„Myślę, że po raz kolejny stracił niewinność. Jestem z pokolenia, które dorastało do myślenia o życiu publicznym, polityce, świecie w latach 80. I dla mnie wtedy kościół to było miejsce, w którym mówiono prawdę — w przeciwieństwie do wielu innych miejsc. Dziś wiem, że to było w dużym stopniu nieroztropne złudzenie. Kościół, patrząc z dystansu kilkudziesięciu lat, był wówczas instytucją targaną wewnętrznymi sporami i polityką — pełną ludzi wspaniałych i mniej wspaniałych. Ojciec Krąpiec jest doskonałym ucieleśnieniem tych czasów” — mówi Dariusz Rosiak, autor wydanej właśnie książki Wielka odmowa. Agent, filozof, antykomunista.

Położna to jeden z najstarszych zawodów świata. Kobiety od lat pomagały przychodzić na świat dzieciom. Sylwia Szwed postanowiła napisać książkę, która jest pewnego rodzaju ukłonem w ich stronę.

Praca „Chełmno. Pierwszy nazistowski obóz zagłady” jest pracą ze wszech miar pionierską. Dlatego tym bardziej cieszy, że zdecydowano się na jej przełożenie na język polski.

Bezprecedensowa i szalenie ważna publikacja, a do tego bardzo pięknie i starannie wydana.

Napisana z lekkością i poczuciem humoru, pokazuje, jak wiele kupa mówi nam o kulturze, społeczeństwie, zdrowiu, międzyludzkich więziach i ludzkości w ogóle.

Mimo wielu niewesołych refleksji zawartych w książce Mourida Barghoutiego warto sięgnąć po tę pozycję, by poznać historię konfliktu palestyńsko — izraelskiego niejako z pierwszej ręki...

Ameryka Johnny’ego Casha to steinbeckowska kraina – bezkresne pola, ciężka harówka na poletku bawełny i codzienna walka o byt. Ale jest też druga Ameryka Casha – to kraina szaleńców na prochach, cwanych menedżerów, narkotyków, łatwych kobiet i muzyki. Obie znajdziemy w jego świetnej autobiografii.

NA USTAWKI NIKT SIĘ TUTAJ NIE UMAWIA

Książka Rosiaka to także opowieść o wolności i jej granicach. O tym, ile można (a czasami trzeba) poświęcić dla wolności i o tym, że niektórzy ludzie źle rozumieją wolność i nie potrafią z niej korzystać. To również historia walki prawdy z kłamstwem, opowieść o zakłamaniu, obłudzie, fałszu i strachu, czyli codzienności w PRL-u.

(...) Przekonuję się już po raz kolejny, że żadna fikcyjna historia, ani horror, ani kryminał, ani thriller, nie potrafią przerazić tak, jak opisane w reportażu fakty. A wśród reportaży „Czerwony rynek” Scotta Carneya jest jednym z najbardziej przerażających, jakie kiedykolwiek miałam w ręku.

Istotę tej wartej lektury książki nie stanowi bowiem historia życia Romulusa Gaity, lecz niezwykły obraz namiętności, głupoty, pracy oraz nieszczęść pewnego pokolenia powojennych europejskich emigrantów, których los umieścił w trudnych czasach i którzy wciąż na nowo podejmowali próby uratowania ludzkiej godności.

To rzetelne źródło informacji na temat historii, polityki i kultury Gruzji (...). Na nowo odsłania nam dynamicznie zmieniającą i rozwijającą się Gruzję.

Opowieść Steinbecka i książka Maka to nakładające się na siebie obrazy najpotężniejszego państwa na świecie i jego kryzysu.

Jednym słowem gratka – Neapol podczas wojennej zawieruchy w pigułce — nie tylko dla pasjonatów historii, ale i wszystkich miłujących Włochy całym sercem jak Norman Lewis lub tych, którzy chcą się przekonać, skąd się bierze ta powszechna fascynacja. Polecam, warto.

„Czardasz z mangalicą” to doskonałe źródło wiedzy o Węgrzech mniej znanych, tych prowincjonalnych i małomiasteczkowych.

Reportaż ma wiele odmian – od rzeczowej i bogatej w fakty relacji, przez wzbogacony o literacką fikcję „wielki” reportaż w stylu Kapuścińskiego, po zakręcone gonzo, któremu bliżej do świata fikcji niż do dziennikarstwa.

To rock’n’roll i poezja w jednym. Życie i twórczość, iluzja i rzeczywistość, coś przyziemnego i mistycznego zarazem.

Lanzmann odrzucił wszystkie dokumenty, a swój film skonstruował wyłącznie w oparciu o Świadectwa, Patrick Montague postawił na jedno i drugie. Dlatego właśnie monografia obozu zagłady w Chełmnie jego autorstwa jest kompletna, a zarazem równie przejmująca, co obraz Lanzmanna.

Rozmowa z Andrzejem Stasiukiem, w której pisarz mówi trzy rzeczy: po pierwsze, że Europa Środkowa (o ile w ogóle istnieje) sięga Mongolii; po drugie, że Białostockie to zupełnie inny świat; a po trzecie, że podróżowanie jest koniecznością.

Michał Cichy to trochę czarodziej. Zatrzymuje czas i w absolutnym skupieniu, najwyższej koncentracji, zaklina rzeczywistość wokół. Zaklęcia kolejnych ulic wirują nam w głowie, gdy on dalej tworzy swe miasto, wydziera sekrety, robi stopklatki uczuć, wrażeń i myśli, opowiadając równocześnie o fakturze bruku, grze świateł czy tykaniu kosmicznego zegara.

Coś ważnego wydarzyło się dzięki „Gugułom” Wioletty Grzegorzewskiej, nie wolno tego przegapić.