Złoty chłopak, szmaragdowa dziewczyna

Kiedy miałam pięć lat, w pewną niedzielę przyszedł do naszego osiedla handlarz z wiosennymi kurczątkami w bambusowym koszu. Wlokłam się za ojcem, który jak co tydzień szedł kupić żywność na kartki. Handlarz włożył mi do ręki kurczątko – tak miękkie, ciepłe i

drżące, że się rozpłakałam, zanim zdążyłam poprosić ojca, żeby mi je kupił. Nie zaliczaliśmy się do bogatych rodzin: ojciec był nocnym stróżem, a matka chorowała, jak daleko sięgam pamięcią, więc nie pracowała, wcześnie nauczyłam się zatem liczyć razem z ojcem monety i drobne banknoty przed wyjściem po sprawunki. Ludziom, którzy znali naszą historię, chyba przykro było patrzeć na zmartwioną minę ojca, skoro dwie kobiety zaofiarowały się, że kupią mi dwa kurczątka. W drodze do domu ojciec delikatnie uprzedził mnie, że takie małe ptaszki pożyją najwyżej dwa dni. Urządziłam im w pudełku po butach gniazdko, wymoszczone kawałkami gazety. Karmiłam kurczątka namoczonym w wodzie prosem, a gdy nazajutrz wyglądały niezdrowo, dałam im rozpuszczoną aspirynę. Po dwóch dniach zdechły: najpierw to, które nazwałam Kropką i zrobiłam mu na czole znak tuszem, a po nim Grzybek. Kiedy ojciec wyszedł pomóc sąsiadowi naprawić cieknący zlew (matka rzadko bywała za dnia w domu), ukradłam z kuchni dwa jajka i ostrożnie je nadtłukłam, po czym wypłukałam ze skorupek żółtko i białko. Choć bardzo się starałam, nie udało mi się włożyć kurczątek z powrotem do skorupek. Do dziś mam przed oczami łebek Kropki z plamą tuszu, nakryty połową skorupki jak śmiesznym kapelusikiem.

Przekonałam się z czasem, że życie jest właśnie takie: każdy dzień chciałoby się wieczorem włożyć z powrotem do skorupki jak kurczaka, ale on się nie daje.

Po osiemnastych urodzinach poszłam do wojska. Porucznik Wei miała wtedy dwadzieścia cztery lata. Dziś uważam, że była młoda, wtedy jednak wydawała mi się dużo starsza, odległa ode mnie o całe życie. Do koszar w średniej wielkości mieście, które nękała plaga zapalenia wątroby i kradzieży kieszonkowych, przyjechałam z jedną na wpół pustą walizką. Wojsko zawczasu przysłało długą listę przydziałowego wyposażenia. Figurowały na niej szczoteczki do zębów, ręczniki i umywalki, zestawy naczyń i sztućców, termosy (po jednym na każdą drużynę) i mundury na wszystkie pory roku. Żartowałyśmy sobie, że gdyby w koszarach znano rozmiary naszych piersi, zamówiono by też dla nas staniki, ufarbowane na ten sam odcień zieleni co skarpety i majtki.

Pod drzewem trwoniła czas grupa mężczyzn i kobiet. Przyjechałam nocnym pociągiem, żeby stawić się w koszarach najwcześniej, jak pozwalał regulamin. Ojciec odprowadził mnie na dworzec i z poważną miną uścisnął mi dłoń, kiedy rozległ się gwizdek zapowiadający odjazd. Matka nam nie towarzyszyła, wymówiła się chorobą. Było zresztą do przewidzenia, że tak się zachowa.