- Autorka „Fjaki” doskonale ukazuje codzienne życie, wyzwania i radości, które płyną z bycia częścią europejsko-bałkańskiej społeczności. Jej umiejętność wniesienia intymności i empatii w opisywane historie czyni reportaż autentycznym świadectwem obserwacji uczestniczącej. Ponadto Wojtaszek korzysta z wielu źródeł i opracowań naukowych literackich i publicystycznych.Karolina Kulpa, „Nowe Książki”, M./ Nr 12 z dn. 12.23
„Często od razu galopuję z różnymi skojarzeniami, przypuszczeniami i opowieściami, które mogą stać za zdjęciem, ale one przecież wynikają raczej z tego, kto na nie patrzy. Dajemy się uwodzić obrazowi fotograficznemu” – mówi autorka książki Nieprzezroczyste. Historie chłopskiej fotografii. Rozmowę z Agnieszką Pajączkowską przeczytacie w Dwutygodniku.
Ważna informacja dla czytelników planujących zakupy w Księgarni Czarnego na Nowolipkach!
Informujemy, że w dniach od 2 do 6 stycznia księgarnia w alei Jana Pawła II 45a/56 będzie nieczynna.
W dniach od 27 do 29 grudnia zapraszamy od 11:00 do 19:00, w sobotę 30 grudnia od 10:00 do 15:00.
Przepraszamy za niedogodność.
Zapraszamy ponownie w poniedziałek, 8 stycznia.
- Piotr Jagielski próbuje ustalić, co właściwie i dlaczego wydarzyło się w Seattle, korzystając nie tylko z ogólnodostępnych materiałów źródłowych, ale też za pośrednictwem nowych wypowiedzi świadków i uczestników tamtych zdarzeń. Lektura obowiązkowa dla wszystkich, co kochają Nirvanę, Pearl Jam czy Alice In Chains, a może przede wszystkim dla tych, co uważają, że Mudhoney powinno być wymieniane z nimi jednym tchem – dzięki tej książce będą mogli lepiej zrozumieć obiekty swoich westchnień.Jarek Szubrycht, wyborcza.pl
- Bardzo podoba mi się książka Agnieszki Pajączkowskiej o fotografiach chłopskich. „Nieprzezroczyste” to właśnie czytanie na marginesie, dogrzebywanie się do tego, co już mamy zebrane i odczytywanie tego na nowo.prof. Roch Sulima, wyborcza.pl
- Oniryczne, intymne eseje Paweł Próchniak synchronizuje klimatycznie z rozgrywającym się w prześwicie bramy spektaklem pamięci, przetyka nostalgicznymi portretami miejsca i ludzi.Aleksandra Buchaniec-Bartczak, forumzydowpolskichonline.org
- Reportaż opisuje zarówno kluby nielegalnych wyścigów, ale też życie poza wielkimi miastami i jaką rolę odgrywa samochód, gdy nie ma komunikacji miejskiej. Opisuje życie w ciągłej trasie, czyli zawodowych kierowców ciężarówek, ale też ludzi którzy jeżdżą na Uberze, taksówkach czy kierowców InPostu.bezdrozaliteratury, instagram.com
- „Czerwona strzała” to historia intrygująca, osobliwa i pełna nawiązań do psychologii, sztuki oraz fizyki. Od samego początku ciężko przewidzieć, w którą stronę się potoczy._booksmore_, instagram.com
- Autorka kultowych książek o Muminkach jawi się w nich jako uważna obserwatorka świata i relacji. Pisze poetycko i z humorem. Wykreowane przez nią światy to galeria bohaterów zatrzymanych gdzieś w drodze, niedopasowanych, takich, których coś w życiu uwiera i którzy cenią wolność.Justyna Grochal, „Gazeta Wyborcza Wysokie Obcasy”, Nr 49 z dn. 16.12.23
- To starcie dwóch skrajnych postaw życiowych, skostniałej tradycjonalistki usilnie trzymającej się tezy, że wszystko można naprawić i przeczekać, a opieka nad dzieckiem jest obowiązkiem wyłącznie matki z podejściem ultra nowoczesnym i współczesnym, w którym to rozstanie oraz sprawiedliwy podział wychowywania dziecka pomiędzy mężczyzną i kobietą miałoby być początkiem nowego, lepszego życia. Karen tkwi jednakże w zawieszeniu, między jednym a drugim stanowiskiem, nieskłonna do odnalezienia wewnętrznego spokoju i pogodzenia się z sytuacją i poczuciem porażki.Dominika Rygiel, bookiecik.pl
- W opowiadaniach Keegan smutek spotyka się z tym, co pożądane, a samotność – z marzeniami o innej, pełnej barw i ciepła rzeczywistości. Gęsta atmosfera, doskonale wyczuwalna w każdej z zaprezentowanych historii, jest zaś wynikiem okoliczności; właśnie taka jest Irlandia – piękna, subtelna, pełna uprzedzeń i przerażająca jednocześnie.Michał Nogaś, „Wysokie Obcasy Extra”, M./ Nr 1 z dn. 01.24
- Zaproponowana przez nią optyka nie boi się zadawania trudnych pytań, które są dla wszystkich współczesnych aktualne: molestowanie seksualne, kryzys finansowy, emigracja za lepszą przyszłością. Przez to, że widzimy te problemy inaczej niż zwykle, one poruszają na nowo, trudno przejść obok nich obojętnie.Jakub Jakubik, artpapier.com
- Gdyby zebrać wszystkich głównych bohaterów i bohaterki do przysłowiowego jednego worka, okazuje się, że są to postaci w jakiś sposób tragiczne. Ludzie, którzy z różnych powodów nie mogą odnaleźć w życiu szczęścia. Tęsknią za kimś, rozpamiętują swoje wybory. I jest coś pięknego i poruszającego w tej wizji.Agata Kowalczewska, popkulturowcy.pl
Wspaniała wiadomość z Mont Blanc!
Powieść Tomasza Różyckiego „Złodzieje żarówek” otrzymała Nagrodę Grand Continent 2023 dla najlepszej prozy europejskiej.
Autorowi serdecznie gratulujemy, pękamy z dumy!Silna reprezentacja książek Czarnego w rankingu Wojciecha Szota - takie zestawienia lubimy! Wśród dziesięciu najlepszych tytułów ubiegłego roku krytyk wymienia „Nieprzezroczyste” Agnieszki Pajączkowskiej, Idzie tu wielki chłopak Grzegorza Bogdała, Złodzieje żarówek Tomasza Różyckiego, a tuż za podium - książka Babel Aleksandra Kaczorowskiego. Cieszymy się z wyróżnienia!
- Philyaw opowiada o kobietach szukających miłości, sensu, pragnących spełnienia, ale na swoich warunkach. Buntujących się przeciwko porządkowi, który inni – zwłaszcza mężczyźni, zwłaszcza kościół – próbują im narzucić. Podoba mi się, jak pisze Philyaw, to jak konstruuje swoje historie, które muszą być opowiedziane właśnie tak, nie inaczej. Jej bezkompromisowość spodobała się też jurorom National Book Award w 2020 – książka dotarła do finału. Czekam na więcej prozy Philyaw, może skusi się na dłuższą formę.Katarzyna Kazimierowska, empik.com
- „Babel” jest biografią wybitną i choć spędziłem z nią kilka tygodni, to jednak zawsze odkładając książkę na bok, tęskniłem za momentem powrotu.mojeksiazki-nowe.blogspot.com
Piotr Jagielski był gościem radiowej Czwórki, gdzie opowiedział o książce Grunge i historii sceny Seattle.
- Są to (…) jednocześnie opowieści o niezwykłym heroizmie i niebywałym okrucieństwie. Sześć bohaterek opisanych przez Annę Bikont wyróżnia to, że ocalały, można więc było poznać ich dalsze losy i dowiedzieć się, jak poradziły sobie z takim [wojennym] bagażem. W różny sposób, dlatego też każda z tych historii zasługuje na osobną uwagę, ale jedno je łączy – bohaterki poniekąd do końca egzystują w ukryciu i nie tyle nie ujawniają swojej tożsamości, ile robią to niechętnie.„Odra”, M./ Nr 12 z dn. 12.23
- Autorka w swoich krótkich formach gra tempem, zwrotami akcji, opisuje historie marginalne, zasłyszane – w tym wszystkim można zaobserwować również przebłyski jej własnego życia.Bookarest, facebook.com
- Historia opisana w „Jak kochać własną córkę” dowodzi, że dobra miłość jest nie tylko „łaskawa i cierpliwa”, lecz także bywa ślepa, choćby na odczucia innych, którzy niekoniecznie podzielają matczyny zachwyt.Agnieszka Podpora, „Odra”, M./ Nr 12 z dn. 12.23
Bartosz Żurawiecki, autor reportażu o początkach epidemii HIV w Polsce Ojczyzna moralnie czysta, był gościem Mikołaja Lizuta w audycji „A teraz na poważnie”, gdzie opowiedział o swojej książce. Polecamy Państwu tę rozmowę!
Podsumowań ciąg dalszy!
Wśród dziesięciu najlepszych zagranicznych książek wydanych w 2023 według rankingu Polityki, znalazł się tom opowiadań Johna Cheevera Wizja świata w przekładzie Krzysztofa Majera! Jak pisze Justyna Sobolewska „Klasyka amerykańskich opowiadań. Choć autor był uważany za realistę, to ten świat jest podszyty niepokojącymi sennymi wizjami. Cheever lubi nagłe zmiany rejestru, które sprawiają, że historia okazuje się zupełnie czymś innym, niż się spodziewaliśmy”. Ogromnie się cieszymy z kolejnego wyróżnienia!
Piotr Jagielski był gościem programu „Słowobranie”, gdzie opowiedział o swojej ostatniej książce Grunge. Zachęcamy do oglądania!
„Gdy pisałam Ciałko, pojechałam do Madrytu obejrzeć wystawę w muzeum etnograficznym pt. Maternidades Robadas, czyli okradzione macierzyństwa. Do portretów pozowały kobiety, którym ukradziono dziecko i jedna z nich urodziła potomka niemal tego samego dnia, w którym ja przyszłam na świat. Wtedy zrozumiałam, że to jest nam bardzo bliskie, że to nie jest proceder, który dzieje się gdzieś na innej planecie” — Katarzyna Kobylarczyk opowiada o pracy nad reportażem Ciałko. Hiszpania kradnie swoje dzieci.