Jerry'ego Lee Lewisa opowieść o własnym życiu

Przyjaźń z Elvisem bladła w miarę, jak gwiazda Jerry’ego Lee jaśniała coraz bardziej; Elvis coraz szczelniej zamykał się w gronie znajomych, rodziny i pracowników w Graceland, by wreszcie wyjechać do Europy. Niesamowite, jak różnym torem potoczyło się ich dalsze życie, zważywszy na to, że obaj byli dziećmi epoki wielkiego kryzysu z biednego Południa; obaj mieli kochające matki, niewylewających za kołnierz ojców, którzy zaliczyli więzienie; obaj przeżyli śmierć braci, po której rodzice skupili całą swoją uwagę na nich. Pierwszy instrument Elvisowi kupili rodzice; podobnie jak Jerry uczył się gry od muzykującego otoczenia, w tym od podpatrzonych czarnoskórych wykonawców pogrywających na farmach lub też od kościelnych chórów białych. Podobnie jak Jerry Lee, Elvis ze swą rodziną w weekendy zasiadał przy radiu i słuchał muzyki puszczanej z Opry czy Hayride, ewentualnie przełączał na WELO z Tupelo, gdzie leciał hillbilly blues w programie prowadzonym przez piosenkarza znanego jako Mississippi Slim. Byli niczym bracia, blondyn i brunet, oddzielało ich jakieś pięćset kilometrów pól bawełny. Obydwaj zbudowali swój talent na muzyce Południa, czarnej i białej, hillbilly i bluesie, i z jej pomocą poruszyli świat. Byli do siebie podobni, ale nie jednakowi.

Parę miesięcy wcześniej Jerry Lee kręcił się po pomieszczeniach Sun Records, kiedy wszedł tam Sam, jak zwykle opędzający się przy wejściu od niespełnionych talentów czy innych nieznośnych typów.

- Będziesz tu jeszcze przez chwilę? – spytał.

- Tak – odpowiedział Jerry Lee. – A co?

- Dzwonił Elvis. Chce wpaść i spotkać się z tobą.

Zupełnie jak za pierwszym razem, przeszło rok wcześniej. Wyraźnie różniło się zachowanie Sama: wtedy, zawiadamiając Jerry'ego, że odwiedzi go Elvis, uśmiechał się – był generalnie wesoły z natury, uśmiech pomagał zresztą w biznesie. Teraz się nie śmiał.

Elvis, jak sądzi dziś Jerry Lee, wtedy, zimą 1958 roku, na krótko przed wyjazdem do Europy, nosił już maskę. Pozował na nieporuszonego bohatera i patriotę –pułkownik Tom Parker uznał, że takie przebranie będzie najlepsze dla dziennikarzy i piszczących fanek. Elvis zaczął nagle mówić o spełnianiu obowiązku, niczym żołnierz, którym przełożeni mogą odpowiednio zadysponować, posyłając go za ocean z żołdem w wysokości siedemdziesięciu ośmiu dolarów miesięcznie zamiast niewyobrażalnych sum, które zarabiał wcześniej. Jeśli armia zadecyduje, że Elvis ma obierać ziemniaki albo stać z karabinem na posterunku gdzieś na froncie zimnej wojny, zrobi to. Ale twarz pokornego rekruta nie była na pewno tym, co sam Elvis widział, patrząc w lustro w swojej rezydencji na wzgórzu. Nie żołnierskim, ale niemal łkającym głosem rozmawiał z matką, kiedy do niej dzwonił, mówiąc, że zniknie na niemal dwa lata, a wtedy Ameryka znajdzie sobie innych utalentowanych chłopców.

Tę twarz w masce, twarz człowieka nękanego przez demony, Jerry Lee zobaczył przez szybę wytwórni Sun Records, kiedy Elvis otwierał drzwi, by ruszyć w jego kierunku. Uścisnęli sobie ręce, Presley przez chwilę stał trochę nieporadnie, jak gdyby czuł się w tym miejscu zagubiony.

- Dobra, niech będzie – powiedział do Jerry'ego Lee. – Weź sobie całą tę… sławę.

Po czym, jak twierdzi Jerry Lee, rozpłakał się.

- Tak było! – zapewnia.

Stał tam, nie wiedząc, co zrobić. Dorośli płaczą tylko, kiedy umiera im matka albo dziecko. I nie beczą jak dzieci w pełnym ludzi holu biura w godzinach popołudniowych. Jerry Lee pamięta, że w studiu zapadła martwa cisza.

- Nikt nie powiedział ani słowa – wspomina. – Nikt się nie poruszył.

Pamięta, że próbował nie patrzeć w tym momencie na Elvisa, patrzył gdzie indziej – na monotonną zieleń nierówno pomalowanych ścian. Pamięta kurz na płytkach glazury i sekretarkę Sally Wilbourn patrzącą znad biurka w przerażeniu. Pamięta, jak wreszcie Sam podszedł do Elvisa i stanął obok niego, delikatnie potakując głową, mówiąc szeptem, że wszystko będzie dobrze. W końcu nie dało się już patrzeć gdzie indziej, więc Jerry Lee spojrzał prosto w oczy Elvisa.

- Weź ją sobie – powtórzył Elvis.

- Nie wiedziałem – odparł na to Jerry Lee – że to tyle dla ciebie znaczy.