie siły islamu.

Książka nie jest dedykowana tylko panom czy wyłącznie paniom (choć tym drugim chyba bardziej się spodoba), rozbawi każdego, kto po nią sięgnie.

Ciekawość świat, ciekawość ludzi i pokora wobec zdarzeń, z którymi konfrontuje się dziennikarz to wyznaczniki pracy Klementowskiej. Jej głód wrażeń udziela się czytelnikowi.