Dziewczyna z zespołu

Na piętrze mojego domu w zachodniej części stanu Massachusetts mam stos płyt DVD ze starymi filmami. Nagrywali je moi rodzice podczas wędkowania na rzece Klamath, w północnej Kalifornii, tuż przy granicy z Oregonem. W wyprawach tych towarzyszyli im ich najlepsi przyjaciele, Connie i Maxie Bentzenowie, oraz druga para, Jackie i Bill. Wszyscy oni byli miłośnikami dobrej kuchni i członkami liberalnej grupy pracowników UCLA. Cechowało ich ironiczne poczucie humoru i zamiłowanie do wędkowania.

Od końca lat sześćdziesiątych moi rodzice jeździli nad Klamath każdego lata. Zatrzymywali się tam w wynajętej przyczepie kempingowej i spędzali cały miesiąc, łowiąc ryby razem z przyjaciółmi, do których czasem dołączali inni znajomi. Wakacje nad Klamath polegały na wędkowaniu, spotkaniach towarzyskich, gotowaniu, jedzeniu i budzeniu się nazajutrz, by zacząć to wszystko od nowa. Mój ojciec miał swoje własne wędzarnie – kosze domowej roboty, które umieszczał w puszkach po oleju wypełnionych gorącym brykietem. Wędził tam ryby, kurze skrzydełka i swoje słynne żeberka. Na wyjazdach nie obowiązywały żadne reguły, poza tym, że wszyscy mieli się dobrze bawić. Jadło się to, co się złowiło, i po dziś dzień uważam, że nic nie jest w stanie przebić łososia prosto z rusztu przyrządzonego przez Conniego Bentzena. Z Klamath można było zabrać do domu tylko dwie ryby – tak stanowiło prawo. Moja matka przemyciła kiedyś trzecią sztukę na kemping w spodniach rybackich. Opowieść o tym przestępstwie z czasem stała się żartem powtarzanym przez nią i jej przyjaciół.

Bentzenowie byli dokumentalistami i przyjaźnili się z filmowcami i reżyserami, między innymi z Haskellem Wexlerem, który pracował jako operator przy Locie nad kukułczym gniazdem, i z Irvinem Kershnerem, późniejszym reżyserem Imperium kontratakuje, piątej części Gwiezdnych wojen. Maxie Bentzen była wesołą i beztroską osobą, dawną studentką mojego ojca i pierwszą kobietą, którą widziałam chodzącą w dżinsach dzień i noc. Jej mąż, Connie, miał jasnobłękitne oczy jak Paul Newman. Na co dzień mieszkali w Malibu, w domu na palach. Na stole w ich salonie leżały komiksy z serii „Fistaszki” i stare numery „New Yorkera”. Gdy spędzało się noc w ich pokoju gościnnym, niemal w zasięgu fal oceanu, można było usłyszeć wzburzoną wodę wściekle uderzającą poniżej domu, prawdziwy biały szum usypiający swym chlupotem. Pamiętam, że jako dziecko chciałam być właśnie taka jak Bentzenowie: urządzać obiady dla przyjaciół i ich dzieci, które będą biegać po podwórku – a gdy po latach będą wspominać te wieczory, nie znajdą innego słowa na ich określenie jak tylko „magiczne”. Zawsze będę pamiętać wieczór, gdy prezydentem został Kennedy, i przyjęcie u Bentzenów, wypełnione gwarem i śmiechem dorosłych.

Bentzenowie po raz pierwszy wyprawili się nad Klamath w 1953 roku. Przez następne dziesięciolecia region rozwijał się, stawał się coraz bardziej zatłoczony. Ogromne połacie jodłowych i sosnowych lasów wykarczowano. Przyjaciele rodziców ciągle tam wracali, dumni z tego, że są odkrywcami tego miejsca i że to oni zapoczątkowali te wyjazdy. Rejon Klamath stał się tak ruchliwy i przepełniony, że w latach osiemdziesiątych, aby oznaczyć swoje miejsce i odstraszyć przyjezdnych buraków, Connie postawił na posesji wielką wypchaną maskotkę UCLA, którą wszyscy nazywali Miś Johnny.

Na wspomnianych filmach jest moja mama, z zaciśniętymi ustami, ubrana w zapinany na guziki błękitny sweter, a także mój tata, w swoich wielkich okularach. Trzyma łososia, którego właśnie złapał. Przyjaciele wchodzą i wychodzą z kadru. „Prawie trzy kilo” – słyszę głos Maxie. „Patrzcie, jakie to wielkie – mówi Connie i dodaje: – Zróbcie zdjęcie”, a potem „Już się męczy” i „Niesamowite, że złapałeś coś tak wielkiego tym swoim małym kołowrotkiem, Wayne”. Jackie przechadza się i robi zdjęcia. Potem idą na podwójne martini bez lodu do Steelhead, pobliskiej knajpki, gdzie zwykle wpadali wieczorami na drinka.

Pojechałam z rodzicami nad Klamath tylko raz, mając siedemnaście lat. Gdy oni szli łowić, Keller i ja mieliśmy dom dla siebie. Nigdy nie kręciło mnie wędkowanie, ale cieszyłam się, że mogę być z moimi rodzicami i ich przyjaciółmi. W dziczy wszystko toczyło się niespiesznie, a jeśli nie szło się nad rzekę – która mogła być równie niebezpieczna i chaotyczna jak ruchliwe skrzyżowanie – nie było tam zbyt wiele do roboty poza siedzeniem i czytaniem, jedzeniem, układaniem puzzli i szukaniem bezwietrznego miejsca, w którym można usiąść samotnie i się odprężyć. Cała okolica była spokojna i piękna w swej dzikiej amerykańskiej wspaniałości.

Na jednym z filmów – to musiał być 1986 rok – widać mnie, a w kadrze pojawia się też Thurston, choć on zazwyczaj wolał zadekować się w naszym kamperze i czytać aż do pory koktajlu. Jest tam również Keller, łagodny, lecz ożywiony, gadatliwy i żartujący, z charakterystycznym dla siebie kilkudniowym zarostem na podbródku. Mój brat za każdym razem, gdy pojawiał się w Klamath, spał we własnym namiocie, prywatnej jaskini pośrodku niewielkiego obozu rodziców.

Connie jest za kamerą i łagodnie podpytuje mnie, czym się zajmuję. Właśnie ukazał się trzeci album Sonic Youth, Evol. „Tak, troszkę na tym zarobiliśmy” – mówię.

„Może zostaniesz milionerką” – stwierdza Connie. Zawsze mówił w zabawny, jakby gburowaty sposób. „Rockandrollowcy robią taką kasę, że trudno ci to będzie znieść”.

„No wiesz, to zupełnie inna para kaloszy niż my” – odpowiadam.

„I nie będziesz chodzić w takich kaloszach, Kim?”

„Problem w tym, że musielibyśmy za bardzo nagiąć naszą muzykę. Założyć długie peruki, pomalować oczy i nosić błyszczące gacie”.