Jechałem Żelaznym Kogutem

Pociągiem przez Chiny

Z okna pociągu Polska wydawała się krajem umierającym. Wyjałowione pola, sypiące się bloki mieszkalne, dziurawe drogi i wielkie, brudne fabryki. Ten kraj zdawał się gonić resztkami sił – widomie się trząsł – ale zamieszkiwali go najwrażliwsi i najuprzejmiejsi ludzie, jakich kiedykolwiek spotkałem, na wskroś delikatni i cywilizowani, co pewnie było powodem, że stale ich najeżdżano i okupowano.

W tym samym przedziale co ja jechała grupka: kobieta z córką i wnukiem. Byli z Katowic, a obecność córki przypomniała mi, że młode Polki są zabójczo atrakcyjne,  obdarzone gładką cerą, wielkimi, przejrzystymi oczyma i wspaniałymi włosami.

– Niech pan nie jedzie do Mongolii – powiedziała Ewa. – Proszę przyjechać do Katowic, a pokażę panu naprawdę ciekawe rzeczy.

Jej matka przewróciła oczyma i powiedziała:

– To wariatka, niech pan nie zwraca na nią uwagi.

Chłopiec, imieniem Wojtek, był dzieckiem niezwykle poważnym i nie odzywał się ani słowem. Pewien Polak poczęstował go jabłkiem, które chłopiec przyjął, ale nie zaczął jeść. I ta scenka zwróciła moją uwagę. Polacy wydawali się bardzo uprzejmi i grzeczni wobec siebie nawzajem, bardziej niż Niemcy, nie wspominając o Rosjanach.

– Mamy rodzinę w Chicago, w New Jersey, a i w Los Angeles – powiedziała Ewa. – Gdyby nie oni, chyba pomarlibyśmy z głodu. Przysyłają nam pieniądze. Chciałabym tam pojechać – do Stanów. Albo może do Paryża. Nauczyłabym się francuskiego.

Miała dwadzieścia osiem lat, od dwóch była rozwiedziona, pracowała w dziale walutowym banku. Powiedziałem, że chcę wybrać trochę pieniędzy, które mam w Warszawie, w Banku Handlowym. Udzieliła mi dokładnych wskazówek, podała adres banku i numery telefonów, dodając, że nie będzie z tym problemów.

Kiedy rodzina wyjęła drugie śniadanie, zostałem poczęstowany kanapkami i owocami, wobec czego wyciągnąłem butelkę amontillado z mojego zapasu i wspólnie ją wysączyliśmy.

– Mongolia jest tak daleko – powiedziała Ewa. – On jedzie pociągiem aż do Mongolii! – dodała, najwyraźniej mówiąc do Wojtka.

– Kiedyś nas najechali, wie pan, Mongołowie.

W bitwie pod Legnicą (w 1241 roku) Mongołowie rozbili połączone siły niemieckie i polskie. Właśnie zatrzymaliśmy się w Zbąszyniu. Legnica leży jakieś sto trzydzieści  kilometrów na południe od Zbąszynia.

– Wszyscy nas najeżdżali – ciągnęła Ewa. – Właśnie dlatego Polska jest takim bajzlem.