Śmierć na Diamentowej Górze

Amerykańska droga do oświecenia

Christie McNally, z włosami zwisającymi w tłustych splątanych strąkach, przyglądała się znużonymi piwnymi oczami dolinie, gdzie znajdował się ośrodek medytacyjny. Żółte światła latarek nie pojawiały się na tym terenie od co najmniej tygodnia, ale to nie znaczyło, że pogoń za nią i jej mężem się skończyła. Miesiąc wcześniej wyznawcy kłaniali się jej do stóp i składali girlandy kwiatów na jej tronie. Teraz strażnicy patrolowali granice ośrodka, czujni na jej wszelkie próby odzyskania kontroli nad uczniami. Jej białe szaty, od dawna brudne, były zapakowane w jeden ze szczelnych plastikowych pojemników ukrytych poniżej w jaskini, gdzie teraz mieszkali.

Gdzieś tam wciąż było kilku jej lojalnych uczniów. Napisała do nich wiadomość dziecinnym, okrągłym pismem. Jej walka stanowiła kolejny ważny moment w burzliwej historii tego miejsca. Ona i jej mąż Ian Thorson zostali wygnani ze swojego małego raju i zaszczuci, tak że zaczęli „mieć to straszne poczucie, że są zwierzyną łowną jak dzikie króliki albo jak kiedyś Apacze”. Trafne porównanie. Sto pięćdziesiąt lat wcześniej Indianie uzbrojeni w strzelby i kradzioną amunicję obozowali na pobliskim grzbiecie górskim. Przyglądali się, jak w dolinie żołnierze Unii napełniają manierki w strumieniu Bear Spring, i czekali na najlepszy moment do ataku. Gdy żołnierze zaspokoili pragnienie, ściany kanionu rozbrzmiały echem strzelb Apaczów. Dwie kule trafiły w cel. Szeregowcy wykrwawili się w kilka minut, ich błękitne mundury zabarwiły się fioletem, a ziemia spijała ich krew równie chciwie jak wodę z upuszczonych manierek. Porucznik przeżył i opisał ich śmierć w raporcie, który przedstawił dowódcy w forcie Bowie, budowli o niskich murach z suszonej na słońcu cegły, znajdującym się kilkaset metrów dalej.

Te zabójstwa były tylko kolejnym incydentem w brutalnej walce, która szczególnie nasiliła się przez siedemdziesiąt pięć lat barbarzyństwa, zwanych przez zwycięzców wojnami indiańskimi. Pozostałości tej walki były jeszcze widoczne w dolinie  w 2008 roku, kiedy McNally pomagała zbierać pieniądze, by kupić ten teren, nazwany później Diamond Mountain – Diamentową Górą. Bear Spring zamulił się i przestał płynąć na kilka miesięcy przed przybyciem buddystów. Niektórzy z miejscowych uważali, że to znak.

Kiedy McNally i Thorson przenieśli się do jaskini, uznali to miejsce za duchową pustelnię, co wpisywało się w tradycję wielkich himalajskich mistrzów. Ich plan był równie elegancki, jak ryzykowny: będą mieszkać w jaskini, aż osiągną oświecenie. Nie spodziewali się, że może się to skończyć ich śmiercią.

Ian Thorson był wtedy chudy. Zbyt chudy. Rany od noża na bokach i ramionach zagoiły się, ale teraz na czole miał świeże skaleczenie. Od jakiegoś czasu majaczył; w przypływie frustracji uderzył się w głowę kawałkiem twardego plastiku. To nie była jego wina, że cała sytuacja przestała mieć sens. Jego żona martwiła się, że pokaleczy się jeszcze bardziej. Ale zarazem był tak bliski wielkości.

McNally wiedziała, że kiedy Ian spojrzy na nią z materaca, który zaciągnęli do jaskini, nie zobaczy twarzy prostolinijnej dziewczyny wychowanej na przedmieściach Los Angeles, owocu romansu jej ojca z sekretarką. Nie zobaczyłby też sylwetki kobiety, z którą pomagał budować Uniwersytet Diamond Mountain, mający się stać dużym ośrodkiem medytacji buddyjskiej. Ani kobiety, z którą przez niezliczone godziny doskonalił skomplikowane pozycje jogi dla par i wykorzystując nawzajem swój ciężar, układał ciała w niemożliwe z pozoru konfiguracje. Z pewnością nie widział żony swego pierwszego guru i nauczyciela duchowego gesze Michaela Roacha, który wciąż trawiony zazdrością, nie mógł się pogodzić z ich kontrowersyjnym rozstaniem. Kiedy spoglądał w ciemniejący otwór jaskini, widział anioła z czystego białego światła. Christie McNally była jego kochanką i nauczycielką, oświeconą istotą, która zyskała bezpośredni wgląd w naturę pustki oraz która go poślubiła i przeniosła jego udręczoną duszę od  podstawowego zrozumienia świata na próg transformacji.

Była też jedyną nadzieją, że wyjdzie stąd żywy. (…)

Była to próba wiary, poniekąd konsekwencja tego, że ponad dekadę wcześniej jej nauczyciel Michael Roach wybrał ją sobie na partnerkę seksualną, a potem na żonę. Roach nie był pierwszym białym człowiekiem, który pojechał do Indii i wrócił, twierdząc, że osiągnął oświecenie, ale odegrał tę rolę lepiej niż ktokolwiek przedtem. Roach nadał Christie tybetański tytuł lamy i od tego czasu setki uczniów kłaniały się jej do stóp. Stała się dla nich żywą boginią – rodzajem prorokini nowej odmiany buddyzmu,  która dopiero zaczynała zyskiwać popularność w Stanach.

Teraz, gdy uciekli z ośrodka, lama Christie McNally musiała zdecydować, czy spróbuje uleczyć Thorsona swoją boską mocą, czy też odda to w ręce kogoś z zewnątrz, kto nigdy nie zrozumie, że droga do oświecenia nie zawsze jest prosta. Ani bezpieczna.

Gdy palec lamy Christie zawisł nad przyciskiem alarmu, stawką było coś więcej niż życie lub śmierć jej i męża. Stawką były ich dusze.