Śmiejący się pies

Bo ja przez połowę życia, Ziutku, jadłem pompowane chemią wędliny, lśniące tłustą wodą jak spocone ludzkie twarze w sierpniowym upale. Jadłem kiełbasy o wymyślnych szlacheckich nazwach i kiełbasy o nazwach swojskich, bo także w kiełbasianym świecie doszło wreszcie do zbratania chłopstwa z panami. Pańszczyźniani niewolnicy wyściskali się z dworem, Jakub Szela ucałował pańską głowę, ledwo co odpiłowaną z tułowia, karbowy przeprosił wiejską dziewkę za swoje nieodpowiednie zachowanie i tak polem narodowe go porozumienia klas i stanów okazała się kiełbasa. Jadłem więc kiełbasy wiejskie i kiełbasy dworskie, kiełbasy szlacheckie i kiełbasy chłopskie, kiełbasy prasłowiańskie i kiełbasy staropolskie. Jadłem parówki z odpadków, krwawe kiszki i salcesony, zajadałem się tłustymi zupami z mięsem, pożerałem jajecznice z żółtym serem, ziemniaki, kluski włoskie i kluski śląskie, kotlety panierowane, ubijane, siekane, mielone oraz klopsy i pulpety w zawiesistych sosach. Dopiero koło czterdziestki, zobaczywszy, co się dzieje z moim ciałem i jak na jego puchnięcie reaguje Elwira, kobieta obsesyjnie przy wiązana do zdrowego żywienia, unikająca węglowodanów i produktów mącznych, zmieniłem nawyki żywieniowe. Nie zrezygnowałem z mięsa, ale odrzuciłem czerwone, zostając przy drobiu. Odkryłem uroki sałaty z pieczonym kurczakiem, buraków z kozim serem, curry z tofu, łososia. Bez większych trudności pożegnałem się z kluskami taplającymi się w ciężkich sosach, panierowanymi kotletami i w ogóle wszelką smażeniną. Nie stałem się restrykcyjny, lecz racjonalny, choć chudnięcie nie szło zbyt dobrze, bo przestaliśmy uprawiać seks, a jednak to jedna z najlepszych metod na spalanie kalorii. Trzeba więc uznać, że moje utycie nie wynikało z pazernego pożerania mięsa i słodyczy, ale z końca pieprzenia się z Elwirą, a powiem ci, mój ty jebako in spe, że Elwira potrafiła się pieprzyć jak oszalała i dużo czasu potrzebowałem, by zrozumieć, że pieprzy się wyłącznie dla siebie samej, czysto egoistycznie. Napawała się własną łóżkową doskonałością, pławiła w moim uwielbieniu dla jej maestrii, pożądała nie mnie, ale moich zachwytów, tak jak pożądała zachwytów dla swojego malarstwa. Nie wiem, czy mnie zdradzała, sądzę, że była mi wierna, co w pewnym sensie jest jeszcze bardziej przygnębiające. Złapałem się kiedyś na myśli, że wolałbym, by miała kogoś na boku i zaspokojona przez innego mężczyznę przestała mnie nieustannie krytykować. Wyobrażałem sobie, że grzmoci się na wszystkie strony z analfabetycznym dziennikarzem niepotrafiącym sklecić zdania złożonego, spółkuje z aktorem o umysłowości ameby, za to przekonanym o swojej wyjątkowej wrażliwości i wybitnym talencie, wypina się dziwkarsko ku nastroszone mu kogutowi grafomana, solidarnie pogardzanego zarówno przez krytykę, jak i czytelników, co, przyznajmy, rzadko się zdarza. Nie upokarzały mnie te wizje, przeciwnie, sprawiały mi przyjemność, i to wcale nie masochistyczną, ale wyższościową. Podniecał mnie potencjalny upadek Elwiry w stosunki seksualne z kretynami, bo prawdziwym upokorzeniem byłoby dla mnie, gdybym się dowiedział, że sypiała z kimś inteligentnym.

Was, mówię nie tylko o psach, ale o większości zwierząt, monogamia nie dotyczy, mnie jednak ta opresja wmuszona nam przez religię i kulturę – bo przecież człowiek nie jest z natury monogamiczny – całkiem odpowiadała, gdyż to monogamia, a nie promiskuityzm, daje poczucie wyjątkowości. Można sobie wtedy wmówić, że tę jedyną partnerkę seksualną się kocha i w zamian dostaje się jej miłość. Wyrzekając się, z mniejszym czy większym żalem, pokątnych romansów albo równoległego życia z kimś innym, dostajemy przywiązanie, a to jest prawdziwy wymiar miłości. Prze konanie, że jest się kochanym, to coś lepszego nawet niż suszona kaczka albo smaczki z królika, uwierz mi.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: jakub.nowacki@czarne.com.pl