Niezwykła książka, która otwiera nam drzwi do hermetycznego świata społeczności cygańskiej i zapomnianej karty polskiej historii literatury, napisana z oddaniem i dbałością o detal — zdecydowanie warta uwagi i refleksji.

1. Karl-Markus Gauss W gąszczu metropolii, tłum. Sława Lisiecka

2. Ludmiła Pietruszewska Jest noc, tłum. Jerzy Czech

3. Andrzej Stasiuk Grochów

Laureata poznamy 19 października.

Bernhard Jaumann w „Godzinie szakala” powraca do zagadki politycznego morderstwa w Namibii z 1989 roku. Anton Lubowski, biały działacz na rzecz niepodległości tego kraju, został zastrzelony z kałasznikowa AK-47 na podjeździe swojego domu. Kto zabił ukochanego przez Namibijczyków aktywistę?

„Grobowiec w Sewilli” jest książką szczególną ze względu na kontekst. Z reguły teksty ciekawe z tego powodu są śmiertelnie nudne z wszystkich innych, tu na szczęście mamy wyjątek.

Ta szczerość płynąca z książki jest w pewnym sensie terapią.

Duve tworzy fascynującą historię o tym, co się wydarzy, gdy postaramy się zdjąć klapki z oczu i zahamować nasze mechanizmy wyparcia.

„Po. O małżeństwie i rozstaniu” to bardzo osobiste wyznanie, pełne mocnych i dosadnych słów na temat związków.

Razem z autorem wędrujemy w głąb dziejów na południe Syberii, skąd przybyli Jakuci, śledzimy to, co zachowało się z ich prastarej, unikalnej kultury i obyczajów, obserwujemy podbój tych ziem przez syberyjskich konkwistadorów – kozaków zdobywających te ziemie w imieniu cara.

„Papusza” nie jest zwykłą książką, sztampowym reportażem.

Papusza Angeliki Kuźniak wyrasta z cygańszczyzny, ale nie daje się w niej zamknąć. Cyganie są tylko tłem dla losów tej postaci.

Spokojny, dokumentalny nurt relacji Kuźniak tych, którzy odważą się pochylić nad „Papuszą” absolutnie porwie, poinformuje i poruszy. Bez dramatycznych punktów zwrotnych. Bez encyklopedycznego wywlekania zarania cygańskiej historii. Bez łzawych, sentymentalnych zabiegów. Świetna reporterska robota.

Tu zbrodni jest wiele – mniejszych i większych, a ofiary mogą stać się katami. Nic nie jest oczywiste. To jest dla mnie największy plus powieści – fabuła trzyma w napięciu, narracja buduje mroczny klimat, choć tak naprawdę nic się konkretnego nie stało.

„Święty Psychol” to thriller tak mocny i precyzyjnie skonstruowany, że aż ciarki biegają po plecach. Czytałem, odpoczywałem, czytałem znów i nawet nie spostrzegłem, gdy wylazł ze mnie czytelnik naiwny, taki, który myśli, że wszystko dzieje się naprawdę. Z każdą odwróconą kartką bałem się coraz bardziej.

Huszang Asadi jako więzień polityczny przeżył krwawy pobyt w niewoli Irańskiej Republiki Islamskiej. Po latach spisał wspomnienia z tamtego mrocznego okresu. Zaadresował je do swego oprawcy.

„Papusza” jest rzadkim przykładem tego, jak stworzyć czyjąś biografię przy zachowaniu pisarskiej skromności, jak stworzyć książkę, która pozwala na równi wybrzmieć głosom wielu ludzi – głosom często zapomnianym lub też zagłuszanym.

„Zamieć” to historia na jeden wieczór. Czyta ją się w dwie godziny. Rozmyśla o niej znacznie dłużej.

Publikacja Angeliki Kuźniak nie jest pozbawiona sprzeczności, niedomówień i znaków zapytania – ale takie właśnie było życie Papuszy.

Polecamy audycję radiową poświęconą Papuszy.

Niedziela, 1 września, po godz. 13:00.

„Jestem Afrykanką z przypadku, nie z urodzenia. Choć więc dusza, serce i umysł są afrykańskie, zdecydowanie biała skóra wyraźnie nie jest” – pisze Alexandra Fuller. Jej książka nie jest wyznaniem win białego człowieka, nie jest też wyrazem białej wyższości nad rdzennymi mieszkańcami Afryki. Choć dotyka problemu rasizmu i opisuje go, nie jest publicystycznym ani politycznym głosem w debacie. To wciągająca opowieść o dzieciństwie. Takim, jakie było.

Podróż to pełna beztroski, pewnej, typowej dla ludzi bardzo młodych nonszalancji w podejściu do napotykanych problemów, sporej ilości alkoholu, luzu, czasami zwykłej bezmyślności, ale też humoru.

Hatzfeld oddał głos ludziom, których zazwyczaj zagłusza medialny zgiełk i chwytliwe nagłówki. Słuchał relacji z każdej strony – ofiar, ale również oprawców i ich rodzin. Niezwykła empatia i próba zrozumienia afrykańskiej kultury przenika również jego powieść „Ostatni wyścig”.

Okoński dla TOK FM: Kibic żyje wyłącznie przyszłością i przeszłością. Nigdy czasem teraźniejszym

Sorokin stworzył dzieło, które jest zarówno paralelą historiozoficzną, jak i pamfletem społeczno-socjologicznym. Dzieło o niemożności wyrwania się z zaklętego kręgu, którego granice od dawien dawna wyznaczają typowo rosyjskie – wspomniane już powyżej – przywary.

Kiedy będziecie ją czytać, pamiętajcie o jednym – właśnie odbywacie niezwykłą podróż w głąb umysłu prawdziwego fana futbolu – dopiero tutaj odkryjecie, czym jest piłkarska pasja, i co ona robi z człowiekiem. A z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że to, co ta pasja robi, jest całkiem przyjemne.