„Obca” to historia o dorastaniu w rodzinie głuchych włoskich imigrantów – buntowników i dekadentów, z nieustannym poczuciem niedopasowania i syndromem oszustki. Autorka nie ukrywa, że pisanie autobiografii polega na wymyślaniu tego, co się przeżyło, skrupulatnym dobieraniu słów, by ostatecznie uświadomić sobie, że język nie pomoże zasypać doświadczonych pęknięć.
Ilona Klimek-Gabryś, miesiecznik.znak.com.pl
- Autorka podjęła się zadania niewykonalnego, arcyważnego społecznie. Praktycznie brak jest już naocznych świadków i dokumentów, a te, jeśli istnieją, są rozproszone po wielu archiwach.Artur Franczak, sadeckisztetl.com
- Pasierski ciągnie nas w tej powieści w Beskid Sądecki, nad Poprad, na hale, wysoko, tam, gdzie zimą nie da się dojechać. Tylko Nina Warwiłow, ze swoją niezawodną intuicją, będzie potrafiła odkryć kulisy pewnego makabrycznego morderstwa.Maria Fredro-Smoleńska, vogue.pl
Doskonałe wieści!
Karolina Kuszyk oraz tłumacz Bernhard Hartmann otrzymali nagrodę Georg Dehio Book Prize 2024 za książkę Poniemieckie.
Najserdeczniejsze gratulacje!- Z połączenia wnikliwości, empatii i wielkiej wiedzy (lista źródeł, z których korzystała reporterka jest godna podziwu, zwłaszcza w czasach, gdy dziennikarze często rezygnują z przygotowywania szczegółowych przypisów i bibliografii) powstała wyjątkowa książka. Niezwykle trudna, ale konieczna. I dobrze, że napisała ją właśnie Błażejowska.Jadwiga Biernacka, „Nowe Książki”, M./ Nr 3 z dn. 03.24
- Od lat nie miałem tak dużego oporu przed lekturą, jak w przypadku „Bezdusznych” Kaliny Błażejowskiej. To straszna książka. Tym straszniejsza, że żyjemy w świecie, w którym wołanie „nigdy więcej wojny”, z całym jego dobrze zrozumiałym kontekstem czasów pogardy, znów wydaje się rozpaczliwym wołaniem na próżno. Ale ten reportaż oddaje sprawiedliwość cieniom najsłabszych i zapomnianych. To rzecz bolesna.Krzysztof Wołodźko, panstwo.net
- Pochłonęłam „Bezdusznych. Zapomnianą zagładę chorych” w jeden dzień. Brak mi słów podziwu dla wartości pracy, jaką wykonała Kalina Błażejowska – zbierając materiały do tej książki, docierając do ostatnich żyjących świadków eksterminacji psychicznie chorych przed i w czasie drugiej wojny światowej oraz układając dla nas tę opowieść.Agnieszka Kostuch, nowynapis.eu
- […] historia Leviego to jeden ze sztandarowych przykładów tego, co niejednokrotnie umyka nam, gdy konfrontujemy się z historią Holocaustu. Liczba ofiar, tych bezpośrednich, pomordowanych przez nazistów, szczególnie w obozach koncentracyjnych, to jedno. Stopień traumatyzacji ocalałych z Holocaustu, ich konieczność konfrontowania się na nowo z przeżyciami – to sprawa odrębna.Mateusz Łabuz, warhist.pl
- Autor świetnie operuje giętkością gatunkową eseju, łączy go z autobiografią, wciąga w tę pozornie zwyczajną opowieść.[…] I to osobiste, płynące z wnętrza wyznanie autora wydaje mi się czymś najbardziej wartościowym w świecie krótkiej pamięci, sztucznych, quasi-celebryckich biografii, kupowania prestiżu. Dlatego „Hankę” powinni przeczytać wszyscy. To jedna z tych lektur, które otwierają oczy.Sławomir Iwasiów, artpapier.com
- Jeżeli ktoś ma ochotę zejść do kopalni ojców, powdychać nieco już w Polsce zakurzony pył węglowy i poczuć smak krwi z rozciętego policzka, to Breece D’J Pancake będzie w punkt. Do lektury pasować będą przygaszone świece zapachowe o nutach mgły, świerku, tytoniu i prochu.Jakub Jakubik, artpapier.com
- Annie Ernaux twardo trzyma się w swojej prozie tego, co zna najlepiej – własnego życia. Nie ukrywa jej autobiograficznego charakteru. [...] Ernaux patrzy przenikliwie, pisze jakby szeptała, a jej pisanie bywa krzykiem albo szlochem.Leszek Bugajski, „Wprost”, T./ Nr 14 z dn. 01.04.24
- radiogdansk.pl
Czytelnik przygląda się jednostkom – babci Albinie, matce (czyli tytułowej Hance) i Maciejowi, który spełnił marzenie poprzedniczek o zdobyciu wykształcenia. Te osoby odzwierciedlają jednak losy podobnych rodzin. Czytelnik ma więc okazję przyjrzeć się przodkom i zadać sobie pytanie o awans społeczny własnej rodziny. W audycji „Wspólne Czytanie z Radiem Gdańsk” z Maciejem Jakubowiakiem, eseistą i wicenaczelnym magazynu „Dwutygodnik”, rozmawiała Marzena Bakowska.
- „Zdarzenia”, autobiograficzny esej francuskiej noblistki, od którego rozpoczynają się „Ciała” powinien być lekturą obowiązkową w liceach. Lekturą, która uczyłaby nas słusznego gniewu na to, że w Polsce kobiety wciąż nie mogą w pełni decydować o swoim życiu.Wojciech Szot / ZdaniemSzota.pl, empik.com
- [Ernaux] bowiem awansu się nie wstydzi. Jej wstyd dotyczy tego co jest efektem nierówności i tym samym ma charakter klasowy. Jako taki stanowi oskarżenie niesprawiedliwego społeczeństwa. A jeśli Ernaux jest dumna, to jej duma nie bierze się z zafiksowania na tożsamości, ale opiera się na doświadczeniu emancypacji.Przemysław Wielgosz, facebook.com
30% rabatu na historie rodzinne!
Tytuły objęte promocją:Z okazji premiery książki Claudii Durastanti Obca (tł. Tomasz Kwecień) w dniach od 2 do 8 kwietnia kupicie wybrane tytuły o historiach rodzinnych z 30% rabatem. Rabat dotyczy książek papierowych oraz e-booków.
Promocja obowiązuje na stronie internetowej i w warszawskiej Księgarni Czarnego w alei Jana Pawła II 45a/45 (pon. – pt. 11-19, sob. 10-15).
- Annie Ernaux jest pisarką z krwi i kości, i choć często przyciąga nas do lektury jej książek podejmowany przez nią temat - aborcja, utrata dziewictwa, pierwsze do-świadczenia seksualne, relacje z rodzicami, wstyd związany z pochodzeniem - to ostatecznie zostajemy dla stylu, który jest zwięzły, ekonomiczny, mocny.Agata Pyzik, „Gazeta Wyborcza Wysokie Obcasy”, Nr 12 z dn. 30.03.24
- Stawką każdej z książek Koziołka - tej również - jest więc nauka nie tyle czytania, co zdobywania bezcennej wiedzy o metodach poznawczych wywiedzionych z literatury, przyjmowania postawy krytycznej wobec różnych treści - nie tylko literackich postawy nieustającej w zadawaniu książkom i ludziom wokół pytań.Kamila Dzika-Jurek, „Nowe Książki”, M./ Nr 3 z dn. 03.24
- wyborcza.pl
„Ma taki temperament, że jeszcze czyta mój tekst, a już mnie woła z drugiego pokoju. Trudno to wytrzymać” – Urszula Honek (Białe noce) i Grzegorz Bogdał (Idzie tu wielki chłopak) opowiadają, jak wygląda życie, gdy jest się parą pisarzy.
- Są to opowiadania szorstkie, miejscami okrutne, czasami - gdy autor porzuca bohaterów i opisuje świat wokół nich - zjawiskowo piękne. No i - w sposób absolutnie niebywały i niepodrabialny - nasycone zmysłowością. Nie wiem, jak Breece D'J Pancake (1952-1979) to robił, ale jeśli opisuje skwar, to słońce przepala skórę, gdy nadciąga ulewa, potrafi przemoczyć do suchej nitki, a kiedy bohater gotuje gulasz z żółwia, czuć ten zapach. […] Mistrz.Mariusz Czubaj, facebook.com
- Każda podróż nad morze, twierdzi Scraton, ma w sobie coś z nostalgicznego powrotu do dzieciństwa, ewentualnie kojarzy się z wakacyjnym lenistwem. Jednak zdjęcia znad morza wyglądają zupełnie inaczej, jeśli na beztrosko łopoczących na plaży flagach dostrzeżemy swastyki […]. Scraton tak właśnie patrzy na Bałtyk, który był nie tylko niemym świadkiem okrutnych wydarzeń, ale często bywał wykorzystywany jako narzędzie w zbrodniczych planach.Maciej Robert, „Polityka”, T./ Nr 14 z dn. 27.03.24
- Ze Scratonem spaceruje się jak z kumplem. Można dłuższy czas iść w milczeniu kontemplując krajobraz. Od czasu do czasu wsłuchać się w historyczną opowieść. Poznać przemyślenia. Zastanowić się nad nimi. Podyskutować.Krzysztof Komorek, donos.home.blog
- „Walentynka” konfrontuje z tym, co niewygodne, trudne i bolesne. To powieść na wskroś amerykańska, autentyczna, jednocześnie surowa i piękna. O tragedii zakorzenionej w podziałach, nierównościach i dyskryminacjach. […] Udany debiut i kawałek świetnej literatury.Katarzyna Wójcik, wogrodzieliter.blogspot.com
- Dobrze oddają niepokój, strach, gotowość walki, budowanie wspólnoty. Zebrane w jednym miejscu są nie tyle powtórzeniem owych rozgrywających się dzień po dniu wydarzeń, co raczej odsłaniają zupełnie inne ich oblicze.Bernadetta Darska, bernadettadarska.blogspot.com
- Życzyłabym sobie i wszystkim innym czytelnikom, żeby wszystkie debiuty były dokładnie takie, jak „Walentynka”. Świetnie napisana, porywająca, pełna emocji i do bólu szczera. Nie można było oczekiwać niczego więcej.Paulina Klimek, kultura.poinformowani.pl
- Ernaux jak mało kto umie jednocześnie być wybitną narratorką, jak i uważną obserwatorką oraz analityczką. Zgadzam się z tym, co pojawiało się w niektórych recenzjach: że to bezkompromisowa proza. Wspaniała książka.Marcin Wilk, czytamwszedzie.pl
