Obłokobujanie

Obłokobujacze-wełnozbieracze

Była sobie łąka. I był żywopłot, składający się z rozłożystych
krzewów, który kadrował mi widok na nią. Ten
żywopłot uważałam za święty – za bastion ducha. Czciłam
również łąkę o wysokiej, rozkołysanej trawie i potężnym
zakolu.
Dalej, po prawej stronie, był sad, a po lewej pobielona
wapnem stodoła, nad której dwuskrzydłowymi drzwiami
widniał napis HOEDOWN HALL. Spotykaliśmy się tutaj
wszyscy w niedzielne wieczory, żeby tańczyć do muzyki
skrzypiec i na wezwanie skrzypka.
Później, już po kąpieli, mama czesała mi włosy. Odmawiałam
pacierz, a potem ona mnie opatulała. Czekałam,
aż wszystko ucichnie. Następnie wstawałam, wchodziłam
na krzesło, odciągałam sukno, zasłaniające moje
okno, i modliłam się dalej, wędrując w myślach na spotkanie
mojego Boga.
W bezchmurne, dziwne noce czasami dostrzegałam jakiś
ruch w trawie. Z początku sądziłam, że to trzepot polującej
sowy śnieżnej albo wielkie, blade skrzydła księżycówki
amerykańskiej, które rozkładają się i składają jak
średniowieczny czepek. Ale pewnej nocy przyszło mi
do głowy, że są to ludzie, jakich nigdy wcześniej nie widziałam,
w dziwnych, starodawnych czepcach i kostiumach.
Wydawało mi się, że dostrzegam biel ich nakryć
głowy, a chwilami rękę, która coś chwyta, oświetloną
księżycem i gwiazdami albo reflektorem przejeżdżającego
nieopodal auta.
Ranek zastawał łąkę jasną, w obfitości polnych kwiatów,
które często zbieraliśmy i z których pletliśmy wianki.
Najważniejszym miejscem na łące była stara czarna
stodoła, zamieszkana przez nietoperze. Dawno już poszła
z dymem, lecz w tamtych latach stała jeszcze niczym
sfatygowany cylinder, który mógłby nosić jedynie jakiś
bohater albo nędzarz.
Mój brat, siostra i ja mijaliśmy tę stodołę w drodze na
spacer. Byłam najstarsza, najmłodszego z nas nie było
jeszcze na świecie. Szliśmy do centrum miasta i wdrapywaliśmy
się na kamienny mur, który niczym matczyne
ramiona osłaniał Cmentarz Towarzystwa Przyjaciół. Pod
wielkimi drzewami – orzechami włoskimi – spoczywali
tu kwakrzy, a nam nawet za dnia to miejsce wydawało
się najbardziej odosobnionym i najcichszym zakątkiem
na ziemi. Tutaj w atmosferze powagi, na świeżym powietrzu,
rozdmuchiwaliśmy rogoże, wycinane na bagnach,
porozumiewając się całymi godzinami, lecz bez jednego
słowa. Te chwile dawały nam radość. Wielką radość,
którą nadal odczuwam, czytając te słowa.
Wracając w podskokach do domu, pozdrawialiśmy
wszystko, co nas urzekało. Starca, który sprzedawał rybną
drobnicę. Strumień, który wydawał się tak szeroki, że
mógłby się rozlać w ujście Delaware. Z kolei nas, zdawałoby
się, wołając po imieniu, witały zbrojownia, ratusz,
a potem Thomas’ Field.
Ścigaliśmy się w trawie, biegnąc na spotkanie koleżanek
i kolegów. Czasami po prostu zapadałam się w tę
łąkę i gapiłam na niebo.
Wydawało mi się, że cały boży świat został rozrysowany
w górze niczym mapa, a mnie od śmiechu pozostałych
dzieci ciągnęło coś w tę ciszę, do której opanowania dążyłam.
Bo w niej było słychać, jak kiełkuje ziarno albo
jak dusza składa się w kostkę niczym chusteczka do nosa.
Wierzyłam, że oni – że ci ludzie – tam są. Słyszałam ich
od czasu do czasu, szepczących i szemrzących niczym
za ścianą z waty. Słyszałam ich, ale nigdy nie udało mi
się zrozumieć języka, w którym mówili, ani zapamiętać
melodii, które układali.
Kiedy wracałam do siebie, wszystko było jak zawsze, biegłam,
dołączałam do pozostałych dzieci i bawiliśmy się
w sklep albo w berka, a jeśli mieliśmy odwagę, zapuszczaliśmy
się do stodoły i obrzucaliśmy nietoperze patykami.
Gdy przechodziliśmy później na drugą stronę
drogi, wracając do domu, nigdy nie zapominałam, żeby
schylić głowę, kiedy mijaliśmy zarośla.
Pewnego popołudnia rodzice wysłali mnie samą do miasta.
Byłam poruszona, postanowiłam bowiem zapytać
tego starca, który sprzedawał drobne rybki, o tamtych ludzi
na łące. Dzieci bały się starego sprzedawcy, ale mnie
wydawał się w pewnym sensie i świetle niemal błogosławiony,
odwieczny. Najstarszy człowiek w najstarszym
domu – w walącej się chałupie, pomalowanej na czarno
i stojącej na gęsto zarośniętej działce na uboczu. Spadzisty
dach dźwigał wypisane za pomocą szablonu słowo
PRZYNĘTA, a starzec siedział przed domem bez względu
na pogodę, nosił ogrodniczki, długie siwe włosy i zarost
i trzymał straż nad światem oraz grobem swojej żony,
którą pochował w przydomowym cieniu.
Stałam tak koło niego i wydawało mi się, że przecież o nic
go nie zapytałam. Moje myśli, krążące to tu, to tam, nie
chciały współpracować z językiem, chyba wymknęło mi
się jednak choć kilka słów, bo starzec odpowiedział, odwracając
fajkę główką do dołu, nie otwierając oczu i prawie
nie poruszając ustami:
– Toć będą obłokobujacze-wełnozbieracze…
Dalej już nie pytałam. Sprawa wydawała mi się za delikatna,
zbyt ważna. Po prostu dałam nogę, dosłownie zwiałam,
o mało nie zapominając się pożegnać. Odwróciłam
się jednak już w biegu, by pomachać starcowi, a kiedy zauważył
moje spojrzenie, wydało mi się, że dostrzegam
w jego oczach coś, czego nie można byłoby nazwać inaczej
jak tylko wspaniałością.
W gruncie rzeczy nie miałam zielonego pojęcia, kim
mogą być obłokobujacze-wełnozbieracze, lecz wydawało
mi się, że idą za szlachetnym powołaniem, stanowiącym
też odpowiednie zajęcie dla mnie. Z tego powodu miałam
na nich oko. W każdą pogodę. Potem opuszczałam
sukienną zasłonę i kładłam się na łóżku. Nie mogłam
zasnąć, zabawiałam się więc nadawaniem imion tym
ludziom, a przyświecając sobie kieszonkową latarką, projektowałam
dla nich peleryny, buty i obłoki, które nazywali
swoim domem.
Wizje obłokobujaczy-wełnozbieraczy na śpiącej łące usypiały
również mnie. Błąkałam się między nimi, pośród
ostów i cierni, nie mając nic lepszego do roboty, niż tylko
ocalić jakąś ulotną myśl niczym kłaczek wełny ze
zgrzebła wiatru.
(...)