DATA: 8 czerwca 2013

GODZINA I MIEJSCE: akcja będzie miała miejsce w dwóch punktach – po dwóch stronach Mostu Śląsko-Dąbrowskiego. Przy Stacji Muranów (ul. Andersa 13) oraz Centrum Kultury Prawosławnej im. św. Cyryla i Metodego (ul. św. Cyryla i Metodego 4).

Od 13:00 do 17:00 każdy będzie mógł przynieść książki, które będą zbierane do specjalnych pudeł. W obu tych miejscach organizatorzy przygotują stoliki, przy których Majewscy będą czytali fragmenty książek. Będzie można dosiąść się i posłuchać. Ten, kto przyniesie książkę, dostanie specjalny więzienny kwitek, przypieczętowany przez prawdziwych więziennych strażników.

Oba punkty łączy most, dzieli je 3,6 km. Gdybyśmy chcieli ustawić książki od jednego punktu do drugiego, aby je znów połączyły (i tym sposobem uwolniły Majewskich), potrzebowalibyśmy ok. 120 000 książek.
Czy uda się je zebrać tego dnia?

Akcja MAJEWSKICH POSADZILI jest częścią kampanii KSIĄŻKI W PUDLE, która od prawie pół roku prowadzona jest przez Fundację ZMIANA.

Elisabeth Åsbrink swoją trzecią książką, „W lesie wiedeńskim wciąż szumią drzewa”, dokłada kamień do zbiorowej pamięci o Zagładzie. Zaczyna zwyczajnie, wręcz kojąco w rytmie cichego głosu bajarki

To jednocześnie powieść, esej o podróżowaniu i dokument połączony ze wspomnieniami.

„Hartland” to czytelna sugestia dla podróżników: jeśli chcecie naprawdę poznać kraj, do którego się wybieracie, przemierzcie go pieszo. Tylko wtedy będziecie mogli poczuć klimat miejsca: jego kolor, zapach, smak i temperaturę.

Książka Anki Grupińskiej jest udaną próbą uzupełnienia luki w bibliografii powstania oraz przypomnienia heroizmu prostych obywateli pochodzenia żydowskiego w II Rzeczypospolitej.

Emmie Larkin udało się uchwycić najważniejsze wydarzenia, które doprowadziły do katastrofalnego położenia Birmy pod koniec pierwszej dekady XXI wieku. Tytułowe „spustoszenie” to nie tylko krajobraz po niszczycielskim huraganie, ale i po nie mniej zabójczej dla kraju wojskowej dyktaturze.

Mamy przed sobą zbiór reportaży podróżnika, który stara się zachować reporterską obiektywność. A może to reporter, którego ponosi podróżnicza żyłka? Łączy je jedno: uważne, głębokie i pełne podziwu spojrzenie na niedoceniane dotąd Południe.

Opowieść podana przez de Waala jest osnuta wokół bajońskich sum, znanych nazwisk i wspaniałych budynków i miejsc, i już to w znacznym stopniu przesądza o atrakcyjności książki.

Skłania do refleksji o kondycji współczesnego człowieka, stawia pytanie o istotę naszej natury i analizuje fenomen zła – zła odartego z rogów, ogona czy piekielnych oczu, a którego pierwszym poruszycielem jest człowiek.

„Strach” stanowi zatem nie tylko opowieść o dramacie ofiar, ale i portret ustroju, w którym deprywację sensoryczną wskutek działania permanentnego szoku, doprowadzono do perfekcji.

Reportażowy „Mężczyzna z laserem” to reportaż, który czyta się jak thriller. Książka była wielkim wydarzeniem w Szwecji, na jej podstawie powstał też cieszący się ogromną popularnością miniserial w reżyserii Mikaela Marcimaina.

Bajkowa wyspa, która była schronieniem dla buntowników, to dla dzisiejszych Pitcairneńczyków pułapka. W niewielkiej społeczności, gdzie wszyscy wzajemnie mają się na oku, pozostaje dostosować się do miejscowych rytuałów — nawet jeśli z europejskiego punktu widzenia są godne napiętnowania i przykładnego ukarania.

Tej książki nie czyta się przez jedną noc, choć trudno się od niej oderwać. Jest poruszająca nawet poprzez swoją oszczędność.

To książka, która zadowoli miłośników historii, ale także i tych, którzy poszukują w naszym świecie mistycyzmu i tajemnic.

Miło nam poinformować, że w IV edycji konkursy jury nagrodziło wydaną przez nas książkę Eda Vuillamy’ego „Ameksyka. Wojna wzdłuż granicy”. To już czwarta książka Wydawnictwa Czarne uhonorowana tą nagrodą.

Serdecznie gratulujemy Autorowi oraz Tłumaczowi!

„Zając o bursztynowych oczach. Historia wielkiej rodziny zamknięta w małym przedmiocie” – powieść krytyka i historyka sztuki oraz uznanego ceramika, Edmunda de Waala – zdaje się doskonale wpisywać w ramy gatunkowe wspomnianej prozy nostalgicznej.

Samoświadomość godna podziwu. Piękny i wyrafinowany tekst. Zatrważająca i potrzebna lektura.

To jest najlepsza proza, jaką napisał Żadan. Trzyma w napięciu, jest dobrze zaplanowana i brawurowo wykonana. Napisana językiem prostych ludzi zapomnianych przez historię, wychowanych w ZSRR, ale żyjących na Ukrainie. Oni wiedzą, co jest dobre, a co złe, i walczą o swoje.

Podobnie jak w poprzedniej powieści Sorokina „Dzień oprycznika”, akcja książki rozgrywa się w niezbyt odległej przyszłości, zapewne w drugiej połowie obecnego stulecia. Mimo to zarówno realia społeczne, jak i stylizowany na archaiczną ruszczyznę język bohaterów (brawa za znakomity przekład!) przywodzą na myśl dziewiętnastowieczną prowincjonalną Rosję.

Ja dla siebie odnalazłem też w tej książce — dość paradoksalnie — mnóstwo przestrzeni i spokoju. Bo, jakby wbrew temu, że podróże Nowickiego czasem sprawiają wrażenie lekko nerwowych, przypadkowych, może nawet chaotycznych, to zdają się pozwalać autorowi na zatrzymanie się choć na chwilę i wzięcie głębszego oddechu. Tych zatrzymań i oddechów szczerze mu zazdroszczę, a za podzielenie się nimi — dziękuję.

Czytając „Salki” chce się tak jak autor sięgnąć do kufrów, zakurzonych już pudełek ze starymi fotografiami, listami i dokumentami, albo po prostu wyruszyć w drogę, odkrywać żywoty i historie, od których zapełnia się umysł.

Bo „Futbol jest okrutny” to nie książka o piłce nożnej – to książka o życiu, na które patrzy się przez pryzmat piłki. Między innymi dlatego każdy, kto będzie pisał o futbolu po Okońskim, będzie musiał się do jego książki odwołać.

Jest w „Południu” kilka mocnych punktów. Naprawdę świetnych, wręcz rewelacyjnych tekstów, które przywodzą na myśl najlepsze pełnokrwiste reportaże.