Ostatni pociąg do zona verde

Lądem z Kapsztadu do Angoli

(…) Theroux ma wielki dar opowiadania. Za każdym razem mam wrażenie, że

siedzę obok niego i patrzę na mijane krajobrazy, czuję afrykański powiew

suchego wiatru i wynikającą z samotności melancholię.

Kiedy [Theroux] zaczynał w latach 70. Zeszłego wieku przygodę w literaturą podróżniczą, był ledwie po trzydziestce, już wtedy jednak, w przełomowym dla gatunku „Wielkim Bazarze Kolejowym” (1975 r.), gderał, grymasił, kaprysił i dawał upust swej socjopatii. Okazało się, że była to nader trafna strategia artystyczna.

Znakiem rozpoznawczym książek Theroux jest poczucie humoru, gorzka ironia, miejscami szyderczy ton, celowa gra stereotypami – i z cech tych autor w żaden sposób nie rezygnuje.

Niezrównany klasyk podróżniczego reportażu powraca do Afryki na ostatnią wielką podróż swojego życia. Jeśli dodać do tego odległą od turystycznych szlaków ekstremalną trasę przez Namibię i Angolę, mocna i mądra lektura gwarantowana.

[Theroux] Jest gawędziarzem, królem anegdoty, którego każdy podróżnik chciałby spotkać w swoim przedziale.

Theroux zachwyca – bardziej niż zawsze. Ten elokwentny gawędziarz, erudyta i bezkompromisowy podróżnik stworzył książkę bezmiar wspaniałą. Odartą z pozerstwa i fałszu. „Ostatni pociąg do Zona Verde” to jedna z najlepszych książek w dorobku autora.

„Ostatni pociąg do zona verde” (…) zadziwia dwuznacznym obrazem Afryki Południowej, Namibii i Angoli.