Ten zbiór kilkunastu opowieści wprowadza nas więc w świat odchodzących w niepamięć ludowych wierzeń, wiejskich obrzędów i zwyczajów jak np. wyskubki czyli darcie pierza. Wkraczamy między ludzi, dla których ważne jest to „co inni powiedzą”, a adoracja obrazu Matki Przenajświętszej jest największym wydarzeniem. Jesteśmy też trochę w PRL-u i doświadczamy jego absurdów.

Książką stycznia został zbiór reportaży Barbary Demick W oblężeniu (tł. Hanna Pustuła-Lewicka).

Zgodnie z obietnicą, wśród uczestników plebiscytu, wylosowaliśmy jedną osobę, która otrzyma od nas specjalny notes Klubu Czarnego. Ze zwycięzcą skontaktujemy się mailowo.

Przypominamy o zasadach plebiscytu.
Aby wziąć udział w zabawie, musisz być członkiem Klubu Czarnego. Jeszcze nie jesteś? Dołącz do nas.
Na początku każdego miesiąca będziesz mógł zagłosować na Najlepszą Książkę miesiąca poprzedniego. W ten sposób po dwunastu miesiącach wybierzemy Książkę Roku!

Po zamknięciu każdego głosowania wylosujemy jedną osobę, która otrzyma specjalny klubowy gadżet.

Odległy konflikt staje się bliski, stajemy przed koniecznością wyrobienia sobie pewnego obrazu, poglądów. Książka Smoleńskiego nie przejdzie bez echa. To ważny głos w dyskusji na temat konfliktu izraelsko-palestyńskiego, a tych, którzy jeszcze w niej nie uczestniczą na pewno do tego w jakiś sposób zachęci.

O Zawsze jest dzisiaj z autorem porozmawia Grzegorz Miecugow.

2 marca (niedziela), godz. 23:30, TVN 24

„Jestem stamtąd, jestem stąd” jest autobiografią, utkaną z zatrzymanych w pamięci obrazów ludzi, sytuacji, fragmentów krajobrazów. To relacja nie tylko z podróży, odbytej wraz z synem, po terenach Autonomii Palestyńskiej. Wraz z autorem peregrynujemy także w głąb historii: tej małej, osobistej i rodzinnej oraz tej wielkiej, określanej przez wojny, rokowania, traktaty, zbrodnie, zdrady, wygnania.

Pisanie Bánk jest świadectwem wyjątkowej wrażliwości i przekonania o tym, iż tylko łącząc czas miniony z tym, co mamy i mieć będziemy, jesteśmy w stanie zrozumieć samych siebie i wybaczyć – sobie i światu jego bezwzględność, brak subtelności, brak możliwości zatrzymania na zawsze czasu, w którym nieświadomość dawała szczęście...

Ta książka kusi, by użyć wobec niej wielu przymiotników: ważna, ciekawa, pouczająca, fantastyczna, wyczerpująca, rzetelna, wciągająca, porażająca, niezwykła. Świetna.

W „Miedzy” przeżywa się zapach zgniłych liści, fakturę trawy, smak skubanych źdźbeł i dźwięk chmur, które płyną. Tymi środkami ze środka ziemi pisarz i bohaterowie kontemplują siebie. Lubią „przycupnąć i patrzeć, jak uważnie umiera świat”, a to od dawna rodziło u nas dobrą prozę.

Przyszłość dziennikarstwa tkwi w reportażach. Chociaż codziennie docierają do nas setki wiadomości z radia, prasy, internetu i telewizji, to są to tylko namiastki rzetelnych informacji, które wyjaśniają nam świat, mówiąc, co jest prawdą, a co kłamstwem. Taką umiejętność według mnie wciąż posiadają jeszcze rasowi reportażyści. Do nich z całą pewnością należy austriacki dziennikarz Florian Klenk, autor książki „Kiedyś był tu koniec świata”.

„Jasne dni” to tekst, jakich coraz mniej – powieść pełna niezwykłych historii, fascynujących postaci, napisana świetnym językiem (brawo dla tłumaczki).

„Czuły punkt” to ważny i mądry reportaż, szczególnie w kontekście intensywnie odradzających się ostatnimi czasy ruchów neonazistowskich.

Prawie wszystko, o czym pisze Göran Rosenberg, dzieje się po Auschwitz, w skandynawskiej arkadii. A i tak najlepszym rozwiązaniem wydaje się samobójstwo.

Wszystko w tej książce niesie ze sobą ciężar symboliczny, nawet parzenie herbaty staje się duchową podróżą pełną zdrowej melancholii.

Nie ulega wątpliwości, że ojciec Görana Rosenberga został zamordowany w Auschwitz. Tyle tylko, że wiele lat po wojnie.

Florian Klenk swoimi reportażami udowadnia, jak świetnie działa PR zachodnich państw, który pozwala skonstruować wizerunek doskonale wybielony, a jednocześnie daleki od realiów. Klenk wyciąga bowiem na światło dzienne sprawy, o których wygodniej jest milczeć.

To niezwykle silnie oddziałująca opowieść, mocno dotykająca wyciszonych luksusem sumień.

Wieś Muszyńskiego to miejsce zapomniane, gdzieś na końcu świata, gdzie strach przed nowoczesnością idzie pod rękę z tęsknotą za wartościami, które kiedyś stanowiły kręgosłup prowincji, a dziś są zasypane śmieciami i gruzem.

Nie ma w zebranych przez Ankę Grupińską opowieściach nachalnego patosu ani przebijającej się z każdego słowa Zagłady. Są przede wszystkim wspomnienia codziennego życia, układające się w części pewnej niemożliwej do odzyskania całości.

Podróż Rosenberga-ojca, niemożliwa do zrozumienia dla jego syna /.../ jest bowiem podróżą dla kogoś,kto podróżuje tylko po to, by podróżować, a nie — dążąc do jakiegoś celu. Cel już dawno został osiągnięty, Auschwitz nie można przeskoczyć. Droga z niego jest wyłącznie drogą w dół, podczas której życie po Zagładzie może być tylko krótkim przystankiem — doskonale napisaną analizą klęski sprokurowania tożsamości, która przez swoją tymczasowość nie istnieje.

[...] niezwykła książka. Nie jest to bowiem kolejny zapis przeżyć obozowych, lecz wiwisekcja drogi z Auschwitz. Göran Rosenberg, syn polskich Żydów z Łodzi, wychowany w Szwecji, snuje opowieść dla swojego ojca Dawida. Opowieść dotyczącą losów Dawida Rosenberga w jego drodze z Auschwitz.

Z tym większą satysfakcją wypada powitać polską edycję „Podróży do krainy zeków”, pozycję szokującą i pełną celnych obserwacji. Margolin /.../ nie przejawiał cienia złudzeń co do natury władzy Stalina. Na własnej skórze odczuł „dobrodziejstwa” Kraju Rad i nie szczędzi pod tym względem wyjątkowo koszmarnych szczegółów.

Michał Cichy w swojej książce „Zawsze jest dzisiaj” eksploruje czas „po”, odczytując kolejne warstwy miasta z fragmentów murów i kamieni, zrujnowanych domów i nowoczesnych enklaw, mających nadać Warszawie bardziej nowoczesne oblicze.