Langosz w jurcie

Miała jednak sens wyprawa do Szentgotthárd, krążenie po mieście, objechanie kąpieliska o urodzie domu wczasowego na Podhalu, albowiem dzięki tej podróży trafiliśmy do Székely Tanya, czardy w Rönök przy drodze Körmend–Szentgotthárd. Owa szeklerska karczma była położona olśniewająco, choć tuż przy drodze numer 8 wiodącej ku austriackiej granicy, w dolinie meandrycznie pętlącej się rzeki Raby. Miała dający zbawienne wytchnienie ogród, siedziało się w ten upalny czerwcowy dzień w chłodzie drzew rzucających głęboki cień, a ja uświadomiłem sobie, że nie potrafię tych drzew nazwać, i zasiadając za stołem pod rozłożystą koroną, postanowiłem przejść jakiś zasadniczy kurs dendrologii, bo w całej swojej podróży nieraz stawałem bezradny przed drzewami. Moja wiedza nie wychodziła poza podstawową wiedzę każdego, kto umie zidentyfikować jedynie brzozę, orzech, klon, platan, dąb, świerk, kasztanowiec i wierzbę, a to przecież żałośnie mało, to jest ułamek wiedzy potrzebnej do życia.

Przed wejściem do czardy, obok parkingu znajdowało się otoczone ze wszystkich stron wysoką siatką minizoo, w którym kolebały się dostojnie ogromne gęsi, dreptały dorodne koguty szukające zwady i stroszyły się nabzdyczone indory wielkości kondorów. Zaskoczyło mnie, że te wszystkie spasione, olbrzymie ptaszyska nie rzucają się na siebie w nienawistnym amoku, że jakoś ze sobą koegzystują, choć widać było wyraźnie, że się nawzajem nie lubią. Być może tolerowały się tylko dlatego, że były braćmi i siostrami w niedoli i przynajmniej część z nich miała niebawem trafić na stoły Székely Tanya. W ogrodzie czardy stroszyła się też niczym owe wielkie indory grupa austriackich motocyklistów z Grazu, którzy na skórzanych kurtkach mieli wizerunek czerwonej mordy szczerzącego kły psa w typie rottweilera i napis „Red Dogs Austria”. Wszyscy byli napakowani, wciśnięci w skórzane spodnie opinające potężne uda, w skórzane kurtki w wersji letniej, bez rękawów, niektórzy mieli na ubraniach wypisane „1841”, co chyba jednak nie było datą założenia klubu motocyklowego, lecz odnosić się musiało do jakiegoś ważnego dla miasta Graz wydarzenia.

Kuchnia w Székely Tanya nie była jednak, jak sugerowałaby nazwa, szeklerska, w menu nie znalazłem kapusty po szeklersku, której przecież nie jadłem od lat, a jedynie węgierską klasykę, zamówiłem więc zupę fasolową z wędzonką. Przy sąsiedniej ławie obżerały się pornograficznie cztery pulchne kobiety mniej więcej w moim wieku. Najpierw pochłonęły kawały panierowanego mięsa oraz po smażonym camembercie z frytkami, a na deser wciągnęły wielkie naleśniki; było to bardziej seksualne, niż gdyby rozebrały się do naga, prezentując obfite piersi, szerokie biodra i wielkie pośladki. Patrzyłem na nie zarazem z podziwem i zgrozą i budził się we mnie taki sam lęk, jaki odczułem w dzieciństwie, oglądając Amarcord Felliniego, konkretnie scenę z Marią Antoniettą Beluzzi grającą gigantyczną sklepikarkę o monstrualnym biuście, którą nastoletni bohater najpierw z największym wysiłkiem podnosi, a potem ssie jej ogromne piersi.

Z Rönök pojechaliśmy boczną drogą w kierunku Őriszentpéter, już przy granicy słoweńskiej, a potem do Lenti, które okazało się pełne otłuszczonego tłumu spragnionego tamtejszego kąpieliska i w którym nie było szans na nocleg. Wszystkie domki campingowe wynajęto na kilka tygodni do przodu, trwał bowiem właśnie germański najazd wakacyjny, wszak z Wiednia to niecałe trzy godziny, z Wiener Neustadt z grubsza dwie, a z Grazu nie więcej jak półtorej, nie mówiąc o przygranicznych miasteczkach, a w Lenti przecież taniej.

Zatem z noclegu trzeba było zrezygnować, a miałem pomysł, by wypluskać się w tamtejszych basenach termalnych i zakosztować rozkoszy w czymś, co zwało się Parkiem Energetycznym Świętego Jerzego, albowiem moje zmęczone ciało domagało się gwałtownie interwencji wszystkich dostępnych świętych i swoistego zmartwychwstania. Jedynym wyjściem ­pozostawała ucieczka do przodu, a więc krótka, szybka eskapada do Piranu. Najpierw jednak bezskutecznie szukaliśmy noclegu w Mariborze i plątaliśmy się po tym niewielkim mieście, jakbyśmy zagubili się w metropolii, to wpadając w pułapki jednokierunkowych ulic, to wypadając znienacka na przedmieścia. Nie umieliśmy znaleźć hotelu, w którym kiedyś nocowaliśmy, po raz kolejny przejeżdżaliśmy mostem przez Drawę, trzeba więc było jechać dalej, do Lublany, ale tam też niczego nie udało się znaleźć, bo nieszczęśliwie akurat tego dnia odbywał się mecz piłkarski Słowenia–Anglia i wszystkie hotele były wypełnione angielskimi kibicami pochłaniającymi Tamizy piwa. No więc znów dalej i nagle szybka podróż przez malutki kraj zaczęła się absurdalnie wydłużać, aż na dodatek gdzieś na wysokości miasta Logatec stanęliśmy w monstrualnym korku spowodowanym jakimś wypadkiem. Niekończący się wąż samochodów stał unieruchomiony, dysząc z rur wydechowych, i można było najwyżej podejść do barierki przy poboczu i wysikać się między tirami. Wyglądało na to, że przyjdzie nam przenocować w samochodzie, ale po trzech godzinach wreszcie wolno ruszyliśmy i w ślimaczym tempie zaczęliśmy zbliżać się do niebieskich i czerwonych świateł wozów policyjnych, strażackich i karetek, co z dala wyglądało tak, jakby na słoweńskiej autostradzie wylądował wielki statek kosmiczny, a my wszyscy mieliśmy wjechać w jego przepastne wnętrze, by dać się porwać z Ziemi i nigdy tu nie wrócić. W końcu dojechaliśmy do tego miejsca, gdzie stały trzy spalone osobówki nierozpoznawalnych już marek, jedna w postaci bezkształtnej kupy żelastwa zapakowanej na lawetę, dwie wciąż na asfalcie, skąpane w pianie gaśniczej. Nie wyglądało na to, żeby ktoś przeżył, i był to widok przerażający i niedorzeczny zarazem, bo myślałem, że samochody palą się po wypadkach wyłącznie w filmach sensacyjnych.

Nocleg udało się nam wreszcie znaleźć w hotelu Sport w Postojnej, a zaraz po śniadaniu pojechaliśmy do Piranu na kalmary, z prawdziwą nostalgią mijając Koper i Izolę i wjeżdżając na chwilę do Portoroža, by po kalmarach w tawernie Ivo na nabrzeżu wrócić do Lenti. A następnego dnia z rana wyjechać, nie zahaczając nawet o kąpielisko.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.