„Baronową jazzu” Hannah Rothschild pokazała, jak można napisać biografię rzeczową i jednocześnie romantyczną. Skromną i pozbawioną zbędnej i rażącej bufonady, a przecież pełną głębokich przemyśleń.

„Nadciąga noc” jest doskonałym reportażem przedstawiającym nie tylko fakty historyczne, ale przede wszystkim przybliżającym kulturę i sposób myślenia Irakijczyków.

Pięćdziesiąt lat po Steinbecku holenderski historyk i dziennikarz wybiera się w podróż jego śladami po Stanach Zjednoczonych i, w przeciwieństwie do noblisty, imponuje warsztatem reportera. Czytając Geerta Maka warto inaczej spojrzeć na „spór” między literaturą faktu a literaturą piękną.

Publikacja Sylwii Szwed to zbiór wywiadów z położnymi. Bardzo ciekawy zbiór, trzeba to zaznaczyć, nastawiony na pokazywanie różnych doświadczeń, na upodmiotowienie rodzącej, na docenienie roli natury.

To, co moim zdaniem jest kluczowe w tej różnicy, to stosunek do własnych doświadczeń. Man in Black, nawet jeżeli robił (bo przecież robił) mnóstwo rzeczy, za które przeprasza, robił to z powodu, który nazwałabym mieszanką własnej słabości i wielkiego poczucia mocy. Tak, Cash bywa postacią tragiczną, mimo że nie dołączając ani do „Klubu 27”, ani żadnego innego, któremu mógłby patronować otyły Elvis Presley, nie stał się flagową postacią życia na krawędzi. Nic zresztą dziwnego, to on szedł po linie.

Tylko do 15 lipca każdy klient naszego sklepu otrzyma 25% zniżki na książki z serii „Dolce vita”.

Wspomnienia Fuller czyta się jak melodramat, którego bohaterka boleśnie traci wszystko, co darzy wielką miłością: tragicznie zmarłe rodzeństwo, rozsypującą się rodzinę, matkę popadającą w alkoholizm i szaleństwo, a wreszcie kontynent, o którym pisze, że „wziął ją w posiadanie”.

Hickman napisał lekką książkę o fallusie, jego wzlotach i upadkach. A także o modzie. Niewielu pewnie wie, że polska ciżemka podbiła onegdaj całą średniowieczną Europę. Kościół grzmiał, że dżuma była boską karą za męskie ubranie i obsceniczne obuwie. Panowie bowiem, dyndając wydłużonymi noskami, kierowali niewieścią uwagę tam, gdzie kierować się nie powinna.

(...) Thubron jest niedoścignionym mistrzem w swoim gatunku. Potrafi perfekcyjnym doborem słów przenieść ku niezwykłym miejscom, a jednocześnie we wspaniałą podróżniczą relację wpleść wątki osobiste.

Trochę reportaż, trochę przewodnik po Peru, trochę książka przygodowa, wreszcie trochę podręcznik historii podbojów Ameryki Południowej – na ponad pięciuset stronach „Białej skały” każdy znajdzie coś dla siebie.

„Biała Skała” jest fascynującym reporterskim zapisem tych peregrynacji i jednocześnie kompendium wiedzy o podboju i odkrywaniu dawnego imperim Inków.

„Czerwony rynek” to pozycja mocna, momentami wręcz drastyczna i głęboko zapadająca w pamięć.

Portret Iraku zaproponowany przez Shadida ma w sobie wiele smutku, nostalgii, mroku (...). Autor z empatią opisuje ludzi, którzy naznaczeni dyktaturą i wojnami gubią się wśród takich pojęć, jak wolność, odpowiedzialność, pamięć, zapomnienie, szacunek dla drugiego człowieka, inwestowanie w przyszłość, budowanie fundamentów dla lepszego jutra.

„Odczytanie Listy” samo w sobie jest metafizycznym aktem, a słowa, z których zbudowany jest cmentarz, są jak zaklęcia. Opowieści urastają do rangi mitów, bajek, modlitw starych jak ludzkość.

„Czesałam ciepłe króliki” — papierek lakmusowy poziomu naszego optymizmu, siły naszej psychiki. — Nie mogę. — Nie potrafię. — Nie wytrzymam. Jak często zdarza się nam to powtarzać? Alicja Gawlikowska-Świerczyńska ciepło i z dystansem konfrontuje czytelnika z tym, co trudne, zaraz potem serwując ozdrowieńczy detoks. Zamykamy książkę, wstajemy z fotela i... może nie od razu zmieniamy całe swoje życie, na dobry początek — nastawienie.

(...) Powieść Jaumanna okazuje się wielowątkową opowieścią: o wielorasowym społeczeństwie, o przeciwstawnych światach, które spotykają się tylko na chwilę, o politycznych intrygach, o niemożności naprawienia popełnionych krzywd.

http://vimeo.com/99331363

Gdyby nie takie książki jak ta, napisana przez Mateusza Janiszewskiego, nasza wiedza o współczesnym świecie byłaby niepełna.

Książka ta jest historią opowiedzianą z perspektywy 50 lat od niej młodszej Hanny Rothschild, która o swojej ciotecznej babce słyszała, że jest wariatką, że źle się prowadzi, ale też, że jest „mecenaską jazzu, kimś w rodzaju Peggy Guggenheim albo Medyceuszy”. Zainspirowana tą postacią młoda brytyjska dziennikarka postanowiła odkryć jej fascynujący świat. I powstała z tego równie fascynująca książka.

„Śladami Steinbecka” to po części reportaż, a po części esej o wszystkim, co amerykańskie – od taśmy samoprzylepnej przez nierówności klasowe po wojnę w Iraku.

Miasta, ulice, autostrady, targowiska i pustka puszty to zdecydowanie nie dekoracje; pörkölty, zupy rybne, kuriozalne pamiątki i pocztowe znaczki to nie rekwizyty. W prozie Vargi mają one siłę porządnego doświadczenia, powtarzanego, destylowanego, napięcia zmysłów i uwagi.

Ta książka nie bawi ani nie uczy. Jej celem jest ukazanie, do jakich wątpliwych moralnie biznesów dochodzi w wielu regionach świata.