Jestem stamtąd, jestem stąd

Mourid Barghouti, Palestyńczyk, który wiele lat spędził na obczyźnie, spogląda na swoją ojczyznę z gorzkim, cierpliwym namysłem. Opowiada o swojej bezradności, o traumach i lękach, ale też o nadziejach. Trudno mu się dziwić, gdyż zdaje mi się, że właśnie tak patrzy na Palestynę znakomita większość jego rodaków. Różnica polega na tym, że Barghouti – dzisiaj dobrowolny emigrant – sam sobie wybrał ten rodzaj bezradnej tęsknoty za Palestyną, jego rodacy zaś wielkiego wyboru nie mają. A może lata okupacji sprawiły, że nie umieją lub nie chcą go dostrzec? Choć trzeba przyznać, że niektórzy próbują.

Głęboki wgląd w ciężki los Palestyńczyków oraz ich punkt widzenia na konflikt […]. Piękna.

Zbawienna lekcja.

Kontemplacja egzystencjalnych warunków zesłania. [...] Jeden z najlepszych obecnie opisów przesiedlenia Palestyńczyków.

Głęboki ból wygnania opisany u kresu dnia przez prawdziwego poetę.

Barghoutiemu udaje się pozostać bezstronnym, powściągliwym i sprawiedliwym.

Jego opowieść jest jednak także niezwykle smutna.

Barghouti opisuje życie codzienne za pomocą scenek, obrazów i dygresji.

Polityka, poezja i osobiste wspomnienia łączą się dzięki temu w przenikliwą refleksję.