„Spotkałem niezwykłego człowieka. Osieroconego przez Zagładę, zakochanego w Chrystusie, czasem rozbrajająco naiwnego, kiedy indziej bezwzględnego w sądach. Katolickiego księdza, który w wieku 35 lat dowiedział się, ze jest Żydem. Szukającego swojego miejsca na ziemi, miotającego się między Polska a Izraelem.”

Romuald Jakub Weksler-Waszkinel. Katolicki ksiądz. Żyd. Ocalony z Holokaustu archiwista zgładzonych. Człowiek dwojga imion, dwojga nazwisk. Nieważne w jakim szyku. Jedno uzupełnia drugie. Jedno bez drugiego nie istnieje.

Debiut Igora T. Miecika skłania do refleksji. Dwanaście reportaży zebrano w jedną publikację. Ten projekt świetnie pokazuje czytelnikowi problemy współczesnej Rosji, która jest wielka i mała zarazem.

Ludzie Afryki na kartach książki Theroux, są więc prawdziwi. Z krwi i kości, z autentycznymi opowieściami o własnej doli i marzeniach. Poprzez rozmowy z nimi udaje się autorowi dotrzeć do prawdziwego, nieturystycznego serca Afryki.

Z pozoru proste fotografie rynku w Inowrocławiu, polnej drogi na Podlasiu, muru boiska szkolnego w Kazimierzu Dolnym eksplodują ze zdwojoną siłą dzięki udanej narracji. Oto autor zdjęć przechodzi od ogółu do szczegółu – kostka brukowa na rynku okazuje się składać z fragmentów macew, a kamienie na polnej drodze są wręcz całymi tablicami nagrobnymi.

Dariusz Rosiak będzie dziś wieczorem gościem Dariusza Bugalskiego w audycji „Klub Trójki”. 

PR Program 3

Klub Trójki

18 lutego (poniedziałek), godzina 21:00

Wszyscy interesujący się historią powojennej Europy powinni sięgnąć po „Nagą Wyspę”, aby poznać losy obozu dla komunistów, w którym strażnikami byli także komuniści. Fascynujące.

Takie bolesne książki potrzebne są po to, by zrozumieć, że życia nie przeżyją za nas krasnoludki; w całej jego gorzkości i smutku musimy to zrobić sami.

Shilo rozpisuje opowieść na kilka głosów. Pisze o miłości, dojrzewaniu, inicjacji, pokazuje brutalną stronę dorastania do odpowiedzialności, miłości, człowieczeństwa. Ociera się o tabu, penetruje niebezpieczne rejony, odważnie i efektownie, ale nie efekciarsko.

Pełna absurdu komedia DeWitta, osadzona w umownych realiach Kalifornii czasów gorączki złota, opowiada o rodzeństwie trudniącym się morderstwami na zlecenie.

Gdzie mieści się źródło opowieści, skąd wypływa i w jaki sposób danej historii udaje się przeniknąć do wrażliwości czytelnika? Rzadko kiedy zadajemy powyższe pytania podczas lektury. W przypadku książki wielokrotnie nagradzanej izraelskiej pisarki Sary Shilo nie sposób się od nich ustrzec. „Krasnoludki nie przyjdą” to historia jednocześnie odrębna i uniwersalna, przewrotna i prosta.

Tę znakomicie udokumentowaną książkę z pełnym przekonaniem można postawić obok wybitnych „Bałkanów wyobrażonych” Todorovej oraz arcydzieł literatury łagrowej Sołżenicyna, Szałamowa czy Herlinga-Gruzińskiego. Równie dobrze może stanąć też na półce wraz z dziełami Kossak-Szczuckiej i Borowskiego, wszak, jak dowodzi Jezernik, różnica pomiędzy komunistycznymi a nazistowskimi obozami była niewielka.

Tak naprawdę Armenia jest tu tylko pretekstem do znacznie głębszych rozważań, które czytelnik — prowadzony za rękę przez autora — dodatkowo kontempluje w swojej głowie.

Autentyczna i nieskrępowana wymiana myśli pomiędzy najlepszymi umysłami pokolenia, swoistymi soul mates tworzy pokaźne postscriptum buńczucznego, porywczego życia.

Nie jest łatwo pisać o tym wszystkim, wyzbywając się ckliwości i sentymentalizmu. Dlatego nie dziwi, że za „Gołębie wzlatują” Melinda Nadj Abonji otrzymała Deutscher Buchpreis i Schweitzer Buchpreis.

Marcin Kącki, dziennikarz „Gazety Wyborczej”, śledził Samoobronę od czasów blokad na krajowych drogach aż do ostatecznego upadku partii i jej lidera. Do którego zresztą nieco się przyczynił.

Nieznane oblicze autora „Lepperiady”.

Opowieści Kleyffa przykuwają uwagę i bawią, a jego opinie skłaniają do zastanowienia — choćby nad tym, dlaczego czasami nie sposób się z nim zgodzić.

„Umarł mi ojciec” – tym krótkim zdaniem Miljenko Jergović rozpoczyna wielowątkową, jednocześnie intymną i uniwersalną, bezlitosną, bolesną, ale i poruszającą opowieść, w której śmierć rodzica okazuje się pretekstem do frapujących rozważań na temat pamięci, historii, Boga, miłości i innych fundamentalnych kwestii.

Serhij Żadan walczy z upływającym czasem siłą smutnej wyobraźni. Z pozalepianej lepką mgłą pamięci wydobywa na strony swojej powieści zabawne i ponure postaci, zaludniając nimi ponury i zabawny świat.

Książkę Chmielarza czyta się z przyjemnością, dzięki wartkiej akcji i zaskakującemu finałowi. Pomysł z seryjnym podpalaczem może nie jest nowy, ale autorowi udało się maksymalnie skomplikować i uatrakcyjnić akcję.