Podmajordomus Minor

Lucy dobrnął do szczytu wzgórza i stanął u masywnych, okutych żelazem wrót zamku. Wśród przeszywającego chłodu zastukał w nie gołą pięścią, ale dało to odgłos tak nikły, jak gdyby stukał w pień drzewa; nawet Lucy ledwo go słyszał. Spojrzawszy w górę, nieopodal wejścia dostrzegł średnich rozmiarów dzwonek ze zwisającym luźno sznurem; pociągnął więc, ale sznur ześlizgnął się tylko z krążka i z szepczącym świstem przepadł w zaspie u stóp Lucy’ego. Ten zaś jął rozglądać się dokoła, choć gdyby go ktoś podówczas spytał, w jakim właściwie celu, nie potrafiłby odpowiedzieć: po prostu wydało mu się, że to odpowiedni moment na rekonesans. Cóż więc zobaczył? Otóż zobaczył drzewa, śnieg i stanowczo za dużo przestrzeni. Odwrócił kuferek do góry dnem i zasiadł na nim. Sięgając po fajkę i tytoń, zorientował się, że nie ma ani jednego, ani drugiego. Przypomniał mu się uścisk Memela, więc zmarszczył brwi i przyznał w duchu: „Doprawdy nie mam pojęcia, co teraz począć”.

Raptem zaświtał mu nietuzinkowy pomysł, by w dzwonek rzucić kamieniem. Gdy grzebał w śniegu, rozpierała go duma, że wymyślił taki plan oraz że postanowił go wdrożyć; wizja sukcesu jednak prędko się rozwiała, gdyż o kamyki było trudno, dzwonek wisiał bardzo wysoko, a celność Lucy’ego okazała się zgoła haniebna. Dyszał teraz ciężko, a po plecach ściekał mu lepki pot. Porzuciwszy przedsięwzięcie, a nic innego nie mając do roboty, oparł się brzuchem o mury zamczyska i popatrzył hen w górę. Z tej perspektywy fasada wydawała się wklęsła, a jej strzelistość przyprawiała go o zawrót głowy, toteż czuł, że za chwilę nogi się pod nim ugną i poleci na łeb, na szyję do tyłu (myśl ta bardzo go rozbawiła). Wsłuchiwał się we własny śmiech, a towarzyszyło temu coś na kształt bezstronnej dociekliwości. Nigdy nie potrafił swego umysłu i jego refleksji uznać za jedną całość; podobnie było z głosem, który wydawał mu się odrębny od jego osoby.

Zasiadł przeto z powrotem na kuferku. Słońce spływało po frontowej części obmurowania, twarz Lucy’ego przecinając w poziomie na pół: od grzbietu nosa aż po czubek czapki okalało go rozkoszne żółte ciepło, poniżej zaś gęstniała broda dotkliwego, białoniebieskiego chłodu. Zamknąwszy oczy, jął medytować nad nieustannymi wysiłkami opatulonego serca i nad trasą, jaką pokonuje krew. Przez krótką chwilę czuł się szczęśliwy, chociaż nie wiedział właściwie dlaczego.

Gdy jego powieki znów się uniosły, kątem oka dostrzegł jakiś drobny ruch w lesie na wschód od zamku. Obrócił się w tę stronę, akurat kiedy z jakiejś wysokiej gałęzi zsunął się płat sypkiego śniegu, lądując z miękkim szump. Przez tę białą chmurę Lucy dojrzał wychudzoną męską twarz, wyłaniającą się zza szerokiego dębu. Twarz ta patrzyła mu prosto w oczy, na co Lucy, zaniepokojony, aż się wyprostował na swoim kuferku. Zza innego drzewa wyłoniła się kolejna twarz, podobnie wychudła, i Lucy zerwał się na równe nogi. Wtedy zobaczył trzecią, a potem czwartą i naraz z zacienionego lasu wychynęła grupa jakichś dwunastu mężczyzn. Wszyscy trzymali bagnety i zbliżali się zwartym szeregiem; Lucy cofnął się o parę kroków, aż jego plecy przylgnęły do zimnych murów zamczyska.