Mukiwa

Biały chłopak w Afryce

Na parowcu Mozambique nie było tak czysto jak na statkach angielskich. A w czasie ćwiczeń ewakuacyjnych okazało się, że liny, którymi przycumowano niektóre łodzie ratunkowe, przyrdzewiały na amen. Po półgodzinnym waleniu w nie młotami załoga po prostu dała za wygraną. Ojciec zauważył, że radar na maszcie nie obraca się, choć  powinien. Po kolacji wspomniał o tym kapitanowi, na co ten starszy człowiek z długawymi siwymi włosami mocno się obruszył. 

– Dziękuję, ale my tutaj nie potrzebujemy radaru – oświadczył. – Na tej trasie jest bardzo głęboko i mamy dobrą widoczność. I nie spotyka się tutaj jednostek, których wielkość byłaby porównywalna z naszym okrętem, a ja pływam na tej linii od ponad trzydziestu pięciu lat. 

– Nadęty bubek – burknął ojciec, patrząc na oddalającego się kapitana, ale tej sprawy więcej nie drążył. Jakiś czas po wycieczce, już po powrocie do domu, przeczytaliśmy w gazecie, że przed zawinięciem do Lizbony Mozambique zderzył się w estuarium Tagu z innym statkiem. Z parowca ewakuowano pasażerów i załogę. Był tak poważnie uszkodzony, że nie nadawał się do naprawy i poszedł na złom. Ojciec odłożył gazetę, mrucząc z satysfakcją.

Płynący wzdłuż wybrzeża Mozambique dotarł aż do Porto Amélia na północy. Trzymał się blisko linii brzegowej i zawijał po drodze do wszystkich portów, gdzie wyładowywano z niego towary. Na postojach mogliśmy schodzić z pokładu, więc była okazja, żeby trochę się rozejrzeć. 

Po paru dniach żeglugi dotarliśmy do wyspy Mozambik. Od stałego lądu dzieliło ją około półtora kilometra i w czasie odpływu można było przejść przez cieśninę na piechotę. Matka powiedziała mi, że właśnie tutaj Europejczycy po raz pierwszy wylądowali na wschodnim wybrzeżu Afryki. Prawie pięćset lat temu dopłynął na tę wyspę Bartolomeu Diaz. Wykoncypowałem więc sobie, że Europejczycy siedzieli w Afryce już od średniowiecza, nawet wcześniej niż odkryli Amerykę.

Zabudowania na wyspie Mozambik były najstarszymi, jakie widziałem w życiu, nie licząc rzecz jasna Wielkiego Zimbabwe, ale tam pozostały tylko ruiny. A tutaj przetrwały wspaniałe kamienne kościoły z ogromnymi, misternie ciosanymi drewnianymi drzwiami, warowny fort, w którym przez kilkaset lat stacjonował portugalski garnizon, a wąskie, brukowane uliczki wyglądały zupełnie tak samo jak na fotografiach z europejskich miast.